Trektocht Cape Wrath Trail 2025: van Loch an Nid via Corriehallie naar Loch an Tiompain

  Zondag 18 mei 2025, wandeldag 6

van Loch an Nid via Corriehallie naar Loch an Tiompain

opgestaan 06.30, vertrek  ± 07.50, aankomst ± 17.20
± 9,5 uur wandelen inclusief pauzes en foto's maken,
± 18 km,  ± 650 m klimmen en ± 350 m dalen
temperatuur: s' morgens 10 graden, tot 21 graden 's middags,
lucht: licht bewolkt

Volgers

inkijk in de Strath na Sealga vallei
met de kronkelende rivier en bloeiende brem

Verbinding

Net voor vertrek naar Schotland kwam ik door Judith op het idee van Polarsteps, een app waarmee anderen je reis kunnen volgen. Voor Judith zelf had ik 'locatie-delen' op Google Maps aangezet. Die ziet nu zelfs in welk restaurant ik zit te eten. Ze weet nog net niet mijn tafelnummer. Niet gehinderd door teveel kennis van Polarsteps wees ik bekende mensen, waaronder mijn hardloopgroep, op de mogelijkheid om mij te volgen op Polarsteps. Tot mijn tevredenheid heeft zich voor vertrek al een tiental potentiële volgers aangemeld. Tegen de tijd dat ik vertrek weet ik dat je ze ook moet toelaten. Intelligentie laat zich niet tegenhouden.

Op Schiphol vind ik uit dat je wel zelf iets moet doen om de anderen te laten volgen. Doe er meteen maar een foto bij en wat korte opmerkingen. Dat gaat goed tot het beginpunt bij Morvich. Daar voorbij loop ik snel uit de telefoon- en internetverbinding. Wel zie ik dat je offline ook 'steps' kunt maken. Die worden dan schoksgewijs verzonden zodra je de mobiel opstart wanneer je denkt dat er weer verbinding is, bijvoorbeeld in een dorp of op een hoge berg, of in de buurt van een zendmast. Behelpen, tot vandaag.

Bij Corriehallie loopt een weg, de A832, en er staan op een afstand van een kleine kilometer van elkaar wel drie huizen, waaronder Corriehallie. Toch even proberen. En jawel, contact. Meteen weer enkele geestdriftige volgverzoeken honoreren en wat foto's en een selfie er tegenaan.

Daarna even genieten van de aanmoedigende reacties en de 'likes'. In mijn enthousiasme probeer ik het 500 meter verder bij huis 2 nog een keer. Bingo. Nog steeds contact. Hup weer foto's bij de step, hoe verzin je het, '500 meter oost Corriehallie'. Dat ik 500 meter noord van Corriehallie zit rekent iedereen goed.

rust met Bolletje roggebrood

Met Judith heb ik al gebeld. Thuis en hier is alles oké. Dit keer zet ik mijn mobiel niet uit. Ik ben benieuwd hoe lang ik te volgen ben nu ik langzaam weer de heuvels in klim. Als ik zit uit te rusten gaat mijn telefoon. Dat is een aparte gewaarwording zo midden in de moors. Dochter Maxime en haar partner Tuur op de speaker met een blij bericht over de voorspoedige verkoop van het huis. Op mijn beurt kan ik ze life laten zien hoe ik midden in de hei op een bergflank zit met om mij heen hogere bergruggen. Ze vinden het indrukwekkend prachtig.

Strath na Sealga

'S morgens weegt de rugzak minder dan 's middags. Zonder problemen loop ik de eerste kilometer langs het lakengladde Loch an Nid waarin de tegenoverliggende heuvelrug mooi weerspiegelt. Een terugblik laat zien dat de plek die zestien uur mijn wereld was weer is opgenomen in het landschap.

bezig met het ontbijt in de ochtenddauw vlakbij Loch an Nid

nog even achterom kijken naar de plek waar ik geslapen heb

Nog in de slagschaduw van de heuvelrug loop ik langs het spiegelgladde meer

Bij de uitstroomkant van het Loch zie ik dat het stoere seniore Engelse echtpaar van gisterenavond niet verder is gekomen. In de verte zie ik ze wat ochtendrommelen om hun tent. Niks gisteren nog vier mijl na 19.00 uur. Heel verstandig. Waarom zou je je afbeulen om zo nodig in een bothy te slapen, terwijl je een tent bij je hebt?

herinneringen aan vroegere bewoning bij de ingang van de Strath na Sealga

de Nijmeegse jongen groet spontaan wanneer ik hem passeer

Ik ga niet naar bothy Shenavall, maar trek mijn route bij het bereiken van de Strath na Sealga recht naar het noorden door via een fikse klim. Die klim stel ik nog even uit. Eerst een rust om van de omgeving te genieten. Tijdens de laatste meters langs de beek Amhain Loch an Nid heb ik al gezien dat er hier en verderop in de Strath na Sealga vallei verschillende tentjes staan. Niet zonder reden. De vallei is prachtig dooraderd door de beek, gewatteerd met grote plukken fel geel bloeiende bremstruiken. Schitterend. Ik tel al snel zes tentjes. Het groene tentje van de jongen uit Nijmegen ben ik net gepasseerd. Hij groet spontaan. Wanneer ik even later de klim inzet wordt het beeld nog mooier. In de verte zie ik heel klein bothy Shenavall.

Corriehallie

Corriehallie is mijn volgende richtpunt. Ik weet niet wat ik mij daarbij voor moet stellen. Er moet daar een parkeerplaats zijn en in mijn oorspronkelijke planning heb in die omgeving een overnachting gepland. Eerst maar omhoog.

een soort hoogvlakte met kleine poelen

Aangekomen op een soort hoogvlakte wordt ik verrast door een Welsh tweetal. Niet zij, maar de roedel honden trekt mijn aandacht. Vijf Duitse herders hebben ze bij zich, alle omgehangen met een rugzak. Dat is nog eens rigoureus je hond uitlaten. Ik mag een foto maken.

