Graafschapspad
Woensdag 30 september 2020
19 kilometer van Zutphen naar Laren  |
| Huize De Voorst een paar kilometer ten oosten van Zutphen |
Wandelen in de Achterhoek Waarom heeft de gids met de beschrijving van het Graafschapspad de titel 'Wandelen in de Achterhoek? Als westerling dacht ik met zo'n naam door de Graafschap te gaan lopen, maar diezelfde gids legt mij uit dat die naam 'een relict' van de historische aanduiding van het 'Graafschap Zutphen' is. Daarmee weet ik in ieder geval dat Zutphen een graafschap is geweest. Nog voor vertrek al iets geleerd over deze omgeving. Nu is de hele route van dit streekpad 124 km lang en gaat ver buiten Zutphen om langs plaatsen als Lochem, Borculo, Doetinchem, Doesburg en zelfs Brummen aan de westzijde van de IJssel.
De Achterhoek is dus meer dan alleen het Graafschap Zutphen. Echter in Doetinchem speelt weer een voetbalclub 'De Graafschap'. Beetje zwalkend deze benamingen. Maar de inleiding in de gids en wat ik al eerder heb beleefd in dit gebied beloven een mooi coulissenlandschap: een landelijk agrarisch weide- en akkerlandschap onderbroken en opgefleurd door kleine bossen, boomschermen en doorsneden met diverse kanalen en riviertjes. Verder lees ik over oude niet te grote dorpen en steden met mooi bewaard gebleven kernen waar het heerlijk rusten moet worden. We zullen onderweg veel oude kastelen, landgoederen met mooie huizen en Saksische boerderijen tegenkomen. Dat belooft veel. Judith en ik gaan dit samen verkennen.
Zutphen
Voor vandaag hebben we ons laten verleiden om ruim negentien kilometer naar Laren te lopen. Nadat we de auto op het eindpunt hebben achtergelaten rijden we getooid met mondkap vanaf de Dorpstraat in Laren met bus 54 naar station Zutphen. Daarmee krijgen we al een mooie indruk van de streek en beeld bij de smalle landwegen.
 |
Brug over het Twentekanaal
de bus paste er 's morgens op weg naar Zutphen net tussen |
In Zutphen kent Judith de weg. Niks moeilijk op mijn kaart kijken, gewoon volgen. Ik denk naar het startpunt, de Walburgiskerk. Fout. Naar een terras. Oké, een cappuccino kan geen kwaad. Dat geeft ook de rust om rond te kijken.
Het centrum van de oude vesting Zutphen heeft veel huizen en gebouwen met mooie gevels. Als we even later door de Hofstraat lopen en de Groenmarkt oversteken kom ik bijna niet meer vooruit. Niet vanwege de vele etalages maar door de prachtige aaneenschakeling van oude huizen. Schitterend, alleen al die Wijnhuistoren. In de verte lonkt de St Walburgiskerktoren. Even nog een foto maken.  |
Wijnhuistoren
|
 |
Groenmarkt
|
 |
Grote Hofstraat met in de verte de St Walburgiskerktoren
|
Bij de St Walburgiskerk aangekomen hebben we geluk. Terwijl we op de straten rondom de kerk, het Gravenhof en het Kerkhof, genieten van de façade van het oude stadhuis en andere prachtige gebouwen begeleidt het bekende orgel ons op de achtergrond. Het is dat je wilt wandelen anders zou je binnen rustig een uur gaan luisteren. Die afweging zal meer volgen in Zutphen.
 |
Ingang oude stadhuis
|
 |
zijaanzicht St Walburgiskerk
|
Eenmaal op weg gaat het langs een rij van monumenten. Neem 'Dat Bolwerck' met de vele luiken en de daarachter gelegen Drogenapstoren of de poort van de Bornhof of aan de andere kant van de stad de Berkelpoort.
