Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

vrijdag 11 september 2020

Trektocht Alpe Adria Trail 2020: van de Märchenwandermeile in Trebesing via Gmünd naar Seeboden

 Zondag 2 augustus, wandeldag 11

van de Märchenwandermeile (± 1050m) in de gemeente Trebesing
via Gmünd (735 m) naar Seeboden (
± 590m)

± 7 uur inclusief pauzes, ± 21,5 km, ± 385 m klimmen en ± 805 m dalen

Heiige avondblik vanuit Seeboden richting de Nockberge


Zondagse verdieping

Ontmoeting
Er kwam een ouder echtpaar aangewandeld. Zij in een lange broek met wandelstokken, hij in een korte hardloop tights en hemd zonder mouwen. Het was kwart over negen. Ik had net het tweede deel van het sprookjespad achter mij gelaten en zocht naar het vervolg van de Alpe Adria Trail. Geen bewijzeringsbordje te vinden. Volgens de aanwijzingen in mijn gids zou de route naar beneden moeten lopen richting het dorp Zlatting. Hun advies was om met ze mee te lopen naar beneden.

We raakten aan de praat, hij en ik. Waarom ik dat wandelen deed? "Voor mijn plezier". Wat voor werk ik had? "Met pensioen, net als u" antwoordde ik, hem op leeftijd inschattend. Hoe weet ik niet, maar binnen vijf minuten ging het over de zin van het bestaan, de toekomst, het ontstaan van de aarde, de klimaatverandering. En over de sturing achter dit alles. Of ik religieus was? Hij geloofde niet in het Darwinisme. Er moest een sturende hand zijn achter alle ontwikkelingen. Na vijftien minuten vertelde hij dat ze Jehova Zeugen waren. Het maakte mij niet uit. Dit gesprek op deze vroege zondag was toch al onverwacht en interessant. 
We bleven verschillen over thema's als het ontstaan en de sturing van alles op aarde en in het heelal, maar vonden elkaar in de noodzaak van morele waarden. Waarden die in de geschriften van diverse religies worden beschreven, maar lang niet altijd worden nageleefd. Ook het tweede deel van deze wandelende exegese leverde zowel overeenkomstige oordelen als wezenlijke levensbeschouwelijke verschillen op. 

Na dertig minuten waren we nog lang niet klaar met de bovennatuurlijke invloed op de mens en met andere bespiegelingen toen we ter hoogte van hun vakantiewoning waren. De vriendelijke uitnodiging voor een kop koffie sloeg ik beleefd af. Tenslotte had ik pas een uur gelopen en moest even bijkomen van deze sneltrein behandeling van zware levensvragen. 
Wel was ik nu de weg kwijt. Van de Alpe Adria Trail voor de duidelijkheid. Geen bordje te ontwaren. Ergens hadden we al filosoferend een afslag gemist. Letterlijk. Dan maar op gevoel doorlopen. Vijfhonderd meter verder kwamen de twee Jehova's mij met de auto achterna om een folder met belangrijke levensvragen te overhandigen. 'Die Zukunft, Wie sieht sie aus?' En waar je op internet de (hun) antwoorden kunt vinden. We namen voor de tweede keer hartelijk afscheid. Met enige verwondering liep ik verder.

Gewonde sprookjes
Waar vind je een dergelijke innerlijke verdieping al wandelend op een zondag? Een gesprek met Jehova-getuigen had niet op de voorbereidingenlijst en bij mijn verwachtingen voor de Alpe Adria Trail gestaan. Aan de andere kant, na een nacht slapen op een sprookjespad met een groot deel van de elfen, kabouters, draken, feeën, stiefmoeders en andere hoofdrolspelers gereed voor actie, had ik kunnen weten dat er onverwachte gebeurtenissen te wachten stonden. 
.
Het opstaan was nog normaal verlopen voor een sprookjeszondag. Om halfzeven gedeeltelijk uit de slaapzak. Voorzichtig de tent openen om niet teveel waterdruppels van de onweersbui van vannacht naar binnen te schudden. Theewater op het vuur. Even het pak roggebrood uit een tenthoek vissen en net als thuis een broodje kaas maken. Wassen doe ik wel onderweg bij een beek. Op deze manier ben je inclusief slaapzak comprimeren, luchtbed leeg laten lopen en oprollen, tent afbreken en rugzak inpakken na anderhalf uur klaar voor vertrek. 
uitstekend sanitair om je nog op het sprookjespad te wassen
Op een gemiddeld sprookjespad loop je om acht uur op zondag, nog een uur voor de vroegste openstelling, echt wel alleen. Verbazing als ik na een kwartier een man met een zogenaamde bosmaaier in zijn eentje klaar zie staan om te beginnen. Waarom moeten bermen langs een bosweggetje op zondag om kwart over acht gemaaid worden? Geen vragen stellen, gewoon doorlopen. Een tegenvraag zou kunnen zijn: wat loop jij met een rugzak voor openingstijd op een sprookjespad? Je moet grasmaaiers niet wijzer maken dan ze al zijn. En deze had het al moeilijk genoeg. Net had hij het zware apparaat op zijn rug omgehangen of de motor sloeg af.
Ik zag hem balen. "Woran muss ich ziehen?" vroeg ik behulpzaam naar de bekende weg. Met twee uithalen aan het startkoord had ik na vijftien minuten lopen mijn goede daad voor vandaag erop zitten. 
De rest van het sprookjespad tot aan de hangbrug was minder spectaculair. Een beetje vergane glorie met aangevreten kabouters, een draak zonder hand en gaten in zijn been, heksen die blij waren dat ze gevangen zaten en zo niet gewurgd werden door voortwoekerende klimplanten.
Pure sprookjesverwaarlozing.