Vervolgens wordt ik door Engelse zestigers ingehaald die minstens zoveel meetorsen als ik. Wel hangt er bijna net zoveel buiten hun rugzak als erin. Als ze op het hoogste punt rusten haal ik ze weer bij.  Ze zijn dit weekend munro's wezen beklimmen.

Een munro is een Schotse berg of heuvel met een hoogte die minstens 3000 voet ofwel 914,4 meter bedraagt. Deze bergen ontlenen hun naam aan Hugh Munro (1856–1919), die als eerste een complete lijst van deze bergen, bekend als Munro's Tables opstelde.

Ondanks hun relatief beperkte hoogte, is het bewandelen of beklimmen van de munro's niet eenvoudig. Zelfs in de zomer kunnen de weersomstandigheden nabij de top vrij gevaarlijk zijn: dikke mist, sterke wind, hevige regen en vriestemperaturen komen vaak voor. Het beklimmen in de winter is enkel weggelegd voor ervaren bergbeklimmers, deze beklimmingen worden tot de meest uitdagende beklimmingen van Europa gerekend. Sommige wandelaars zijn niet voldoende voorbereid op de vaak extreme weersomstandigheden op de top, waardoor soms doden vallen, vaak door wegglijden op natte rotsen en ijs.

De bekendste munro is ongetwijfeld Ben Nevis nabij Fort William. Hij is de hoogste heuvel of berg in Schotland en het volledige Verenigd Koninkrijk met een hoogte van 1344 meter (of 4.409 voet). Bron; Wikipedia.

Ik vraag of er hier op deze hoogte internet- en telefoonverbinding is. Ze controleren dat op hun telefoon. Helaas negatief. Ze schatten in dat er bij de parkeerplaats wel verbinding is. Ze halen me weer snel in en als ik vier kilometer verder op de parkeerplaats Corriehallie arriveer zie ik ze nog net wegrijden.

naast de naam van een parkeerplaats heet ook dit huis Corriehallie

Inderdaad heb ik bij Corriehallie en directe omgeving contact. Met een lunchpauze en de verschillende contacten ben ik een uur bezig. Niet erg want ik heb alle tijd. Dat geeft meteen een bevredigende verklaring dat ik later die middag zelfs ingehaald wordt door het oudere Engelse echtpaar dat ik vanochtend nog bij hun tent naast Loch an Nid bezig zag. 

Doorlopen

Het is pas 14.00 uur. Mijn geplande einddoel voor vandaag heb ik al bereikt. De bedachte tentplekken in de omgeving van Corriehallie vallen tegen. Ook heb ik helemaal nog geen zin om nu al te stoppen. Sterker, na het verhaal van de Duitsers eergisteren over een veerboot bij Cape Wrath die ineens niet vaart, heb ik behoefte aan wat meer reactietijd tegen onverwachte veranderingen tegen de tijd dat ik daar arriveer. Vandaag stond er als een soort rustdag maar 13 en morgen slechts 12 kilometer in het gedachte schema. Als ik nu doorloop kan ik een eerste inhaalslag maken.

Na de brug over de Dundonnell Rivier en de rust met plakken roggebrood gaat het met flink zoeken en extra kaartcontroles weer schuin omhoog over een pad dat de eerste paar honderd meter extra hindernissen aanbiedt om mij te testen.

Op een hoogte van 200 meter neemt het hoogteverschil af en loop ik over een herkenbaar spoor naar het oosten, richting Inverlael, het gedachte einddoel voor morgen. 

Na de oversteek van een bijna uitgedroogde beek slinger ik verder over de heide, waarbij ik zelfs even het spoor verlies. Net op dat moment wordt ik bijgehaald door het oudere Engelse echtpaar. Ze herkennen mij direct en wijzen mij weer terug naar het spoor. Vandaag moeten ze door naar een bothy waar een etenspakket op ze wacht. Ik leg uit dat ik niet zover ga en bij een meer wil overnachten. "That must be beyond that ridge", terwijl ik naar een glooiing wijs op achthonderd meter. Wanneer we daar zijn blijkt dat "there is always another ridge". Nog even leuk verder.

Ze lopen op mij uit en zijn het eerst op de volgende glooiing. Ze  zwaaien enthousiast naar me ten teken dat het meer gevonden is. Even later kijken ze om als ze de plof horen wanneer ik de rugzak in een doorgaande beweging van mijn rug laat glijden. Met wat pauzes  9,5 uur bezig geweest. 18 kilometer, ik hou het vandaag bij Loch an Tiompain voor gezien. Bijna 5 km verder dan gedacht. Ik ben aardig moe en mijn maag vraagt om een vulling. De ondergrond is hier niet geweldig droog, maar met een autoraam-ijsdeken onder de tent moet het toch binnen vochtvrij blijven.

Om zeven uur neem ik nog een foto van de tent aan het water. Dat geeft thuis weer een tastbare herinnering aan de afsluiting van deze dag. De zon schijnt nog steeds in mijn gezicht wanneer ik deze notities maak. De volgers zijn mij al sinds een uur of vier kwijt. Even niemand die precies weet waar ik lig. Lekker rustig. Tot morgen.

Waar zit ik nu? 

Loch an Tiompain 

tussen Corriehallie en Inverlael

 De dagberichten worden aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Vervolg Cape Wrath Trail Schotland 2025

Verslag Kennismaking Cape Wrath Trail Schotland 2024

Mijn ERVARINGEN en TIPS zijn verzameld in een aparte REVIEW