Trektocht Alpe Adria Trail 2020: van Seeboden via Pichlhütte naar Sommeregger Alm

Maandag 3 augustus, wandeldag 12

van Gold Camping Seeboden (± 680m) via Pichlhütte (± 1330m) en Sommeregger Alm (± 1700m)
 naar alm ten noorden van Hausbauerhütte (± 1720m)

± 6,5 uur inclusief pauzes, ± 12 km, ± 1190 m klimmen en ± 50m dalen

Tangerner Alm

Aanloop naar de Millstätter Alpe

Opstaan

Vrijwel de hele nacht heeft het geregend. Het is al negen uur en ik lig nog steeds in mijn tent. De lucht klaart langzaam op, laat ik maar eens bewegen. Van de campingeigenaar hoor ik bij vertrek om tien uur dat het tot vier uur vanmiddag droog blijft. Daarna wordt 100% regen verwacht. Het zou kloppen.

Vandaag begin ik aan de Millstätter Alpe, de bergrug ten noorden van de Millstätter See. Die vormt het westelijke deel van de Nockberge berggroep. De Alpe Adria Trail-organisatie plant voor deze etappe een wandeling van 21 kilometer met een stijging van 1557 meter en een daling 356 meter met onderweg twee hutten en het eindpunt bij de zogenaamde Alexanderhütte. Ze geven de moeilijkheidsgraad 'schwer'. Nou, ik plan helemaal niks. Met een vertrek om tien uur en regen om vier uur ga ik dat nooit halen. Ik kijk wel bij die tussengelegen hutten. En bij gebrek aan een hut heb ik nog altijd een pop-up hut op mijn rug.

Pichlhütte

De Pichlhütte is mijn eerste doel voor vandaag. Ruim vijfhonderd meter hoger dan de Gold Camping. Die stijgmeters worden gelijkmatig uitgesmeerd over ongeveer zeven kilometer. Ontspannen en ochtendfris loop ik over asfalt door een buitendorpje van Seeboden en tussen net geoogste graanvelden.

In het dorpje Tangern maak ik een foto van een bord bij een Gasthaus dat ik al verschillende keren zag deze wandeling. Montag, Dienstag und Mitwoch ab 16 Uhr geöffnet. Vrij vertaald: vanaf 1600 uur ben jij de eerste. Hopelijk is die Pichlhütte wel geopend. 

Ik zwalk wat door de vier straten van Tangern, steek de doorgaande weg over, doorkruis het tweehonderd meter diepe Tangern-noord en betreed het buitengebied. 

Tangern Centrum

Tangern Noord

Terugblik richting Tangern, in de verte de Millstatter See

Over een brede gravelweg gaat het geleidelijk omhoog. Enkele andere wandelaars en twee fietsers passeren mij. Ongetwijfeld allemaal op weg naar de Pichlhütte. Onderbroken door een rust stijg ik kalm door bossen, hier en daar afgewisseld met een weide. Het pad versmalt zich naar een halfverhard breed bospad. Na twee uur zie ik de hut recht boven mij en mag ik nog een ommetje over een alm maken voordat ik het terras op kan stappen.

Ze kunnen deze hut beter Piggelmeehut noemen. Bij de parkeerplaats zijn boomstronken omgetoverd in dierenfiguren die redelijk de weg kwijt zijn en bij de ingang van het terras staart een houten troll je gemoedelijk met lege blik aan.

Het is opvallend hoe snel dit soort gedachtenflitsen wordt verdrongen als blijkt dat het terras geopend is. Het jonge koppel dat al op het terras zit is Nederlands. Ze lopen vijf dagen over de Alpe Adria Trail. Vandaag is hun eerste dag.

Ik vertel hun over mijn ervaringen tot nu toe; de zwaarte van de etappes en hoe je een stukje op kunt lopen met Jehova-getuigen.

