Walk and See: Trektocht Cape Wrath Trail 2025: van Oykel Bridge via Loch Ailsh naar Black Rock

Woensdag 21 mei 2025, wandeldag 9

van Oykel Bridge naar een tentplek langs Oykel River,
4 km noord van Loch Ailsh ter hoogte van berg Black Rock

opgestaan 07.00, vertrek ± 8.30, aankomst ± 16.00
± 9 uur wandelen inclusief pauzes en foto's maken,
± 18 km, ± 135 m klimmen en ± 20 m dalen
temperatuur: s' morgens 10 graden, tot 22 graden 's middags,
lucht: strak blauw

Bescheiden

prachtige tentplek langs de gekrompen Oykel River ter hoogte van de berg Black Rock

Andere aanpak

Gisterenmiddag kreeg ik op mijn tentplek bij de parkeerplaats van Oykel Bridge een jonge Engelsman met zijn tent als buurman. Hij loopt noso, north-south. Hij kwam in één dag van Inchnadamph naar hier, 30 kilometer. Dorst had hij nu wel en ook blaren.

Na mijn Gammon Steak in de bar vertelde een andere, wat vreemde Engelsman dat hij vrijdag, over drie dagen, op het eindpunt Cape Wrath dacht te staan. Drie keer 25 miles (40 kilometer), dat moet lukken zei hij zonder ophef. Dan was hij voor de verwachte regendagen klaar. Hij ging na het diner deze avond alvast een aantal kilometers maken.

Vanochtend bij vertrek loop ik samen met een drietal, een man en twee vrouwen, over de oude Oykel Bridge. Ook al zitten er aardige zakken op hun rug, ze lopen aansluitend gestaag bij mij weg. Ik verdenk ze ook van een rechtstreekse slag naar Inchnadamph. Vanmiddag ontmoette ik een man die vandaag al zelfs voor Oykel Bridge was gestart en door wilde gaan naar Inchnadamph. Daar steekt mijn aanpak en snelheid bescheiden bij af. Dat trek ik niet (meer). Ik ga de verwachte regen over een paar dagen wel meemaken.

Verbindingsetappe

Het traject tussen Oykel Bridge en Loch Ailsh zouden wandelvriend Frank en ik normaal als een verbindingsetappe kwalificeren. Tot waar mijn tent nu staat ging het voornamelijk over halfverharde landweggetjes zonder veel hoogteverschil. Hierdoor, en door de verhalen van andere wandelaars, heb ik er vandaag ook een bescheiden schepje bovenop gedaan. Niet ben ik volgens plan gestopt bij Loch Ailsh maar vier kilometer verder. Verbindingsetappe wil hier niet zeggen dat het niet mooi was. Prachtig was het middenstuk tussen de naaldbossen langs de rivier.

Oykel River

Mijn houvast vandaag is Oykel River. De hele dag mijn gids. De eerste kilometers in Glen Oykel gaan in een agrarische omgeving met enkele veeboerderijen en aan de overzijde Lucroy Lodge en enkele kleine geïsoleerde witte huizen. Het loopt lekker in de zon. De lucht is weer strak blauw, soms is het bijna te warm. Ongewoon voor Schotland en door alle wandelaars zeer gewaardeerd.

Lubcroy

Zoals ik gisteren al noteerde is de River Oykel bekend om de zalmen, waarop tegen waarschijnlijk flinke betaling gevist mag worden. Net als vorige week bij Strathcarron zijn er zogenaamde beats uitgezet, genummerde visstekken. Overal zie ik paaltjes met het betreffende beat number. Blijkbaar is het niet helemaal zonder gevaar als je het struweel naar jouw visstek induikt. Met enige regelmaat zie ik bordjes die waarschuwen tegen adders. Je hond kun je beter thuis laten.

Anders dan gisteren vandaag geen adders op mijn pad. Wel regelmatig zitbankjes bij de visstekken en hier en daar zelfs een hutje voor de vissers. Er wordt goed voor ze gezorgd. Dus ook voor mij. Vlakbij zie ik een zendmast en heb daarmee ook internet voor een videogesprek naar huis en enkele foto's op Polarsteps.

Ik negeer zowel de routemarkering op mijn kaart als in mijn gids en ga niet omhoog door het getekende bos. Er is geen bos meer. Alles is rigoureus geoogst. Weg bomen. Dat scheelt ook weer een klim van 75 meter. Waarom de route zo getekend is wordt mij niet duidelijk, maar na enige aarzeling blijf ik gewoon het mooie spoor langs de rivier volgen in de hoop dat ik straks niet een onpasseerbare hindernis tegenkom.

Langs Oykel River in de bossen ten zuiden van Loch Ailsh

Alles verloopt voorspoedig, geen hindernissen. Na een derde rust wordt ik bij het einde van het bos opgevangen door een van de zeldzame borden met Cape Wrath Trail erop met de aanwijzing de blauwe paaltjes en stenen te volgen. Daarmee kom ik weer op een brede 4x4-track en zit ik ook weer op de geadviseerde route. Dat pad gaat zelfs over in een klein asfaltweggetje langs Loch Ailsh richting Benmore Lodge en enkele omringende huizen.

Loch Ailsh met achterin Benmore Lodge

Bij de oprit van Benmore Lodge zit de Engelse wandelaar met de mooie snelle rugzak uit te rusten. Mijn passage over de estate road is blijkbaar een wake up call. Zijn rugzak gaat om. Hij moet verder. Ik ook, alleen nu komen de in mijn gids aangekondigde great spots along the River Oykel, particularly beyond Loch Ailsh.

Schrijver Aian Harper heeft niet overdreven. Het kost me ook moeite om zo'n prachtige windstille plek in het bos aan de rivier met mooi kort gras te negeren. Maar anderhalve kilometer verder dan het oorspronkelijk geplande eindpunt over een overwegend vlakke route is nou niet echt schokkend om drie uur 's middags.

Dan maar de dekking van het bos verlaten en weer de open moors in. Daarmee meer wind en maar afwachten of er nog een leuk stukje gras voorbij komt. Dat is tegen vier uur het geval. Een prachtige plek direct langs de oever van de rivier die door de droogte zich heeft teruggetrokken aan de andere kant van de keienbedding. Die ligt er mooi droog bij in de late middagzon. Schitterend. Ter plekke stort mijn rugzak ter aarde.

Vier uur, nog tijd voor van alles: tandpoetsen, wassen, scheren. Een paar maal slof ik over de grindvlakte naar het smalle restant van de rivier. De laatste keer om mijn waterzak weer op te toppen voor de avondmaaltijd en het ontbijt voor morgenochtend. Tijd voor de kaartstudie van morgen en deze aantekeningen. Geen mens komt er meer voorbij.

Vanavond Chicken Tikka & Rice. Kijken of dat wat is voor mijn broer Eric. De Gammon Steak van gisteren vond hij op de foto niet uitdagend genoeg. Er staat hier wel meer wind, maar met een beetje improviseren met een plasticzak met mijn samengeperste slaapzak en mijn hoge wandelschoenen als windscherm blijft de vlam redelijk de goede kant op branden.

Het uitlezen van 'Thuisreis van een dwangarbeider' van Willem Keijzer geeft bij de epiloog een aparte wending wanneer ik lees dat deze van oorsprong Rotterdammer op zijn oude dag in mijn eigen dorp heeft gewoond. Apart, wat een toeval om zoiets in alle eenzaamheid ergens langs een riviertje in Schotland te lezen. Kleine wereld.