Tiroler Höhenweg 2018: Aanloop en Heenreis

afdaling vanuit de Stettinerhutte richting Pfelderstal

Grensoverschrijdend wandelen

Flexibel plan 
Een plan moet flexibel zijn. Twee dagen voor vertrek laat de veertiendaagse weersverwachting op Wetterprognose Europa/Oesterreich voor Oostenrijks Tirol nog steeds meer dan tien dagen regen zien in behoorlijke hoeveelheden. Daarom neem ik een resoluut besluit en gooi mijn plan om. Ik ga starten vanuit Meran(o), het normale eindpunt. Vanuit Innsbruck dus niet met de trein naar Mayrhofen maar naar het droge en warmere Meran(o) in Noord-Italië. En nu maar hopen dat het tijdens de wandeling ook opklaart in Oostenrijk. 

Dit is een schets van de laatste fase van mijn planning. Planning waarin mooie uren van voorplezier was gestoken, die in één keer op zijn kop werd gezet. Waar ik in mijn schema voor een wandeldag wist hoeveel ik moest klimmen en dalen werd dat nu omgekeerd. Dat klinkt logisch maar leidt tot een totaal andere fysieke belasting dan de oorspronkelijke etappeplanning. Dat heb ik gevoeld ook. Maar laat ik eerst uitleggen hoe ik ooit op de Tiroler Höhenweg ben gekomen.

Waarom deze Tiroler Höhenweg en waarom zo vroeg?

Veel vroeger dan normaal gaat de jaarlijkse trektocht van start. Niet in augustus, maar in juni en juli. Judith zit in Australië en waarom zou ik dan thuis blijven. Dan kunnen we er in augustus samen nog op uit. 

Schlegeisspeicher gezien vanaf het Friesenberghaus op de Berliner Höhenweg

Na de twee trektochten over het Olavspad in Noorwegen met de regelmatige regen ben ik op mijn zoektocht naar een nieuwe uitdaging meer naar het zuiden gegaan en uitgekomen bij de Tiroler Höhenweg. Deze trektocht loopt van Mayrhofen in Oostenrijks Tirol naar Merano (in het Duits Meran) in Italiaans Zuid-Tirol en passeert daarbij onder andere de Brennerpas. De afstand is 130 km als je eerst vanuit Mayrhofen met de bus naar het officiële startpunt gaat bij het Schlegeisspeicher en duurt ongeveer dertien dagen. Ga je wandelend naar het startpunt over de Berliner Höhenweg dan komen er nog drie dagen en plus minus 35 km bij. Op deze laatste variant viel mijn keuze.

In een eerder aankondigingsblogbericht schreef ik: 

Tijdens de Tour du Mont Blanc in 2014 had een ouder echtpaar enthousiast gewezen op de mooie wandelingen in Tirol en de Dolomieten. Ik kwam niet uit bij de bekende Dolomiten Höhenweg nr 1. maar bij de Tiroler Höhenweg die door een rustiger gebied schijnt te gaan. Het vele klimmen op Corsica en in mindere mate rondom de Mont Blanc is na een paar jaar voldoende verdrongen om weer hoog de bergen in te gaan. Deze geestelijke verdringing is nodig omdat het pad zich voornamelijk tussen de 1600 en 3000 meter hoogte beweegt. Als alles goed verloopt zal ik met een passage op 3010 meter bij de zogenaamde Weisswand een persoonlijk hoogterecord bereiken. Er zijn onderweg voldoende goede hutten om te eten en mogelijk een enkele keer te slapen. En ik dacht dat het droger en warmer zou zijn.

Met de verwachting dat het droger en warmer zou zijn dan vorig jaar in Noorwegen kwam ik dus in Oostenrijk bedrogen uit. Op naar Italië dacht ik dus. Dat heb ik gedaan en kwam achter nog meer verrassingen.

Heenreis 

20 juni

Zoals gezegd valt de wandeling vroeg dit jaar, omdat Judith in Australië zit. Apart om in je eentje het huis te verlaten en de sleutel door de brievenbus te gooien bij Lisbeth. Dan blijven de planten en de post goed groeien. Te voet naar het station. Alles moet nu in de rugzak zitten. Het point of no return is gepasseerd.
Schiphol is inmiddels routine. Onderweg in het vliegtuig mijmer ik hoe je al deze inspanning kunt voorkomen met een virtual reality-wandeling. VR-bril op en gaan. Maar dat is nou net het grote verschil, je gaat niet. Je blijft staan waar je staat. Je mist de drie-eenheid van inspanning, panorama's en ontmoetingen. Ook een toekomstige hologramervaring zal dit niet evenaren. Kijken of ik er morgen nog zo over denk als het zweet in mijn ogen loopt?

