Walk and See: Trektocht Cape Wrath Trail 2025: van bos bij Morvich naar bothy Maol Bhuidhe

Dinsdag 13 mei 2025, wandeldag 1

van de bossen ten noordoosten van Morvich in Kyle
via het meer Loch na Leitreach naar bothy Maol Bhuidhe

opgestaan 06.00, vertrek ± 07.30, aankomst ± 17.30
10 uur wandelen inclusief pauzes en foto's maken,
± 18 km, ± 700 m klimmen en ± 650 m dalen
temperatuur: erg warm: van 8 graden s' morgens tot 23 's middags,
strak blauwe lucht, blij dat er eind van de middag enkele wolken verschenen

Zware Startdag

langs de bloeiende brem bij Loch na Leitreach

Zoektocht naar de uitgang

Het is maar goed dat ik gisteren al 7 van de 25 km naar bothy (hut) Maol Bhuidhe heb afgelegd, want desondanks kom ik pas om 17.30 op dit gewenste eindpunt. Dat komt vooral door mijn omtrekking van de Glomach waterval. Hierdoor mocht ik vanuit mijn prima slaapplaats in het bos na het papontbijt direct steil omhoog om na ongeveer twee uur het hoogste punt van de bealach (Schots voor col) te bereiken.

Was er in het begin nog een duidelijk herkenbaar pad om te volgen, na een kilometer zijn mijn voorgangers en vooral ik gaan dwalen op zoek naar de uitgang. Met kompas en houvast aan de berg Carnan Cruithneachd slinger ik mij tussen en over de golvende heidebulten naar het hoogste punt van de bealach (col). Twee uur over hemelsbreed nog geen twee kilometer. Dat schiet lekker op.

Eerst maar een rust en kijken of we op dit hoge punt verbinding hebben. Yes! Leuk even vanaf deze plek met Judith videobellen. Ook meteen een Polarstep aanmaken, dan krijgen de hardloopgroepvolgers en de anderen letterlijk beeld bij de omgeving waarin ik loop.

Hup, weer een half uur verder. Geeft niet, er wacht vandaag niemand op me. Het enige waar ik rekening mee moet houden is mijn eigen lichaam. Dat gaat niet eindeloos mee. Opstaan en verder. Na de col komt er natuurlijk een afdaling. Op de aardig steile berghelling is in eerste instantie wel een weinig belopen spoor te volgen, maar hoe dichter en lager ik bij het dal van de River Elchaig kom hoe vager het wordt. Ten leste kies ik zelf een eigen route om voorzichtig afdalend de bodem van het dal te bereiken. Toch kost het iedere keer moeite om een zichtbaar spoor los te laten en zelf een route te kiezen.

terugblik op mijn oversteekplaats over River Elchaig

Makkelijke 4x4 track

Met droge voeten bereik ik over de keien de overkant van de River Elchaig en sta ik eindelijk om halftwaalf op het gewenste verharde weggetje richting Iron Lodge. Vanaf hier schiet het wat beter op en loopt het meer ontspannen. De oriëntatie is eenvoudig. Het pad is overduidelijk en de voortgang is makkelijk te meten aan het Loch na Leitreach, vervolgens het huis dat blijkbaar Carnach heet en tot slot het huis Iron Lodge aan het einde van de vallei. Dan moet ik opletten, want daar gaat de route in noordelijke richting het zijterrein in.

Te zien en te genieten is er voldoende. Allereerst de prachtig bloeiende brem. Die kunnen ze beter tot Schots nationaal symbool maken dan de distel, maar dat laat ik aan de Schotten. Niet alleen ik ga nog een keer in de schaduw rusten ook een roedel herten doet dat met verpletterende tussenruimte.

Carnach

Het is aardig warm. Zeker met die zware rugzak met nog 12 ontbijten en 6 avondmaaltijden, een doosje roggebrood, beleg en allerlei repen. Slechts 100 gram heb ik er sinds gisteren vanaf gegeten.

Na Carnach wordt het huis Iron Lodge zonder problemen bereikt. Het vinden van de afslag richting bothy Maol Bhuidhe is niet moeilijk. Heel ongebruikelijk staat hier een richtingsbord. Nog ruim 7 km.

op weg naar Iron Lodge

Gezelschap

De afslag is weliswaar makkelijk te vinden, maar het klimmen naar een nieuw dal vergt de nodige inspanning. Zwetend ga ik omhoog in deze on-Schotse warmte. Maar dat is nog steeds drie keer beter dan in de regen voortploegen. Wel is het landschap duidelijk minder groen dan vorig jaar. Groen vermengd met geel en bruin. Het is in Schotland net als in Nederland dit voorjaar al maanden droog.

Na de eerste klim wordt ik bijgehaald door een jonge vrouw die later een Duitse blijkt te zijn. Door de warmte komt het niet veel verder dan een begroeting en beider constatering dat het zwaar is. Eenmaal over het hoogste punt haalt ze mij in en geeft gas.

de Duitse loopt bij mij weg

Ze moet zeker een half uur eerder bij de bothy zijn aangekomen dan ik. Even na vijven krijg ook ik zicht op de witte eenzame bothy in de verte. Nog een kwartier dan zal ik er ook zijn om het lichaam eindelijk rust te geven.

Bij aankomst eerst nog droog over een brede beek manoeuvreren bij de verder stille bothy. In eerste instantie denk ik dat de bothy gesloten is als ik de deur niet open krijg. Wanneer ik via een klein raam naar binnen tuur zie ik wel beweging. Even later gaat de deur open. Ze heeft de bothy van binnenuit op slot gedaan om zich om te kleden. Oké.

Zes uur, de tent staat, ik hou ook van privacy. Nu eerst maar wat water uit de beek halen en het vochttekort opheffen. Direct maar sokken wassen nu de zon nog schijnt. Ach, meteen ook mijn gezicht maar afspoelen en scheren met behulp van mijn flexibele wasbak. Alles gaat in de laagste versnelling. Ik ben moe.

Om zeven uur volgt het avondcorvee. Voor het warm maken van mijn Chili con Carne with Rice wijk ik uit naar de beschutting van de bothy waar op een werkblad alles makkelijk is op te stellen. Een kwartier later stel ik vast dat de Britse uitvoering van Chili con Carne in poedervorm niet echt lekker smaakt. Maar net als vroeger moet ik alles opeten. Nu van mijzelf, anders val ik morgen om.

Later hoor ik van de Duitse dat ze bij de afdaling na de waterval Glomach flink heeft moeten klauteren over smalle richels. Ze heeft op een punt zelfs haar rugzak afgedaan en met enig geluk aan de andere kant van een rotsblok naar beneden laten zakken om er zelf langs te komen. Dat maakt mijn keuze voor de alternatieve route weer veel dragelijker dan vanochtend. Liever een waterval minder dan een val van mij.

Tot slot alles wat ik vandaag gedaan en gehoord heb opschrijven en dan kan ik naar bed, oké luchtbed, oké luchtbedje. Neem nog maar een koffie. Oh, zelf even maken. Tot morgen.

Waar zit ik nu?

Bij bothy Maol Bhuidhe