Trektocht Laugavegur IJsland 2019: Doorreis van Reykjavik naar Landmannalaugar

Donderdag 11 juli

van Reykjavik via Hella en langs de vulkaan Hekla naar Landmannalaugar

De hel of de maan?

Doorreis
Wat een landschap! Dwars door zwarte asvelden rijden we. Hele stukken gaan door lavavelden. Lavastromen die net voor het autospoor zijn gestopt. Zo lijkt het. De weg is er natuurlijk later omheen en tussendoor aangelegd. Ruim anderhalf uur trilt en schudt de bus over dit geitenpad waar auto’s elkaar nauwelijks kunnen passeren en de enkele mountainbikers heel voorzichtig worden omtrokken.

Hier houdt de asfaltweg op en draait de bus even later naar rechts het terreinspoor op waar voorgangers dikke aswolken creëren 

Het is net een excursie, een vakantierit op zich, deze busrit naar Landmannalaugar. Je komt ogen tekort. Een prachtig schouwspel om doorheen te rijden. Zou de hel er zo uitzien? Toen deze lava hier lang geleden gloeiend stroomde waarschijnlijk wel. Een maanlandschap dan maar om toch een ander beeld op te roepen. We rijden met de bus door verschillende beken, hier en daar een halve meter diep. Het is ook meer een terreinbus dan een vakantiebus.

met mos begroeid lava direct naast het spoor

Ebbelaar, nooit van gehoord
Vanochtend was ik nog bang geweest deze bus te missen. Dat was overdreven, omdat mijn bioklok zorgde voor een reveille om halfacht. In IJsland dus pas halfzes. Rustig aan dus. Alle tijd voor een laatste douche en op het gemak mijn eerste muesli-ontbijt bereiden in de nog rustige keuken.
Op een gegeven moment ben je toch uit gerommeld. De tent had ik al eerder afgebroken en de rugzak stond klaar. Dan maar naar de bushalte voor de camping. Daar stonden al meer van die hijgers. De busreis naar de start van de wandeltocht bij Landmannalaugar had ik bewust bij een maatschappij geboekt die hier vandaan zou vertrekken, zodat ik niet eerst terug moest naar de Busterminal. Die maatschappij heeft voor mij goed verborgen gehouden dat alle busorganisaties hier stoppen. 

allemaal in afwachting van hun bus

Vanaf zeven uur was het een komen en gaan en tussen halfacht en kwart voor acht stond er zelfs een busfile. Er was één praktisch probleem: ze waren allemaal niet voor mij. Of het was de verkeerde maatschappij of de bus was wel van de firma Trex maar met een andere bestemming. Bijna had ik mijn rugzak in een verkeerde bus geladen, maar met de mededeling dat ik niet op de lijst van de chauffeur voorkwam heb ik dat snel hersteld. Zo stond ik dus om kwart voor acht als enige nog bij de halte. Wat zullen we nu krijgen? Dit gaat niet goed. Een gevoel van kippendrift en verbazing borrelt op. 
Gelukkig kwam er een paar minuten later nog een Trex-bus waarvan de juffrouw met de checklist vroeg of ik Frans was. Meer smaken waren er blijkbaar niet. Eerst snel de eindbestemming gevraagd. Landmannalaugar. Oké, ik ben Frans. Snel instappen. Mijn achternaam heb ik verder niet meer gegeven. Zelf wist ik die al en ik zat nu in de goede bus. Rijden maar.

Toch voelde ik enige opluchting toen ik door de buitenwijken van Reykjavik aan de goede kant van de busruit naar buiten staarde. Acht graden zag ik op een digitale thermometer. Verder vielen een paar mensen op die met een autoped naar hun school of werk gingen. Eenmaal buiten de stad let ik beter op. Wij rijden over de N1 in zuidelijke richting door eenzelfde lavaveld als gisteren vanaf het vliegveld. Een hobbelige vlakte met lichtbruin mos begroeide lavakorsten, hier en daar opengebarsten, met rafelige randen. Opvallend zijn ook de lupinevelden, die blauwbloeiend langs de weg en tussen de lavavelden groeien. Prachtig. 