Hun eetlust werkt aanstekelijk. Als bodem voor de rest van de dag geniet ik van een klein bier, een radler, een kaassoufle, een koffie en een Himbeerentorte.

Nadat ik het tweetal een goede voortzetting van de wandeling heb gewenst rol ik mij het terras af. Met ingehouden tred stijg ik langzaam verder over een alm en langs een bosrandje. Koeien kijken mij nauwelijks aan en ik zoek hun blik niet op. Weer een alm over richting de Tangerner Alm. Als de koeiendichtheid toeneemt knoei ik mij er omheen. Leuke beesten voor de entourage, maar ze houden te weinig rekening met wandelaars.

Sommeregger Alm

Even krijg ik ruzie met de route als hij na de Tangerner Alm begint te dalen terwijl we omhoog moeten. Maar met het volgen van de bordjes komt alles goed. Met een grote boog trekt de trail om het dal van de Trefflingerbach en een uur later kan ik vanaf de andere kant terugkijken naar het stuk waar ik binnensmonds liep te vloeken op de eigenzinnigheid van het pad.

Langzaam maar zeker kom ik via nog meer almen en enkele bospunten dichterbij de Sommereggeralm. Als de Sommereggerhütte in beeld komt is het een lichte teleurstelling als er auto's staan op een parkeerplaats. Door de wandelroute die dwars door almen en langs agrarische paden gaat hou je er geen rekening meer mee dat de meeste hutten ook per auto te benaderen zijn. Vaak over behoorlijk lange routes met veel haarspeldbochten. Daarmee worden deze terrassen ook bereikbaar voor minder sportieve berglandschapgenieters of dagjeswandelaars die vanuit een hut een rondtoer naar een top willen maken.

Mijn conversatie met de dienstdoende mevrouw met het uiterlijk van een eigenaresse was kort en toch zeer informatief: Ja, wij hebben cola. Ja, wij verhuren kamers. Nee, er zijn geen kamers vrij. Dat zijn gedachtewisselingen die geen uitlopers behoeven. Of het waar was betwijfel ik.

Sommereggerhütte in de naderende regenwolken

Buiten hield het weer zich aan de verwachting. Eerst nog aarzelend, maar na tien minuten overgaand in een echte einde-middag-regenbui. Om mij naar buiten te lokken werd het even droog. "Wo werden Sie übernachten?" vroeg de waardin. "Das ist eine gute Frage" Ook ik hield het kort dit keer. Ze adviseerde mij om af te steken met een binnendoor naar de Alexanderhütte. Op een of andere manier zou dat slechts drie kwartier in beslag nemen. Ik wil helemaal niet afsteken. "Ich gehe zum Tschiernock" antwoordde ik. Dat is de eerste top op deze etappe. 

Eigenwijs ga ik op pad in mijn regenjack. Dat vraagt natuurlijk om een meteorologische afstraffing. Nog geen driehonderd meter vanaf de Sommereggerhütte stond ik nog enigszins droog onder sparren mijn regenbroek aan te trekken. Eenmaal aan werd het gelijk droog. 

Half vijf, deze droogte zal niet middagvullend zijn heb ik de afgelopen dagen geleerd. Laten we maar naar een eenpersoonscamping zoeken. Een half uur later verdwijn ik in het zijterrein onder het groen van mijn tentdak. Tijd om Judith in te lichten en de aantekeningen bij te werken. Na al dat eten van vanmiddag trekt mijn maag nog niet aan de bel. Dat doet de donder om halfzeven wel. Laat ik nog maar wat gaan lezen in 'Oorlogsenthousiasme' van Ewoud Kieft. Tijd genoeg op deze camping.

De dagberichten zijn aaneengeregen in totaalverslagen:

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2020 

(van de Grossglockner naar Döbriach)

Verslag van de Alpe-Adria-Trail 2021 

(van Döbriach naar Bovec Slovenië)

Mijn ervaringen en tips zijn beschreven in een aparte review