Walk and See: Trektocht Alpe Adria Trail 2020: van Mallnitz via de Strappitzersee weer terug naar Mallnitz

Woensdag 29 juli, wandeldag 7

van Camping HOCHoben in Mallnitz (1190) naar de Strappitzersee (1273m) en
via de Strappitzer alm (1293m) terug naar Mallnitz (1190m)
± 4 uur inclusief pauzes, ± 9 km, ± 103 m klimmen en ± 103 m dalen)

Voortschrijdend inzicht

Het is kwart voor vijf. Ik zit in het restaurant van Mallnitz Appartements. Mijn bier is net gebracht. Lekker koel die eerste slokken. In afwachting van mijn pizza prosciutto begin ik met mijn aantekeningen van deze geslaagde dag.

Etappe-indeling

Voortschrijdend inzicht is een toepasselijk begrip tijdens een trektocht. Bij de voorbereiding van deze tocht heb ik eenvoudig de etappe-indeling overgenomen die op de website van de Alpe Adria Trail wordt gebruikt. Dat er lange dagafstanden tussen zitten met veel klimmen en dalen was me toen al opgevallen. Sommige direct achter elkaar zoals de afgelopen dagen.

Drie dagen acht uur klimmen en dalen met een zware rugzak hakt er bij mij in. Deze afstanden zijn ook berekend voor wandelaars met lichte dagrugzakken. De overige bagage wordt vervoerd. Zelfs dan zal het voor minder getrainde mensen nog een flinke uitdaging zijn. Zo staat op de website voor de etappe van gisteren van Innerfragant naar Mallnitz een afstand opgegeven van 22,7 km, 1156 meter stijgen en 1052 meter dalen.

Bij de voorbereiding in Nederland krijg ik een grof idee van het verloop van een tocht. Tijdens de tocht bekijk ik de avond tevoren de route voor de volgende dag meer in detail. Zo zie ik dat de geplande wandeling van vandaag naar Obervellach met vertrek vanuit Mallnitz eerst de tegenovergestelde richting op gaat naar de Strappitzersee om van daaruit terug te keren naar Mallnitz. Pas daarna trekt de route door naar Obervellach. Totaal weliswaar bijna 18 kilometer, maar na de eerste 10 kilometer passeer je Mallnitz op 300 meter van je vertrekpunt. "Waarom zou ik die 10 km met mijn zware rugzak gaan lopen? Ik kan hem ook op de weg terug oppikken. Goed idee!"

Eerst maar ontbijten. Een uur later heb ik ook heerlijk heet gedoucht op deze prima camping. Douchen werkt ontspannend en levert vaak spontane gedachten op. "Ik kan vandaag ook alleen die tocht naar dat meer maken en hier nog een nacht blijven. Een actieve rustdag. En dan morgen een korte etappe naar de camping bij Obervellach. Briljant. Niks doorbeuken naar het volgende dagdoel. Dan maar wat minder snel.

En waarom zal ik die Alpe Adria Trail in twee jaar voltooien? Wie heeft dat bedacht?" Niemand geeft antwoord.

Zo wordt nu het plan: ik ga dit jaar niet door naar Velden am Wörthersee, maar naar Döbriach am Millstätersee. Beide aan een meer dus alles klopt weer. Ook Döbriach is goed met openbaar vervoer te bereiken. Ik doe het gewoon in drie jaar.

De zon komt hier in Mallnitz net op over mijn tent. Half negen is het. Ik moet snel op pad. Oh, nee. Het plan is veranderd. Een rustdag vandaag. Knap bedacht.

nog een dag langer

Voortschrijden

Toch ben ik al om negen uur in alle rust op pad. In een heerlijke ochtend-zon gaat het in hetzelfde rustige tempo als de vorige dagen langzaam omhoog. Maar nu zonder bepakking. Dat maakt het ein Spaziergang.

Flaneren door een paar buitenstraatjes van Mallnitz waar je zonder problemen zou kunnen wonen. En met dezelfde trage ontspannen tred gaat het door de eerste weides en stukjes bos naar de spoortunnel die nog in 1909 door Keizer Franz Josef is geopend. Knap dat ze toen al zulke meer dan 8 km lange tunnels konden maken.

Lang plezier heeft Franz Josef er niet van gehad. Vijf jaar later brak de Eerste Wereldoorlog uit en nog eens vier jaar later bestond er geen Oostenrijks keizerrijk meer.