Lang niet iedereen in de bus is geïnteresseerd in het nieuwe land. Sommigen slapen of hangen onderuit. Ze veren even op als witte stoomwolken zich aftekenen tegen de bergen. Tekenen van vrijkomende aardwarmte. Een installatie waar allerlei buizen vandaan komen laat zien dat die warmte ook wordt gebruikt. 
De bergrug voorbij toont het landschap ruige weides. Koeien zijn er nauwelijks te zien, wel veel kleine paarden. Na twee uur hebben we in het dorp Hella een rust bij een wegrestaurant en tankstation. Ik vul mijn lunchvoorraad aan met kant en klaar verpakte boterhammen. Je weet nooit wanneer die nuttig zullen worden.

Bus na aankomst in Landmannalaugar

Landmannalaugar
Na Hella rijden we vreemd genoeg eerst weer een eind terug en slaan dan af de binnenlanden in. Voorlopig nog geruime tijd over een asfaltweg. Die wordt aan het eind verlaten voor de rit door de asvelden met in het begin op de achtergrond de besneeuwde top van de berg Hekla, de meest actieve vulkaan van IJsland volgens mijn wandelgids. Kwart voor twaalf bereiken we na een laatste doorwading van een rivier de camping Landmannalaugar. 

Camping is in dit geval de omschrijving voor een groot kiezel- en keienveld met hier en daar groenige onderbrekingen vol met tentjes. Het is even wennen. Wat een drukte midden in deze enorme natuur. Een basiskamp van de Mount Everest is er niets bij. En als ik naar omhoog kijk waar het wandelpad begint lopen de wandelaars nog net niet in colonne. Je loopt hier zeker niet alleen. Het is naar mijn inschatting twee keer zo druk als op de GR20 op Corsica, tien keer zo bevolkt als de Kungsleden in Lapland en honderdmaal drukker dan op de Vlaanderenroute. Dat laatste is al snel zo, omdat we daar nooit iemand tegen komen. Volgens mijn wandelgids doorkruisen in de zomer meer dan 20.000 mensen alleen al de omgeving van Landmannalaugar. Volgens Wikipedia maken de IJslanders zelf een vergelijking met de drukste winkelstraat in Reykjavik die ook Laugavegur heet.

hele groepen staan boven  aan de rand van het lavaveld bij Landmannalaugar

Landmannalaugar (warme bronnen van de landmannen). In de warme bronnen ontspanden zich ooit de boeren uit de omgeving tijdens de jaarlijkse schapendrijfjacht in de herfst. In het warme water maakten ze hun laugakaffi, hun-warme-bronnen koffie. (niet zelf verzonnen, maar gelezen in mijn wandelgids).

Het opzetten van de tent gaat snel. Het betalen ook. Het kan ook op deze afgelegen plek digitaal. Voorlopig het contante geld nog maar even sparen voor momenten zonder internet. Blijft er over dan komt het wel van pas tijdens de vervolgvakantie met Judith.

Kennismakingstocht

De middag laat nog voldoende tijd om de omgeving te verkennen. Eigenlijk is hier altijd voldoende tijd omdat het niet donker wordt. De Vondugil (gil is kloof) werd in de wandelgids aanbevolen. Daarmee kan ik ook gelijk het begin van de trektocht verkennen.

Net voordat ik de camping verlaat steek ik de warme beek over waar vierhonderd meter verder een natuurbad mogelijk is. Er stroomt ook afgetapt warm water uit een buis. Als een echte toerist moet ik natuurlijk even de temperatuur voelen en trek snel mijn vinger terug. Heet in IJsland is echt heet. Er schijnen elk jaar ook toeristen hun vingers te branden bij het controleren of kokend water in IJsland net zo kokend voelt als thuis. De waarschuwingsbordjes bij dat soort bronnen staan er niet voor niets.

stomend heet water komt er uit de pijp bij de plank over de beek

warm water beek met op de achtergrond de badlocatie 

De eerste kilometer gaat op en neer en zigzaggend door een lavaveld met schitterend glimmende basaltblokken in de meest bizarre vormen. Prachtig om door heen te lopen. 

