Walk and See: Trektocht Alpe Adria Trail 2020: van omgeving Hausbauerhütte via Millstätter Alpe naar de Jufensteig

Dinsdag 4 augustus, wandeldag 13

van de alm ten noorden van de Hausbauerhütte (± 1720m) via Tschiernock (± 2088m), Hochpalfennock (2099m), Tschierwegernock (2010m), Millstätterhütte (1880), Granattor (2063), Lammersdorfer Hütte (± 1650m) naar de omgeving van de Jufensteig (± 1720m)

± 10 uur inclusief pauzes, ± 22,5 km, ± 700 m klimmen en ± 710 m dalen)

Tschiernock topkruis

Verraderlijk weer

Overnachting

Weer een nacht op een wildcard overleeft. Ook vannacht opnieuw langdurige regen, in de avond vergezeld van onweer. Helaas sta ik onder een lariks, die nog lang nadruppelt. Tegen mijn veiligheidsgewoonte in maak ik het theewater in de gesloten voortent warm. Voortent is een groot woord voor een oppervlakte van zestig centimeter bij eenmetertwintig en een hoogte van een meter. Het zijn wel kostbare droge centimeters met ventilatie.

Kwart over acht. Het extra eiwitrijke roggebrood met 5% walnoten is weggespoeld. Hoe dat zo vult blijft mij een raadsel. De kleur van het tentdak verraadt een opkomende zon. Dat is niet zo, maar laat ik toch maar opstaan.

Huiver op de Tschiernock

Na het afbreken van de tent verlaat ik het bos en keer terug op de keienweg die zich over de almen naar boven slingert. Schrikdraadpoortgrepen geven mij schokvrij toegang tot een weide met beneden Haflinger paarden en twee etages hoger een kudde koeien. IJverige bouwvakkers zijn op een hoogte van achttienhonderd meter bezig met het optrekken van een huis of een stal. Dat is nog niet te zien. Je loopt hier toch minder alleen dan je zou verwachten.

Terugblik op de bomen die mij vannacht beschermden

Het pad wordt smaller. Langs een marmeren tafel gaat het pad zonder dat duidelijk wordt waarom deze hier staat. Het lijkt mij geen inheemse offertafel. Een gezellige plek voor een diner a deux evenmin. Een kunstzinnige oprisping misschien. Waarschijnlijk had ik een QR-code moeten scannen, maar daar heb ik geen zin in.

Steinerner Tisch

Over die bergrug ga ik straks

Meer tijd neem ik om tweehonderd meter verder mijn vrijwel lege waterzak bij te tanken. De pogingen om dit met de zelfontspanner vast te leggen geven verschillende beelden, maar allemaal zonder het waterpunt. Dan maar een frontale opname. Nog een opname van het dal en dan kunnen we verder.

De wind neemt toe en er valt zo nu en dan een spat regen. Ik ben blij dat ik mijn regenjas al aan heb. De laatste lus van een paar honderd meter naar de open top van de Tschiernock verandert dat dramatisch. De wind wordt krachtig en koud. Op de top maak ik nog goedgemutst foto's van het kruis.

De wind blijft gieren en ik krijg het koud. Hier maar niet te lang blijven rondhangen. Onder mijn regenjack heb ik alleen een kunststoffen T-shirt aan en ik loop nog in korte broek. Ik koel veel te snel af. Dat gaat niet goed. Er is op deze open bergrug ook nauwelijks beschutting. Zo snel mogelijk mijn fleece en regenbroek aantrekken om verdere afkoeling tegen te gaan. Rugzak af en op zoek naar die trui. Inmiddels zijn mijn vingers in die korte tijd zo verstijfd door de kou dat ik de ritssluiting van mijn trui niet meer dicht krijg. Dan maar zo. Snel weer het regenjack aan. Gelukkig krijg ik die rits met de grotere handgreep wel dicht. Ik rits hem direct zo hoog mogelijk, tot bijna aan mijn mond omhoog en trek meteen voor het eerst de capuchon over mijn pet. Dat scheelt enorm. Ook mijn oude regenbroek houdt stand en fungeert als een prima windbreaker. Toch wil ik hier weg van deze open bergrug. Overal waar ik kijk trekken donkere regenwolken samen. Weg hier.

Het tempo gaat omhoog. Jammer van dit mooie pad. Zover ik kan kijken loopt het pad recht vooruit over deze afgeronde bergrug. Een half uur later bevestigen bordjes van de Alpe Adria Trail dat ik nog steeds op het goede pad zit. Mooi. Daarna volgt voor het eerst een richtingaanwijzer naar de Alexanderhütte. Daarmee weet ik zeker dat ik de goede kant op ga.

Na ongeveer twee kilometer passeer ik het kruis van de tweede top op deze rug, de Hochpalfennock. Een foto laat ik achterwege. Door naar beneden, want vanaf hier daalt het langzaam af. Ik krijg nu de wind en de regen in de rug en daarmee is een deel van de kou letterlijk uit de lucht. Met het dalen neemt de wind verder af en wordt het ook iets warmer. Tot mijn verbazing gaan een vrouw en een man juist omhoog. Hij nog gewoon in korte broek. Beter getraind, meer vet op de botten? Ze zien er niet onnozel uit. Nog wat lager neem ik de tijd voor een opname met de zelfontspanner vanaf een paal van de prikkeldraadafrastering. De lens is waarschijnlijk iets beslagen geweest, maar het geeft een goed gevoel van de omstandigheden.

