Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

donderdag 24 mei 2018

Zuiderzeepad: wandelen van Naarden via Blaricum en Eemnes naar Eembrugge

Gooise villa's kijken

Maandag 21 mei 2018
27 kilometer

Groot landgoed omgeving Bikbergen, Naarden
"Je moet wel een tuinman in vaste dienst hebben, anders is het niet meer leuk. En ik zou ook regelmatig terugvallen op een klusbedrijf. Waarschijnlijk kan het er financieel wel vanaf". Zomaar onze analyse en ons commentaar bij een groot Naardens landgoed. Geen moment hebben we de oude Zuiderzee gezien tijdens deze wandeling. Maar ter afwisseling hebben we ons vergaapt aan Gooise villa's. Hou je van mooie tuinen en van schitterend verbouwde boerderijen en echte landhuizen dan zit je met deze mooie bos- en heide-etappe op een ereplaats. 

Spontane NS-wandeling
Ook al wil je helemaal geen NS-wandeling maken, de Nederlandse Spoorwegen doen hun uiterste best je tegemoet te komen. Binnen drie kwartier zouden we vanuit Amersfoort op het eindpunt van de vorige wandeling staan; bushalte Gooimeer vlakbij de Jachthaven van Naarden. Voor het overstappen van de trein op de bus bij station Naarden-Bussum zouden we vier minuten hebben. Alles ging prima tot de sprinter vergat waarvoor hij bedoeld was en veranderde in een kruiper. Harder dan veertig lukte niet meer, wel even stoppen en uitrusten.
Zodra het duidelijk was dat wij onze bus niet meer gingen halen begon de trein weer te rijden en slechts vijf minuten te laat stonden we bij een verlaten busstation. Op Tweede Pinksterdag rijdt dit soort bussen slechts 1 keer per uur. Een uur kintikken en wachten op een volgende bus scoorde laag binnen de mogelijkheden. Dan maar het plan veranderen. Net als onlangs in het Belgische Dendermonde kozen we voor een aanlooproute te voet. Naarden zou nu niet genaderd worden vanuit het westen, maar vanuit het zuiden. 
Vesting Naarden
Direct vanuit het station maakten we al kennis met het centrale thema voor vandaag, Gooise villa's. Op onze gang naar de vesting passeerden we al lanen vol aantrekkelijke en ruime huizen. Voor mij bekende lanen waarover ik in mijn jeugd fietste naar school. 
De vesting blijft een fotogenieke aaneenschakeling van bastions met kazematten en gangen waarin ik lang geleden menige ontdekkingstocht maakte. In de zon liepen we boven op de buitenwallen en overzagen zowel de buiten- als de binnengrachten met hun ravelijnen. Gebouwd als militaire verdedigingslijnen, doen ze nu dienst als joggingparcours voor de Naardernezen.
de vlag in top bij het Vestingmuseum



Het ravelijn bij de Utrechtse Poort

Oostbeer van de vesting Naarden
Bikbergen
Na de "Oostbeer" stonden we in een keer "buiten" met zicht op de A-1 en zijn verkeersgeluid. Snel onderdoor passeren en het genieten weer oppakken. Valkeveen diende zich aan. In die bosrand met zicht op de weilanden heb je aan de Naardense Meentweg een vorstelijke woonlocatie.
Dat majesteitelijke gevoel nam alleen maar toe. Het ene landhuis na het andere werd aan ons oordeel onderworpen. Niet in elk huis zouden we willen wonen, soms te groot, soms te veel tuin. Toch willen wij best naar deze lanen in Bikbergen verhuizen.
Bikbergen op de grens van Huizen en Naarden heeft al een ruime opzet met veel groen. Eenmaal landgoed Oud-Bussum gepasseerd wordt het voornamelijk bos, afgewisseld door enkele akkers.
Het aantal villa's neemt gaandeweg af. Hier en daar wordt een akker geflankeerd door een alleenstaand landhuis. Wij rusten uit, genieten van het uitzicht over opschietend koren met aan de overkant van de vlakte de enorme rododendrons in de villatuin. Het paars van de bloemen spat er vanaf. Samen met de Nederlandse vlag die bij dit soort tuinen verplicht is, straalt alles hier rust uit op deze zonnige, windstille dag.