 |
Dat Bolwerck
|
 |
Ingang Bornhof aan de Zaadmarkt
|
 |
Berkelpoort
|
Allemaal mooi om te zien en met een eigen geschiedenis. Misschien hadden we met een stadswandeling moeten beginnen. Dat gaan we later inhalen. Nu staan onze spieren afgesteld op doorgaande beweging.Berkel
Zutphen is ontstaan op een rivierduin bij de monding van de Berkel in de IJssel. Het riviertje de Berkel zal lange tijd tijdens deze wandeling ons houvast zijn. Wij lopen de stad aan de oostzijde uit via de groenstroken langs het water. Het verkeerslawaai dringt daar niet door. Links vormt het enorme woonzorgcomplex Lunette een isolerende buffer en rechts aan de andere kant van het water houden de ruime achtertuinen van benijdenswaardige huizen alles tegen. Een paar honderd meter verder passeren we de ijsbaan van de Z.IJ.V.. Het ziet er leuk uit met veel lampen aan lijnen rondom het groene veld waar de baan is gedacht. Of die lampen ooit nog schaatsers de weg moeten wijzen betwijfel ik. Misschien kunnen ze er beter een evenementenbaan van maken. De Z.IJ&E.V.
Na de oversteek over de N348 komen we echt meer buiten de stad. Als je je maar goed vasthoudt aan de oever raak je niet verstrikt in de rietpaden van de natuurspeeltuin. Het land opent zich. Links koeien die in smalle met schrikdraad ingeperkte weiden mogen grazen. Echt vrij rondlopen zoals in de Oostenrijkse bergen is er in het kleinschalige Nederland met al die koeien niet bij. Ze moeten ook niet zeuren die koeien, want ze mogen sinds kort ook meer naar buiten. Poepen en plassen in de wei. Niet om dat ze dat leuker en natuurlijker vinden, maar omdat scheikundigen en biologen vaststelden dat er dan minder stikstof vrijkomt.
Rechts horen wij muziek. Het komt uit de bestelauto naast een hoogspanningsleiding. De volumeknop is zo ver opengedraaid omdat de monteur bovenin de hoogspanningsmast ook wat wil horen.
Ter hoogte van Warnsveld kijk je op de achterzijde van grote buitens, enorme tuinen met in de verte ruime huizen. Even later een stille reiger, die we met rust laten terwijl we doorlopen langs de bosrand naar een stuw. Voldoende afleiding dus om tijdens het lopen te bekijken. En alles in een aangename Achterhoekse zon.
Landgoed De Voorst
De route verlaat de Berkel om ons over het Landgoed De Voorst te leiden. De aanloop gaat langs een akker waar een combine en een overlaadwagen druk in de weer zijn. Die hebben geen tijd voor pauze, de oogst moet naar binnen. Strook voor strook gaat van de maisakker af. Ik blijf het mooi vinden om ze bezig te zien.
"Zullen we dan maar even rusten?" Goed idee van Judith. Het duurt drie boterhammen en dan is de akker leeg. Judith wordt ondertussen in beslag genomen door twee grote vechtende wespen achter ons. Het is echt een gevecht tot de dood er op volgt. Ik merk er niets van. Tot we weer verder kunnen, want in front van ons is de rust en de vlakte teruggekeerd. Hier zijn ze klaar voor de rest van het jaar. Op naar de winter en de volgende lente.
Door de boslanen gaat het naar het noorden tot we voor de hekken van Huize De Voorst staan. Indrukwekkend dit grote huis met de colonnades en bijgebouwen aan beide zijden.
 |
Huize De Voorst een paar kilometer ten oosten van Zutphen
|
Het lijkt ons wel wat om daar een tijdje te wonen. Oké, met een van de bijgebouwen kunnen we ook leven. Het pad voert om de met een gracht afgescheiden tuin. Hier en daar staan ook nog aantrekkelijke gebouwen op het grondgebied. Die vinden we ook goed.
Naar Almen
Wij gaan door richting Almen over een smalle zandweg. Een klas basisschoolleerlingen op de fiets passeert. Getooid met gele hesjes zit de stemming er goed in. Behalve bij de achterste begeleider. De body-language zegt dat dit niet in de advertentie van de PABO heeft gestaan. En dan ook nog die coronawind om je oren. Bah.