Ik verlaat daarna de Laugavegur-route en buig af richting een enorme vlakte met aanvankelijk gras en mos, die later overgaat in een kilometer breed grindbed met gele, witte en groene keien, omgeven door kale berghellingen in de kleuren die ik herken van de foto’s. De werkelijkheid is mooier, imposanter, overweldigender. Prachtig okergeel, bruin en rood. 

Ik loop langs de uitlopers van de berg Brennisteinsalda een heel stuk de grindvlakte op en volg de loop van een beek totdat de vallei zich steeds meer vernauwt. Genietend kuier ik verder van de ene naar de ander kleurrijke helling. Hier en daar zie je vreemde kleuren door de chemische stoffen die hier worden uitgestoten. Je blijft foto’s maken. 

Prachtig is ook het felgroene mos dat groeit langs de kleine beekjes aan de rand van de vlakte en op enkele vochtige hellingen. Het lijkt of het licht geeft. Een fluorescerend groen. Als de zon schijnt moet het nog mooier zijn schat ik in.
Het wolkendek laat zich vandaag helaas niet openen. Verder is het aangenaam wandelen. De temperatuur schat ik op dertien graden. Er is nauwelijks wind hier in de vallei. Met 1 trui is het prima te doen. Soms even de regenjas er overheen als de wind iets toeneemt. Alleen als je gaat zitten wil je er snel een fleece of een donsjack bij aantrekken.

gezicht vanaf het lavaplateau op bivakplaats/camping Landmannalaugar

Welkom in hikers-toerismeland
Vier uur later kom ik terug bij ‘het basiskamp’. Eerst de nieuwsgierigheid naar de badplaats in de warmwaterbeek bevredigen. De massaliteit bij het omkleedplatform en in het stukje beek ervoor is niet uitnodigend. Blijkbaar hebben velen dit als een must op hun lijst staan. De drukte is mij te overheersend en ik laat dit vergenoegen zonder teleurstelling aan mij voorbijgaan. Misschien later en anders maar niet. 

Een verkenning van de camping laat een veelheid aan nationaliteiten horen. Padvinders en andere groepen staan in gelijk gekleurde tentjes bijeen. Achteraan het terrein staat een drietal oude Amerikaanse bussen waarin een klein winkeltje is ingericht. Voor de lunch van morgen valt mijn oog op een pakje met vier plakjes roggebrood en een klein blikje haring in tomatensaus. “Duizend kronen”. Het meisje zegt het zonder te stotteren en haar ogen knipperen ook niet. Mijn bankpas vindt dit alles ook de normaalste zaak van de wereld en binnen een oogwenk is het contactloos afgerekend. Later lees ik op de verpakking dat er veel proteïne in het roggebrood zit. Dat compenseert een hoop.

Dan maar wat lezen over de mannen op de Ventoux om de tijd te verdrijven en daarna mijn eerste Adventure Food maaltijd opwarmen. Die vond ik in Nederland nog duur, maar dat valt ineens stukken mee. Als ik later op de avond mijn slaapzak inkruip flaneren wandelaars nog over de camping. Op de achtergrond hoor ik muziek bij de drie autobussen die nu dienstdoen als gezelligheidslocatie. Het gevoel van een kermis bekruipt me. Apart. “Zo wint hier de een, zo wint hier de ander”. Hoorde ik dat nou goed of verzin ik het? Tien uur, de avond is nog lang. Ik ga slapen.

rechts mijn tent op het wat meer rustige deel van de camping.
Boven mijn tent het rood van een rijdend hotel van Rotel Tours

De dagverslagen zijn aaneengeregen tot een totaalverslag. 

Klik voor het totaalverslag op deze link verslag trektocht of ga naar  TREKTOCHT- en WANDELVERSLAGEN in de rechter marge van deze pagina