Tafelbergheide
Het volgende doel wordt restaurant Tafelberg, genoemd naar de verhoging in de omliggende heide. Voor west-Nederlandse begrippen is het een enorme uitgestrektheid. Hemelsbreed is het niet meer dan een kilometer. De verhoging in het midden van de heide, de "berg", deelt het open  terrein in tweeën. 



Nadat we de kam hebben genomen letten we niet meer op markeringen van het pad. Het terras is het nieuwe baken. Eindelijk na tien kilometer koffie. Stampvol is het er met prille gezinnen en veel jonge Gooijers begeleid door de bijbehorende opa's en oma's. Het Gooi heeft hier een soort ontmoetingsplaats voor lokale villabewoners.
De tafel is al gereserveerd, maar wij gaan er vanuit dat die mensen het eerste kwartier nog niet komen. Onder de parasol smaakt het appelgebak aan de gekraakte dis meer dan voortreffelijk. In het Gooi met echte slagroom. Geen spuitslagroom. Dat geeft hier geen pas.

Blaricum
Bij een eerdere fietstocht had ik gezien dat de ijssalon op de viersprong van de belangrijkste wegen in Blaricum goede zaken deed. Daar wilde ik nu daadwerkelijk wel eens poolshoogte nemen. Frank had ik volledig geïnformeerd dat hij waarschijnlijk van een kwaliteitsijs zou gaan smullen.
Ver ernaast zat ik niet. Het moet zonder twijfel van uitstekende kwaliteit zijn. Maar aansluiten aan een twintig meter lange rij overschreed onze trek in ijs. We weten nu wel dat de ijssalon "De Hoop" heet. Met zo'n rij mensen weten wij waarom. Blijven hopen, wij gaan door.
Al aardig wat decennia geleden was Blaricum nog een boerendorp. Een klein dorp op de zandgronden van het Gooi met allerlei nauwe straatjes. Het zal er toen wel rustig zijn geweest met hier en daar een paardenwagen. Nou, paardenkrachten zijn er nog wel, maar boeren zie je hier niet meer, of het moet een hobbyboer zijn met een gehuurde koe om het uitzicht op te leuken. 
Zonder uitzondering zijn de oude boerderijen prachtig gerestaureerd en staan er nu Porsches naast de hooiberg. In sommige straten doe je niet mee als je geen Range Rover achter je hek hebt. Natuurlijk 4-wiel aangedreven in deze oerwouden van het Gooi. We zagen nog een Bentley staan glimmen onder een oude overkapping. In de wat simpelere straatjes moeten ze het doen met slechts twee of drie Audi's en BMW's. Omdat het de grotere types zijn is het een beetje krap in de tuin. Het is een harde onderlinge competitie in zulke agrarische gemeentes.
terugblik op Eemnes
Eemnes
Het dorp stelde ons teleur op deze prachtige zonnige Pinksterdag. Van de drie horecalocaties op onze kaart was er een open en dat was het volle terras dat we aan het begin van het dorp voorbij waren gelopen. Het café op de Wakkerendijk, vlakbij de vaart, ging pas om drie uur open. Het was kwart over twee. Aan teruglopen doen we niet. Dan maar met een tweetal oudere dames gewoon wat rusten op het terras en hoopvol voor ons uitkijken. 
Maar als je als passant op een warme dag vier mensen op een terras ziet zitten dan moet het wel open zijn. Nadat we een fietser en een moeizaam geparkeerde auto teleurgesteld weer op pad hadden moeten sturen zijn we zelf ook maar opgestapt. De dames informeerden nog naar onze wandelafstand en waarvoor we aan het trainen waren. Ze waren onder de indruk. Zelf begonnen ze niet aan dat soort wandelingen. Ze leken ook meer van het zittende type. De opening van het café zullen ze zeker meegemaakt hebben. 
Eempolder