Je verzint wat af als je naar Almen loopt. Dat kan ongestraft. Er rijden hier nauwelijks auto's op de Binnenweg. Judith moet mij zo nu en dan wel naar de kant van de weg gebieden. Enkele wielrenners zonder bel komen ons achterop. Voor de rest is het heerlijk leeg en stil.
We passeren het zogenaamde Afleidingskanaal. Hier en daar kleine huisjes. Sommige met luiken in de kleuren van het landgoed. Het asfalt mogen we even later verlaten en gaan over akker-, weide- en bospaden verder terwijl de oktobermiddagzon zijn best doet om ons te volgen.
Via de huizengroep Wheme gaat het laatste stuk over asfalt naar Almen. Lopen midden op de weg gaat daar nog even goed, maar voor de gezondheid is het verstandiger die in te ruilen voor de zijkanten. Hier en daar zijn er zelfs vluchtmogelijkheden naar voetpaden.
Het is een mooi klein dorp met aan de Berkelzijde het centrum met de kerk en de school aan een klein met bomen omzoomd plein. Heerlijk deze rust op een woensdagmiddag. Maar ik moet achter Judith aan want die heeft de koffie geroken in de theetuin tegenover Landhotel De hoofdige boer.
Terug naar de Berkel
Zorgeloos en onoplettend door de rust, de kleine maaltijd en misschien door het mondkapje, je moet iets de schuld geven, verlaten wij de theetuin spontaan in de verkeerde richting. Langs de tweebaansweg naar Laren houden wij keurig de berm aan, maar gebrek aan markering bij keuzemomenten kweekt argwaan. Vijfhonderd meter verder leert een bestudering van de kaart dat we een mooi stuk van Almen zullen missen, maar dat over een halve kilometer onze keuze weer samenkomt met het pad. Bij de Spitholterbrug zullen we dan weer zoals bedoeld de Berkel gaan volgen.
En niet voor niets. Het gaat van die Spitholterbrug ruim anderhalve kilometer mooi tussen de weilanden naar een ophaalbrug die ons weer terugbrengt naar de noordkant van de rivier.
Vanaf die ophaalbrug loop je met een smal zigzagpad tussen akkers naar het Landgoed Hotel Ehzerwold. Dat het een hotel is staat wel op de borden, maar alle gebouwen roepen medische gevoelens op. Op Wikipedia lees ik thuis dat die gevoelens ons niet hebben misleid. In de twintiger jaren van de vorige eeuw zijn deze gebouwen gestart als
het P.W. Janssen Ziekenhuis. Wat weer de vraag oproept waarom je hier in deze verlaten omgeving een ziekenhuis neer zet.
Er kwamen ook niet veel patiënten en als snel moest er een andere bestemming worden gevonden. Misschien spreekt men in de zorgwereld daarom wel over cliënten en omzet maken. Laten we het erop houden dat patiënten verkrijgen niet het doel van een ziekenhuis is, maar het ook niet zonder kan.
Laatste stuk naar Laren
Over de smalle Ehzerbrug passeren we het Twentekanaal. Je moet er even een goede inschatting maken van het verkeer. Het is er zo smal dat er geen ruimte voor een voet- of fietspad overbleef. En sommige autobestuurders behoren blijkbaar tot een hogere levensorde; the terminators. Aan een terminator zijn we ontsnapt. May he live in ....
Ten noorden van het kanaal en de spoorlijn Zutpen-Lochem neemt het aantal bossen af. Het wordt er opener. Het pad volgt het fietspad naast de drukkere Zutphenseweg. Halverwege naar Laren hebben de routeplanners er gelukkig nog een klein stukje onverhard pad uit kunnen peuren. Net mooi voor een laatste liggende rust.
Over rustige asfaltweggetjes naderen we Laren om toch nog net met de laatste kilometer door het veld afscheid te nemen van deze wandeling. Laren zelf verlaten we pas na een stop op het terras van restaurant Witkamp. Even nog nagenieten van deze geslaagde start van het Graafschapspad.