Op dit moment lees ik op mijn e-reader het verbijsterende verslag van Ewoud Kieft over de aanloop naar die oorlog: "Oorlogsenthousiasme' getiteld. Een aanloop met een gretigheid die hoofdschuddend is om te lezen. Hoe grote delen van Europa enthousiast het idee omarmden dat een oorlog reinigend zou werken tegen doorgeschoten individualisme, materialisme en kapitalisme? Nog verontrustender zijn de vele overeenkomsten met de huidige tijd.

Deze gedachten kabbelen even later weg bij de volgende romantische beek. Gewoon even zitten en om je heen kijken. Meer niet. Hoogst aangenaam zo'n wandelrustdag. Heerlijk.

Even weer een paar happen van mijn pizza prosciutto nemen. Dit keer geen Schweinefilet of Schweine Cordon Blue. Anders dan bij het Sportcafé gisterenavond lag deze pizza al na een kwartier voor me. Mijn fototoestel is verbonden met een stekkerdoos om op te laden. Rustig eten dus en tijdrekken met aantekeningen maken.

Seebachtal

Na het oversteken van de Winkelbach gaat de route verder over de Raineralm met de gelijknamige Gaststube. Maar ik vind het nog te vroeg om nu al aan de koffie te gaan. Even verder omtrek ik het dalstation van de skilift naar het skigebied op de Ankogel-berg. Hier begint het Seebachtal. Dit dal vernoemt naar deze beek ziet er prachtig uit. Een wijde groene, gedeeltelijk moerassige vlakte doorsneden door de blauwe Seebach. En als stil hart de spiegelgladde Strappitzersee omlijst door moerassige gras- en rietvelden. Prachtig.

Ik laat me nog even verleiden tot een aanvullende ronde over een plankenpad door het moeras en een stukje het Seebachtal in. Na een half uur keer ik terug anders blijft er niets van deze rustdag over.

Raineralm

Bij de Raineralm neem ik nu wel uitgebreid de tijd op het terras met cola, Apfelstudel en koffie. Over brede licht glooiende almen gaat het daarna terug naar Mallnitz. Heidi kan elk moment voorbij huppelen. Haar bank ben ik op de heenweg al gepasseerd.

Bij de spoorlijn maak ik nog een foto van een passerende trein. Langs het spoor loop ik het resterende stuk naar Mallnitz. Een prima wandeling. Het wordt nu echt warm. Tijd om de camping op te zoeken. Met een passage van de moderne kerktoren ben ik er bijna. De rest van de middag gaat op aan lezen, slapen en soms ook nadenken. Dat laatste niet te lang. Kortom lekker luieren.

Tijdrekken

Nog twee punten van mijn pizza. Wat is dat ding groot. De randen heb ik eraf gesneden, maar de rest moet op anders heb ik morgen geen brandstof genoeg. Mijn fototoestel is nog steeds aan het opladen. Rustig aan. Buiten betrekt de lucht weer voor de standaard onweersbui. Niet zo gek met dit hete weer. Gelukkig zit ik al binnen. Mijn, enige, bier gaat er in als water. Wat is wandelen lekker. Ik zie steeds meer mensen met mondkapjes op naar het toilet gaan. Dat moet ik onthouden. Op de camping heb je daar geen last van.

Vier meter verder zit een familie met twee jonge kinderen. Knap, alle vier zitten te lezen en te werken op hun mobiel en toch praten ze onderling.

Het laatste part van mijn pizza overstijgt mijn maagomvang. Hij gaat in een servet. Zou dat smaken als ontbijt? Buiten begint het te regenen. De terrasgasten verhuizen met hun borden naar binnen. Nog even rekken met een cappuccino. Een half uur later giet het nog steeds keihard. Dan kun je een gast niet naar buiten sturen. Kan ik ook nog even mijn telefoon opladen.

Hopelijk blijft mijn tent droog. Dat zie ik straks wel. Tenslotte verlaat ik als het droog is na ruim twee uur het restaurant. Niet onverdienstelijk voor een pizza en een cappuccino. Bij terugkeer is alles droog en heeft het zoeken gisteren naar een iets hogere plek zijn nut bewezen. Het water heeft zich keurig aan de zwaartekracht-wetten gehouden en zich vier meter van mijn tent verzameld in diepe plassen. Nu maar even stoppen met regenen voor vandaag.