Met Google maps zie ik nu dat ik te hard ben geweest in mijn oordeel over Eemnes. Anderhalf uur later zaten we alsnog op een terras. Dit keer met echt bier op het terras van polderrestaurant 'De Haven van Eemnes'.  Daarmee waren we wel vier kilometer verder en zaten we in Eembrugge dat bij de Gemeente Eemnes hoort. Nooit geweten. Van die vier kilometer gingen er twee langs de Eemnesservaart door de vlakke en uitgestrekte Eempolder. Gelukkig dat het een beetje waaide anders waren we er verschroeid. 
Druk was het er. Fietsers en vogels hielden ons voortdurend bezig. Vogels om van je weg te vliegen en fietsers om je van achteren aan te vallen. In deze polder zie je nog ouderwetse weidevogels, die steeds zeldzamer worden; tureluurs, grutto's, kievieten. 
Wat daarentegen weer minder zeldzaam wordt zijn de ooievaars. Frank heeft er een goed oog voor. Hij herkent ze direct aan hun vlucht. Grutto's en tureluurs hebben pech. Ze zijn te klein en vallen buiten zijn ornithologische waarneming. 
Met wat opnames van de terrasooievaars bij het polderrestaurant namen we voor vandaag afscheid van Eemnes.
Om deze zelfgemaakte NS-wandeling compleet te maken verlieten we bij de brug over de Eem het Zuiderzeepad en liepen vandaar tweeënhalve kilometer naar station Baarn. Als dank reed de NS meteen een sprinter voor en tien minuten later stonden we dit keer echt op het eindpunt. 
de Haven van Eemnes

De dagverslagen worden verzameld in de pagina 
Zuiderzeepad: wandelen rond het natte hart van Nederland


zondag 13 mei 2018

Zuiderzeepad: wandelen van Amsterdam CS via Muiden naar Naarden

Zeedijk met en zonder water

Donderdag 10 mei 2018
27 kilometer

Oudezijds Kolk met bruggen en fietsen zover je kunt kijken
Vol afwisseling was de wandeling. We trokken over verschillende soorten Zeedijk, langs giraffen, en met worteltaart versterkt door de Indische Buurt. Amsterdamse buurten met allen hun eigen karakteristiek, maar wel met een positieve overeenkomst. Kende ik die buurten nog van grauwe, verwaarloosde beelden uit het verleden, nu viel op hoe veel er aan onderhoud is gedaan. Opgeknapte gevels, betere bestrating, ander gebruik, een genot om naar te kijken. Voor de rest is Amsterdam één grote fietsenstalling. Alles zit vast; onze lieve heer op zolder en de fiets aan de ketting, het liefst aan een brugleuning.

Eenmaal buiten Amsterdam ging het over een echte oude zeedijk met water richting Muiden. Ook oud, maar met een rustigere dynamiek. Hoewel het in de sluizen toch nog druk was. Het forteiland Pampus in de verte hielden we al die tijd aan onze linker hand. In Muiderberg daalden we af naar het strand, en bewonderden de springende kitesurfers. Muiderberg ooit aan zee, nu aan de oever van het IJmeer.  

Wortelentaart
Bij Bar Botanique in de Eerste van Swindenstraat hadden ze vandaag twee soorten taart; iets dat op brownies leek en een ondefinieerbare taartvorm met witte toplaag. Appeltaart doen ze niet aan. Waarschijnlijk niet hip genoeg. 
"Wat is dat voor een taart?"
"Worteltaart".
''Worteltaart?" Het deed me denken aan een mop van lang geleden, waarbij dat heel vies was. Mijn gezicht liet blijkbaar zien wat ik er bij dacht. 
"Het smaakt echt heel lekker", prees het meisje aan.
Je moet in je leven veel proberen, dus worteltaart kan daar ook wel bij. Brr. Maar ze had gelijk. Binnen een zucht was de kruimelige worteltaart verdwenen. Mijn biologische gesteldheid leek met de minuut te verbeteren. 
Amsterdam Centraal
Nicolaaskerk vanaf de brug over het Damrak
Zeedijk en Nieuw Markt
Al om halftien ging het vanochtend van het Centraal Station rechtstreeks naar de Amsterdamse Zeedijk. Was deze dijk vroeger nog bekend door de prostitutie, nu lijkt het richting de Waag steeds meer op een deel van China Town met zowaar een eigen Chinese Tempel. Zelfs de straatnamen zijn ondertiteld met Chinese tekens. Dat deze straat ook echt op een oude zeedijk ligt heb ik al eens beschreven in een blog over het Floris V-pad.