Nieuwe kansen
Ook onderweg blijven aanpassen en kansen grijpen dan wordt het reisplan steeds flexibeler en sneller. In plaats van vertrek om 17.10 vanuit Innsbruck en een aankomst om 19.30 in Meran rij ik al voor 16.00 uur door een lange tunnel ten zuiden van de Brennerpas. Niet met de geplande en al betaalde bus, maar met de trein! De afhandeling op vliegveld Innsbruck en de busrit naar het Hauptbahnhof duurde slechts drie kwartier en ging daarmee veel sneller dan verwacht. Niet te lang malen om het buskaartje van veertien euro, snel switchen en om 14.48 uur verliet ik met de trein station Innsbruck richting Meran met een overstap op station Brenner. 
De bekende autobaan over de Brennerpas waar wij verschillende keren voor vakantieritten over reden heb ik nu vooral van onderen en de zijkant gezien. Het is een aaneenschakeling van hoge pilaren waar deze weg op 'zweeft'. Het weer is prima, de zon schijnt, buiten is het zesentwintig graden en binnen zit ik met een trui aan van het landschap te genieten. De Italiaanse airco laat zich gelden.

met de trein in het dal tussen Bozen en Meran

Meran bij avond

Vanmiddag toen ik van station Meran naar de camping liep was het drieëndertig graden. Als ik om halfacht de stad in ga is het met dertig graden niet veel koeler. De Flixbus waarin ik anders zou zijn aangekomen, passeert mij even later. Maar ik ben nu helemaal klaar; mijn tent staat, Australië en Amersfoort zijn geïnformeerd over de voortgang en ik heb kennis gemaakt met twee Nederlandse wandelaars naast mij op de camping. Zij hebben vandaag hun wandeling over de Alpen via het E-5 langeafstandwandelpad afgesloten; vanuit Oberstdorf in Zuid-Duitsland naar Meran in Noord-Italië. Hun enthousiasme straalt er vanaf.

Meran is een mooi stadje. Keizerin Sissi wist dat ook al en kwam hier vier keer op wintervakantie vanwege de zonnige en windluwe ligging. Natuurlijk is er nu de Sissi-weg, die van alle kanten wordt aangeprezen. Zelf loop ik naar het centrum langs de 'Terme' met de mooie zwembaden. Het snelstromende riviertje Passer vormt de rand van het oude centrum.

Bozener Tor

Via het Kurhaus en de Bozener Tor bereik ik de St. Nikolaus Kirche, normaal het eindpunt van de Tiroler Höhenweg. Dat neem ik tenminste aan want nergens vind ik een markering. Ik weet dus waar ik morgen mag beginnen: bij de trappen van de zogenaamde Tappeinerweg die richting het hoger gelegen Dorf Tirol zal voeren. Dat moet volgens de beschrijvingen mooi zijn, maar ik ga vanavond eerst nog op zoek naar een sportwinkel waar ik morgenochtend een gastankje kan kopen.

St Nikolaus Kirche

Als dat gelukt is vind ik mij ten slotte om halfnegen terug op het terras van restaurant Gaston met een eerste drank na vanochtend in Hoevelaken. Door alle snelle wisselingen in het reisplan was dat er bij ingeschoten. Gauw even een foto laten maken en via Whatsapp Judith gek maken in het koude en regenachtige Australië. Dat lukt natuurlijk niet, want daar slapen ze nog. Het eet-smakelijk van Maxime vormt gelukkig een goede start van het diner.

Terwijl ik net begin aan mijn grote Hauspizza schuiven de twee Nederlandse campingburen, vrienden voor 1 dag, Wim en Rene aan. Het wordt een gezellige maaltijd waarbij we ons opperbest amuseren met wandelverhalen, hun eerste hiking-ervaringen, hun goede ervaringen met de Oostenrijkse hutten. Om kwart voor elf worden alle tafels om ons heen al opgeruimd. Misschien moeten wij ook maar vertrekken. Het wordt tijd om te gaan slapen. Voor mij wacht morgen de eerste echte wandeldag door de Alpen. Ben benieuwd!

Theater van Meran op mijn weg naar de camping

De dagberichten zijn aaneengeregen in een totaalverslag:

Verslag Tiroler Höhenweg 2018: Hoog wandelen in Tirol

De samenvatting van mijn praktische ervaringen en tips staat in de review