Tiroler Höhenweg 2018: Heenreis en opstart

Zondag 5 augustus

van huis naar Mayrhofen

Het gastankjessyndroom

Na de perikelen tijdens de vorige poging is de start bij deze tweede aanval op de de Tiroler Höhenweg toch wat bedeesder. Gaat het deze keer wel lukken en hoe zijn die gestippelde trajecten op de de kaart? De legenda zegt dat het steilere stukken zijn op smalle paden. Ik vond het de vorige keer al steil en smal. Hoe smal en steil zijn die stukken dan? Er is maar één goede manier om dat uit te vinden; walk and see. Ten slotte wordt ik weer in beslag genomen door het eeuwige gastankje dat na aankomst op de kop getikt moet worden. In een forum las ik dat het niet in Mayrhofen te krijgen zou zijn. Dan heb ik een uitdaging als er geen hut te bereiken is. Koud een poedermaaltijd eten zal de wandelvreugde niet verhogen.

Judith brengt mij al om zeven uur op deze stille zondagochtend naar het station. Gisteren hebben we als afscheid heerlijk gegeten in het restaurant waar we elkaar ooit beter leerden kennen. Wellicht daardoor gaat het afscheid nu wat sneller. Een kus, een paar keer zwaaien en ik loop het stationsgebouw binnen. Vanavond zal ik verslag uitbrengen over de heenreis via whatsapp. Dan zie je elkaar ook nog via de video. Zolang er tenminste verbinding is, want dat is de komende dagen niet altijd gegarandeerd.

De reis gaat als gepland. Vanaf Innsbruck gaat het met de trein naar Mayrhofen. Eerst een klein stuk met een 'Railjet' naar Jenbach en daar overstappen op de Zillertalbahn waar een klein boemeltje je rustig op een smalspoor naar het laatste en hoogste station in het dal brengt: Bahnhof Mayrhofen. Het is een soort ouderwets Märklintreintje met een diesellocomotief voorop. Onderweg passeren we zelfs een goederenversie met een stoomlocomotief. Het is minstens dertig graden, de ramen van de coupé staan open, terwijl we rustig onze weg door het dal slingeren. De onthaasting is ingezet.

Vanaf halfvijf ga ik op zoek naar een hotelkamer en een gastankje. Dat laatste was in Innsbruck niet gelukt, omdat op zondag daar alle winkels gesloten zijn. Vreemd genoeg hebben de sportwinkels en outdoorshops in Mayrhofen werkelijk geen gastankjes. Verbazingwekkend. Alle hoop is nu gevestigd op ijzerwaren- en gereedschappenhandel Eisenbacher, die morgenochtend om acht uur pas open gaat.
Hoewel het kleine Mayrhofen eenenzestig hotels heeft en bovendien nog een aantal pensions, was dat geen garantie voor een kamer. De eerste pogingen mislukken, waarna ik verwezen wordt naar het handige digitale overzichtsscherm midden in het dorp waarop de hotels met vrije kamers zijn af te lezen. Wanneer je echter onderweg naar je gekozen hotel toch weer een outdoorshop in loopt ben je even later gedesoriënteerd en de weg naar je gehoopte overnachting kwijt. Als ik daarna gewoon lukraak een hotellobby in loop heb ik wel beet bij hotel Glockenstuhl. 

In eerste instantie geeft de aardige dame mij een tweepersoonskamer. Nadat ik teleurgesteld terugkeer van een verdere speurtocht naar een gastankje ruilde ze de kamer om voor een goedkopere eenpersoonskamer van 65 euro. Ondertussen heb ik wel alvast de weg naar Eisenbacher verkend. Die Eisenbacher wordt steeds belangrijker.

Op advies van de dame van hotel Glockenstuhl zit ik nu bij restaurant Tiroler Stub'n met ook al zo'n typisch Tiroler uitstraling. Zat ik gisteren nog samen met Judith aan een heerlijke Noordzee-tong, nu zit ik alleen aan een tafeltje aan de Oostenrijkse varkenslever. Duidelijk anders. Mijn fototoestel ben ik vergeten om de verder prima smakende varkenslever met rösli en uien vast te leggen.
Na terugkeer in het hotel ga ik eerst mijn nieuwe rugzak beter inpakken en de route nog een keer bestuderen. Daarna moeten we er klaar voor zijn, mijn rugzak en ik. Morgen wacht de tocht naar de eerste hut: de Gamshütte. Tenminste, dat denk ik op dat moment nog.

De dagberichten zijn aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Tiroler Höhenweg 2018: Hoog wandelen in Tirol

De samenvatting van mijn praktische ervaringen en tips staat in de review