De mooie Waag ontnam mij de concentratie die je nodig hebt als kaartlezer en daardoor bleven we te lang op de Kloveniersburgwal. Met een omweg bereikten we tenslotte de Oude Schans. Ach, in Amsterdam niet echt vervelend. Overal wordt je omringd door mooie gevels en natuurlijk gespecialiseerde winkels die je hier met enige regelmaat passeert.
Op de Oude Schans wist ik Frank te vertellen dat we naar de Schreierstoren liepen, die bij nadere inspectie de Montelbaanstoren bleek te zijn. Slechts een paar straten ernaast, maar zijn geloof in mijn Amsterdamkennis was definitief gedeukt. 
Montelbaanstoren
je eigen buitentuin in hartje Amsterdam

Entrepot-dok
"Hee, kijk, giraffen. Er lopen nog jonge bij ook. En daar een olifant". 
Je kijkt even flink op als je langs een Amsterdamse gracht loopt. Het kost enkele flitsten van seconden om te bedenken dat dit de achterkant van Artis moet zijn. De goede kaartlezer had het ook kunnen lezen op zijn kaart. 
We waren van het oude centrum aanbeland in het mooi gerenoveerde Entrepot-dok, oorspronkelijk uit 1830 en bedoeld voor belastingvrije opslag van doorvoer-goederen. Honderden meters pakhuizen, die nu dienen als woonhuizen, allen benoemd met een eigen havennaam.
Oude buurten
We keken nog even naar de giraffen en olifanten van Artis. Daarna mochten we door de poort van de Oranje-Nassaukazerne, waar ik in een diep verleden goedgekeurd werd voor een dienstplichtig leven als soldaat. Weinig bewaking en militairen hier te bekennen sinds de kazernegebouwen omgebouwd zijn tot woningen. 
toegangspoort van de voormalige Oranje-Nassaukazerne aan de Sarfatistraat
Dan maar door naar de Dapperbuurt. Vandaag op Hemelvaart geen markt, maar gelukkig wel Bar Botanique met de worteltaart. Biologisch opgeladen waren we klaar om de gang door de Indische Buurt aan te vangen. Kijken wat we daar weer voor maaltijden tegenkomen.


De buurt heet wel Indisch, maar het zijn alleen nog de straatnamen die herinneren aan het koloniale verleden. In de Javastraat kun je waarschijnlijk net zo goed Turks inkopen en eten als in Istanboel. Het maakt de boel wel afwisselend en je struikelt hier niet over bekende ketenwinkels. Een straat zonder last van leegstand. Hier leeft alles tierig. Deze straten zijn ook goed onderhouden met opgeknapte en gezandstraalde gevels. Daar knap je zelf ook van op.

Buiten
Met het passeren van het Javaplantsoen en de Insulindeweg namen we afscheid van de Indische Buurt en werd het met het betreden van het Flevopark groener en open. Dat voorziet blijkbaar in een grote behoefte. Het is één groot vrouwen-joggingpark. Niet vervelend om door dit park te lopen.
Nog opener werd het met de passage van de brug over het Amsterdam-Rijnkanaal. Dat ging over de Zuiderzeeweg. Daarmee waren we weer echt terug bij het thema van dit pad. Het is een vierkante kilometer met allerlei oeververbindingen die opvallen, zoals de Enneüs Heermabrug en de Nesciobrug. Zelfs de onderdoorgang van de A-10 geeft mooie effecten.
Enneüs Heermabrug
In stijl volgden we vervolgens kilometers lang de Diemerzeedijk. Afwisselend langs oude, al lang bestaande opbouw, zoals bij het het Gemeenlandshuis en Fort Diemerdam. 
Op internet lees ik:

