Het afgelopen uur lig ik mij vol te proppen met Mars, Snickers, koeken, twee plakken roggebrood, twee blikken cola. Eerder heb ik staande bij de receptie van Campsite Sango Sands Oasis in Durness al twee kant-en-klaar boterhammen gegeten. Deels oude voorraad en deels zojuist bij de Spar nieuw gekochte attracties, want dat zijn al die lekkernijen na dagen van spaarzaamheid. Er hoeft niet meer streng op de etensplanning gelet te worden. De ontsnapping van Cape Wrath is gelukt en de tent is voor de laatste keer opgezet. Dit keer op de camping van Durness; Sango Sands Oasis.
.jpg) |
| tussen Cape Wrath en de laatste solitaire overnachting |
Laatste overnachting in het wild
Die ontvluchting van Cape Wrath was nog niet zo eenvoudig. Afgelopen nacht lag ik op weg naar Durness nog pas op 6 km verwijderd van Lighthouse Cape Wrath in de luwte van een containerhuisje in de onafzienbare
moors tussen Cape Wrath en de Kyle of Durness. Zoals wel meer deze tocht was er ook gisterenmiddag bij het bereiken van Cape Wrath weer een verrassing. De ene keer is er geen restaurant, de volgende keer is er wel een restaurant maar mag je niet mee-eten en dan is het hotel weer vol.
Dit keer iets nieuws. Bij aankomst bij de vuurtoren op dinsdagmiddag zie ik al dat er geen minibus staat van de
'Guided Tours'. Van de vuurtorenvrouw hoor ik de reden; de ferry vaart niet, teveel wind. Dus dat wordt niks meeliften, dat wordt lopen. Daar heb ik gelukkig al rekening mee gehouden. De vuurtorenvrouw hoopt dat er morgen minder wind is anders vaart de ferry dan ook niet. Dat zou balen zijn. Goed dat ik vorige week een wandeldag heb ingehaald waardoor ik wat meer speling in de tijd heb tot aan de terugreis naar Nederland op vrijdag. Dus nog geen directe stress.
.jpg) |
| onafzienbare ruimte, maar het is te hobbelig en de wind zal mijn tent wegblazen |
Het is pas half drie en de totale afstand naar Durness campsite is 22 km. Als ik nu al op pad ga kan ik die afstand mooi verkorten en heb ik meteen weer wat te doen. Lighthouse lady raadt mij bothy Kervaig aan. Die ligt op ongeveer 6 km van Cape Wrath. Detail, hij ligt op 1 km van de route. Onderweg passeer ik bij de afslag naar bothy Kervaig twee containerhokken met militair oefenmateriaal voor dit oefenterrein. Er naast kan ik op mooi vlak gras mijn tentje net een klein beetje uit de wind opzetten. Dat scheelt weer twee kilometers.
Met de zware aanloop vandaag naar Cape Wrath en deze 6 km erbij is 18 km voorlopig weer genoeg. Morgen de laatste 11 naar de ferry en dan nog 5 naar de camping in Durness. Dat alles in de hoop dat de ferry vaart anders heb ik een nieuwe uitdaging om op te lossen.
Eerst maar mijn laatste
Expedition Food maaltijd warm maken. Dit keer
Fish and Patato with Parsley Sauce (800 kcal). Denk dat ik dat wel lekker ga vinden. En dan straks nog een Snicker. Tot morgen.
Woensdag, zal de ferry varen?
Het is 06.00 op deze woensdag wanneer ik de ochtendhandelingen afwerk. Ineens wordt ik in deze totale leegte gegroet. Even schrikken van een nog matineuzere, zwaar beladen wandelaar op weg naar de ferry. Hij weet ook niet of de ferry vandaag vaart. De ferry is sinds gisteren een stresspunt. Gisteren ging hij blijkbaar niet heen en weer door teveel wind. Ik heb geen idee hoe dit veer eruit ziet. Nooit over nagedacht en er altijd vanuit gegaan dat hij op schema of afroep vaart. Wat ga ik doen als hij niet vaart? Gelukkig heb ik nog een reservedag, maar dan wordt het wel kort dag voor de voorbereiding van de terugreis.
De vuurtorenvrouw sprak over een omtrekking van de Kyle of Durness, maar dan zou je al halverwege naar de ferry de track moeten verlaten en aan een dwars-door-het-terrein zoektocht moeten beginnen. Niet alleen ben ik daar te moe voor, ik heb ook geen kaart van dat gebied. Gedachten die mij de afgelopen nacht bezighouden.
 |
| mijn laatste overnachtingsplek bij de witte containers ligt al weer een kleine kilometer achter me |
Het passeren van de wandelaar zet aan tot versneld inpakken en om kwart voor zeven begin ook ik aan de 10,5 km naar de ferry. De wind is nog aanzienlijk, zeker op momenten dat buien over mij heen rollen. Net voor de komst van zo'n bui nog een foto van een halve regenboog. Tijdens die buien daalt de temperatuur behoorlijk. Mijn vingers zijn dan te koud om mijn rugzakgespen te openen. Voor rusten is het te koud en te nat. Bovendien geef ik mijzelf geen tijd, want vanaf negen uur vaart de ferry, als hij vaart, weet ik van de vuurtorenvrouw. Wanneer hij na negen uur vaart, als hij vaart, weet ik niet.