Drachenschlucht
Het loopt wel lekker. Het weer is omgeslagen, een stuk koeler. Lager in het dal hangen de wolken boven de boomtoppen. Prima wandelweer. Aangekomen bij de hoge hangbrug over de Drachenschlucht blijkt de openingstijd niet negen uur maar halftien. Het is pas halfnegen. Dan eerst maar een stukje teruglopen om mijn geslonken watervoorraad aan te vullen bij een betrouwbare bron die ik zojuist passeerde.

Terwijl ik terugloop zie ik aan de overzijde van de brug een oude man het toegangshek openen. Hopelijk komt hij ook deze kant op. Wanneer ik terugkom is dat het geval. De man ziet mij wel maar heeft blijkbaar op dit tijdstip op zondag geen behoefte aan contact. Mijn aanroep wordt genegeerd. Ik wil best de vier euro betalen voor de overtocht over de hangbrug. Hij loopt direct door om de watertoevoer naar de sprookjessmederij te open. Die gaat op waterkracht heb ik net gelezen op een informatiebord. Even later hoor ik het gehamer op een aambeeld. Misschien heeft hij wel gedacht "Wat moet zo'n lopende rugzak om negen uur op een zondagochtend hier?" of "Als ik jou was zou ik het wel weten". Verdere mogelijke gedachten heb ik niet afgewacht. Oversteken maar. 
De hangbrug is knap hoog en de houten planken zijn glibberig van het vocht. Mijzelf vasthoudend aan de reling zoek ik op het afdalende stuk zoveel mogelijk de droge plekken op. Ik vond het niet erg toen ik aan de overkant was. De spelelementen aan die kant van het sprookjespad zijn van aanzienlijk betere kwaliteit en behelzen meer lerende thema's. De minidoolhof is duidelijk voor jonge kleuters. De tussenwanden zijn zo laag dat die Eltern eenvoudig für die Kinder haften können. Een typisch Duitstalige disclaimer om te voorkomen dat je aangeklaagd wordt. Je ziet die bordjes overal.
Gmünd
Na wat gezoek vind ik de uitgang van de Märchen-wandermeile en in gezelschap van de twee Jehova-getuigen loop ik naar het dorp Zlatting. 
Kunstwerk omgeving Trebesing langs de B10
Met een doorsteek over een smal pad daal ik verder af naar de Bundesstrasse 10 vlak naast de autobaan A10. De paar kilometer naar het stadje Gmünd gaan in het verkeerslawaai van deze weg.
Mijn gids prijst Gmünd aan als een middeleeuws stadje waar veel kunstenaars wonen en werken. Vaag heb ik het plan om daar een kamer te nemen om mij te douchen, de was te doen en daarna rond te kijken. Alleen het is pas halfelf als ik de hoofdstraat naar de oude binnenstad bereik. Bij Hotel Platzer net buiten de monumentale stadspoort hebben ze geen eenpersoonskamer en de prijs voor een tweepersoonskamer is (ineens?) twee keer zo hoog als genoemd in mijn gids. Nee bedankt, dan kijk ik nog even verder.
De Hauptplatz, het grote marktplein, is de hoofdattractie volgens dezelfde gids. Als ik de stadspoort passeer ga ik op in een teleurstellend corona-tafereel. Er is een toeristische vlooienmarkt die elk zicht op het plein en de omringende gebouwen ontneemt. Bovendien moet je blijkbaar met mondkapje lopen. Die zitten in mijn rugzak. 
Ik ontwijk de massa door achter de stalletjes langs te lopen. Zelfs de enkele resterende terrassen trekken mij niet. Ik blijf de Adria-bewijzering volgen en verlaat het plein zonder dat mijn geestdrift is toegenomen. Nog tweehonderd meter verder bereik ik het punt waar de naderende bezoekers hun mondkapje opdoen en ik opgelucht de Altstadt verlaat. Nog steeds op de Alpe Adria Trail-route. Dat dan weer wel.
Volgende dagetappe
Elf uur. Ik kan net zo goed doorlopen bedenk ik me. De etappe van Gmünd naar Seeboden is maar 14,6 kilometer zonder al te veel klimmen en dalen. De kwalificatie 'leicht' voor deze etappe is ook een stimulans, maar door eerdere zwaardere ervaringen met deze term niet doorslaggevend.
Dit keer klopt de zwaartewaardering van deze etappe wel. Aanvankelijk loopt het over asfalt tussen weides omhoog. Eenmaal in het bos marcheert het op de bergflank over halfverharde bosweggetjes voorspoedig vijf kilometer aan een stuk. Het enige wat gaandeweg doorweegt is de afstand. Ook bij de afdaling richting Seeboden gaat het over golvende weides in de buurt van het dorp Treffling.
Het afwijkende van de vorige tien dagen is dat ik voor het eerst met een regenjas liep. En afwijkend is een kleine veelsoortige veestapel in een wei waar een jong kalf tot ongenoegen van een veulen uit meerdere vaatjes tapt.
Gold Camping
Ten zuiden van Treffling bij de burchtruïne Sommeregg verlaat ik de Alpe Adria Trail voor een afkorting naar de Gold Camping die ik op internet had gevonden. Aangekomen bij het bord 'Camping' met pijl, bovenaan een steil aflopende helling bekruipt mij een onaangenaam gevoel. Beneden is geen enkele tent of caravan te zien. Alleen een zielige camper. Toch maar naar beneden. Geen receptie te bekennen. Bij het eerste huis sturen ze mij door naar de buren. Bij dat huis is er weer geen bel te vinden. Een Poolse wandelende familie met een trotse dochter die nu ten overstaan van haar vader en moeder haar Engels kan demonstreren stelt mij gerust dat er vijfhonderd meter verder volgens haar telefoon een camping moet zijn.