In 2008 werd het Gemeenlandshuis aan de Diemerzeedijk overgedragen aan Vereniging Hendrick de Keyser nadat het bijna 275 jaar het statige onderkomen was geweest van het 'Hoogheemraadschap van den Zeeburg en Diemerdijk' en haar rechtsopvolgers. Dit waterschap beheerde de dijk van de Zuiderzee tussen Amsterdam en Muiden. In 1727 verrees het gebouw op de plaats van de oude herberg 'daar de jager uithangt', waar al sinds 1609 door het hoogheemraadschap werd vergaderd. Het Gemeenlandshuis, dat vrij uitzicht had op de Zuiderzee, werd door het bestuur van het waterschap gebruikt als vergaderruimte en uitvalsbasis bij dijkbewaking. 

Fort Diemerdam met een bijpassende moderne fortwoning
Tussen het Gemeenlandshuis en Fort Diemerdam heeft de Diemerdijk een gedaanteverandering ondergaan. Aan de dijk is nieuwe natuur geplakt met sportvelden en ligweides als buffer tussen Diemen-Noord en het nieuwe IJburg. Je kunt je er nu ook mooi zwemmen.
Vanaf de dijk kijk je naar de zogenaamde Rieteilanden van IJburg. Letterlijk wonen aan het water in mooie moderne villa's. Niet slecht gekozen om daar te gaan wonen. Waarschijnlijk moet je ook enige munten meebrengen om er te mogen bivakkeren op je eiland. 
Eenmaal weer echt op de dijk na het fort ging het snel. Tussen de schapen struinden we langs de elektriciteitscentrale en ging het in één ruk door naar het terras van Ome Ko in Muiden. 
Pampus
Links zagen we de eerste contouren van het forteiland Pampus en rechts hoe Muiden uitbreidt op het terrein dat vroeger bij de kruitfabriek hoorde. Het zal best mooi worden, maar weer een stuk natuur minder. De volkstuinbezitters hebben zo te zien hun protest opgegeven. Desolaat liggen de hutjes, hokken en terrassen er bij. Hier en daar worden bouwmaterialen nog snel ingeladen voor een tweede leven. Hopelijk met toestemming van de eigenaar.
Westbatterij bij de monding van de Vecht

Vechtsluizen bij Muiden
Zitten op een terras na ruim zestien kilometer doet het altijd goed, maar bij Ome Ko heb je bovendien nog het uitzicht op de Vechtsluizen. Altijd mooi om te zien hoe de bemanningen hun schip er met en zonder stress in en uit krijgen. Op deze Hemelvaartsdag gingen de meesten naar buiten. Eerst langs het Muiderslot en na de lange landhoofden door de vaargeul naar open water, ruim om Pampus heen. Wij konden het een half uur later van dichterbij volgen toen we aan de vijfenhalve kilometer dijk naar Muiderberg bezig waren. 
Muiderslot 
binnenkomende platbodem 
Buiten op het IJmeer bij Muiden met op de achtergrond Pampus
Prachtige beelden op een water waar de wind aardig toenam. Die wind was aanleiding voor meer vermaak. Bij Muiderberg daalden we af naar het strand, en bewonderden de springende kitesurfers. Jammer dat die sport pas de laatste twintig jaar zo'n vlucht heeft genomen. Was het er eerder geweest dan had ik het zeker beoefend. 

Eerst nog wat pauzeren in de lokale strandtent en kijken naar de voelbare nadering van Het Gooi. De mensen in Muiderberg hebben al een andere uitstraling. Het glimt allemaal net even meer dan in de Indische Buurt. De brillen en kettingen hebben wat meer design. De hele outfit, hoe kijken we de wereld in, krijgt hier al meer allure, misschien zelfs hoogachting. We ruiken Het Gooi. Voorlopig stoppen wij bij het Naarderbos. Volgende keer echt ruiken. 


 
De dagverslagen worden verzameld in de pagina 
Zuiderzeepad: wandelen rond het natte hart van Nederland