Het pad daalt verder, passeert de derde lagere top met een kruis, de Tschierwegernock. Eenmaal daar voorbij loop ik uit de wind. De capuchon kan af. Nog meer wandelaars komen mij tegemoet. De afdaling versnelt en ik kan kiezen uit de Alexanderhütte en de Millstätterhütte. Ik kies voor de laatste. Het resultaat is dat ik vanaf vanochtend acht uur in een keer tot halfeen doorgelopen ben en nu achter een groot bord met een boerensalade met kaas en spek zit. Hoe snel kan het veranderen. Toch even benauwd daarboven in mijn eentje.

Tot zover het eerste deel van deze dag. Dit was een avontuur op zich. Maar een uur later heb ik heerlijk gegeten en gaat de dag gewoon door.

Millstätter Alpe

Eigenlijk was de Millstätterhütte het eindpunt van de etappe vanuit Seeboden. Hiervandaan wordt er in de gids een nieuwe beschreven naar Döbriach. Dat schema heb ik allang los gelaten en Döbriach is te ver voor vanmiddag. Waar wel naar toe? We zien wel, de wereld is één groot bed. Oké, niet op een bergrug waar het waait en regent.

Terugblik richting Millstätterhütte

De Kamplnock sla ik even over

Diep beneden de Millstätter See

Nog steeds gehuld in mijn regenjas gaat het over mooie almen in een angstig zonnetje in oostelijke richting geleidelijk langzaam omhoog over de volgende bergrug. Aangenaam wandelen. De bergtop Kamplnock laat ik na de ervaringen van vanochtend even links liggen. Die tijdwinst van dertig minuten ga ik uit de wind in de zon liggen. Heerlijk na zo'n maaltijd.

Geestelijke touwen trekken een wandelaar overeind. Ontspannen loop ik drie, vier kilometer verder in zuidoostelijke richting over de Millstätter Alpe. De route is mooi. Je kunt tot ver over de Millstätter See en omgeving kijken. Niet voor niets lopen hier veel wandelaars.

Er wordt hier van alles gedaan om toeristische wandelaars te boeien, mocht het landschap niet voldoende zijn op deze 'Weg der Liebe': tweepersoonsligstoelen en banken in het wild, het grote omheinde Obermillstätter Almkreuz op 2046 meter hoogte en de kunstzinnige Granattor die de aandacht vestigt op de granaatstenen die hier worden gevonden.

Onderbroken afdaling

Na een enorme steenman omringd door vele kleintjes loopt de bergrug af en begint de afdaling. Een overwichtig echtpaar klimt mij net onder de bergkam tegemoet. Zo'n extra inspanning roept altijd mijn bewondering op. Voorlopig doen ze het wel. Ik hoop dat het weer niet omslaat, want hij is enkel gekleed in een T-shirt en een rugzakje met extra kleding of regenjas zie ik niet.

Een beetje op gevoel volg ik de paden en verlaat ik de hoge almen. De bewijzering is hier spaarzaam of ik heb een black-out gehad. Het lange afdalen begint. Koeien worden moeizaam op ongemakkelijk afstand gepasseerd, kudde na kudde. Ik kijk ze maar niet teveel aan, zo van 'goed volk'.

Tegen halfvijf bereik ik de Lammersdorfer Hütte. Van de nabij gelegen parkeerplaats starten veel dagwandelaars hun toer. Het is nog redelijk druk op het terras. Ze verhuren geen kamers, maar voor tien euro verkopen ze mij graag een koffie en een apfelstrudel. Het is dat ik de voeding nodig heb, maar geef mij maar Tsjechische prijzen.

Na de Lammersdorfer Hütte vorder ik slechts langzaam omdat ik actief naar plekken zoek om te overnachten. Keer op keer verlaat ik het pad om een potentiële plek te inspecteren op vlakheid, onzichtbaarheid en afscherming tegen vee. Een paar honderd meter van de hut bekijk ik zo drie plekken. Afgekeurd. Te klein of te zichtbaar. Dan maar omhoog de zogenaamde Jufensteig op. Al zoekend klim ik ongemerkt naar 1800 meter hoogte. Halfzeven. Vlak onder de top scharrel ik diverse keren rond, maar ook daar onvoldoende vlakke plekken.

Op de top met een groot kruis waai ik uit mijn hemd. Geen goede plek voor de nacht. Snel wat meer naar beneden aan de andere kant. Ook daar valt het niet mee. Op de almen staat nog steeds teveel wind die beperkingen afdwingt. Eindelijk vind ik tegen zeven een beschutte plek niet te ver van het pad. Redelijk horizontaal, toehappen maar.

Als de tent staat kan ik met een slechte verbinding Judith doorgeven dat alles oké is. Even een snelle blik op nu.nl. Corona woekert nog steeds en in Nederland wordt aangedrongen op meer eenduidigheid van de regering. Mijn berg is coronavrij. Dat weet ik zeker. Geen virus gaat voor zijn lol op zo'n winderige berg op stap bij tien graden. Snel eten en mijn slaapzak in.