 |
| eerste blik op de Kyle of Durness bij Achiemore |
Onverstoord stap ik door over de slingertrack in de totale leegte. In een regenbui passeer ik een solitair huis, Inshore, waar een dieselaggregaat draait. Verder is er geen levend wezen te zien. Om halfnegen de eerste blik op de Kyle of Durness, nog tweeënhalve kilometer. Dat negen uur ga ik niet meer redden.
 |
| blik over de Kyle of Durness. In de verte moet de steiger van de ferry zijn? |
Wanneer ik zicht krijg op een groot deel van de Kyle zie ik in de verte iets kleins over het water schuiven. Even later komt het terug en gaat naar de andere oever. Zou dat de ferry zijn? Nadat ik tijdens mijn nadering het bootje drie keer heen en weer zie gaan neemt de hoop toe dat dit priegelding de ferry moet zijn. Bij het naderen van de aanlegplaats moet ik op het smalle pad aan de kant voor twee mini-bussen die met toeristen op weg gaan naar Cape Wrath. Die kunnen hier alleen gekomen zijn met de ferry. Mijn opluchting neemt toe. Even later sta ik met twee andere CWT-ers bij de aanlegplaats.
.jpg)
De vroege wandelaar van vanochtend is al naar de overkant gebracht bij de overvaarten met de toeristen. Nu die weg zijn is er geen reden meer om direct weer af te varen laat de veerman weten. Hij gaat pas weer over een half uur. Geen probleem. Ik ben allang blij en zo is er meteen tijd om uit te rusten en Polarsteps bij te werken. De laatste 30% van de batterij van mijn mobiel worden nu aangesproken. Dat komt nu goed als ik straks op de camping weer kan opladen. Einde aan dat geknoei om steeds maar op je stroomgebruik te letten.
Om 10.00 uur zet deze verkleinde versie van mijn beeld van een veerboot ons af aan de overkant bij Keoldale en beginnen de laatste 5 km in de berm van de asfaltweg, A838, naar Durness. Wel regelmatig de berm in voor het verkeer, maar het schiet een stuk beter op dan dwars door de
moors.
 |
| een ontspannen terugblik op de Kyle of Durness richting Cape Wrath |
 |
| bebouwde kom van Durness |
.jpg) |
| indruk van campercamping Sango Sands Oasis |
Relaxxx,
Wanneer ik ingecheckt ben begint het ontspannen. Nog even de tent in de regen opzetten en dan eerst Judith informeren dat het eindpunt is bereikt en het rusten is begonnen. Ze zit in Zutphen in de winkel en rust ook uit, van een uur gisteren op de crosstrainer.
De douche is een soort ontsmetting. Allerlei vieze luchten komen vrij en worden weggespoeld. Mijn wandelshirt waar ik al anderhalve week in loop gaat in een afsluitbare zak en de shirts die ik tijdens de heenreis droeg gaan aan. Er is maar één lange broek, dus die gaat gewoon weer aan met alle wandelluchten en vlekken van de hele tocht.
 |
| centrale kruising van Durness met tankstation, Spar en Post Office |
Tijd om Durness te verkennen en inkopen te doen. Voor het eerst voelt het lopen wat stijf. Langzaam slenter ik door de twee straten van Durness. Je ziet aan de huizen dat het hier veel waait en regent. Afsluitend naar de Spar met een afwijkend assortiment van elders. Hier geen Quakers ontbijten. Wel roggebrood en een soort muesli die als een specialiteit wordt verkocht. De Cola is als overal. Langzaam wordt mijn mini-rugzak steeds zwaarder. Terug naar de tent en liggend eten. Vandaag geen kaartstudie van de etappe van morgen, geen verder doel dan rusten, relaxen, wat lezen, slapen en een restaurant.
 |
| Bar & Take Away Sango Sands Oasis |
Dat restaurant blijkt later een soort feestkroeg met vier gerechten op het menu. Ik ga voor
fried chicken filets with chips. En om het vervuilde lichaam door te spoelen een
pint of lager. Bij toeval kom ik te zitten aan het tafeltje van de matineuze wandelaar die mij vanochtend vroeg om 06.00 begroette. We kijken wat terug op onze routes tussen Fort William en Cape Wrath. Hij heeft weer hele andere sporen gevolgd dan ik. Dat is het mooie van niet meteen af te reizen naar een andere plaats. Hier tref je nog mensen die hetzelfde hebben gedaan en je begrijpen.
.jpg) |
| uitzicht vanaf de campingrand |
Morgen gaat hij terug naar huis. Morgen zal ook ik weer meer terugkeren in de gewone wereld. De wereld van planning, van vooruitkijken. Ik kijk uit naar het schrijven van mijn blogs. Een herbeleving van een unieke ervaring die ik niet meer zal vergeten. Tot binnenkort voor mijn dagverslagen.
.jpg) |
| uitzicht van de campingrand |
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Om 10.00 uur zet deze verkleinde versie van mijn beeld van een veerboot ons af aan de overkant bij Keoldale en beginnen de laatste 5 km in de berm van de asfaltweg, A838, naar Durness. Wel regelmatig de berm in voor het verkeer, maar het schiet een stuk beter op dan dwars door de moors.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)