En inderdaad, een totaal lege terrassencamping met op elke standplaats keurige stroomaansluiting. Waar is de receptie? Op goed geluk loop ik een terras op en zie daar een huisje met 'Anmeldung'. Er zitten zelfs twee mensen. In het antwoord op mijn aanroep hoor ik een Nederlands accent. Een Nederlands echtpaar dat hier al jaren goedkoop de langzame uitbouw van deze camping zegt mee te maken. Er is verder voor de heren en voor de dames een sanitaircontainer. Na bijna tweeëntwintig kilometer besluit ik hier te blijven. Naast het echtpaar en een VW-kampeerbusje wordt ik de derde kampeerder. Alleen maar pluspunten: heerlijk rustig en een schone hete douche. 
Aan het eind van de middag weet ik de eigenaar nog te overtuigen dat 15 euro teveel is. Nadat ik hem uitleg wat het Rijnlandse economische model nastreeft mag ik voor 10 euro blijven.
Seeboden aan de Millstätter See
Snel nog de was doen en daarna mijn broekspijpen aanritsen en het laatste schone shirt aantrekken. Met deze nette kleren ben ik klaar om verder af te dalen naar Seeboden om daar een restaurant te zoeken. Na een kort verblijf aan de meeroever kies ik voor Café-Restaurant Ertl.
Het wordt een heerlijke Griekse salade. Tussen de salade en de sinaasappeltaart kan ik Judith vertellen welke sprookjes ik vandaag weer allemaal heb meegemaakt. De religieuze omlijsting van deze wandeldag beschrijf ik blijkbaar te enthousiast. Ze is niet direct bevlogen over mijn ontmoeting met de Jehova-getuigen. Alsof ik al met de Wachttoren rondloop. Geef dan nog maar een cappuccino om deze dag af te sluiten. 

De dagberichten zijn aaneengeregen in totaalverslagen:

(van de Grossglockner naar Döbriach)
(van Döbriach naar Bovec Slovenië)

Mijn ervaringen en tips zijn beschreven in een aparte review

2 opmerkingen:

  1. Wat een doorzettingsvermogen zeg!
    Is het niet vreemd om alleen te lopen. Je kan je ervaringen dan niet delen. Al doe je dat natuurlijk wel met het schrijven van je blog.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hallo Marguerite,
      Het niet kunnen delen van je ervaringen is duidelijk een gemis. Maar alleen lopen zet je juist aan om met anderen/vreemden een gesprek aan te gaan. Mijn ervaring is dat je dat minder doet als je met zijn tweeën loopt. Met alleen lopen ben je afwisselend meer naar buiten en tegelijkertijd meer naar binnen gericht. Klinkt tegenstrijdig, maar duidelijk anders dan met zijn tweeën. Het minst aantrekkelijke van alleen lopen zijn maaltijden in een restaurant of kamperen op een luxe camping. Op trekkersbivakken zoals op IJsland ben je onder gelijkgestemden die dezelfde ervaringen hebben en een beeld hebben bij de inspanningen.
      Naast de dagelijkse updates met Judith biedt het schrijven van de blogs is inderdaad een vorm van delen.
      Daarnaast vormen die verhalen en de fotoboeken die ik van die blogs maak mijn geheugen. Ik lees ze terug en dan komen de beelden en gevoelens weer terug. Verder vind ik het schrijven van die blogs gewoon leuk. Hoe je trektocht meer is dan alleen dagelijks kilometers maken en veel meters stijgen en dalen. Kortom ik geniet van het 'alleen' zijn omdat het van korte duur is. Er is voortdurend een 'thuis' op de achtergrond.
      Zo, met dit antwoord heb ik bijna weer een blog gevuld.
      Deze overpeinzingen zal ik een keer in een blog verwerken.

      Marguerite dank voor je reactie. Een mooie aanleiding voor een overdenking.

      Groeten van Frans

      Verwijderen