Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

dinsdag 29 augustus 2017

Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2017; van Otta Turistsenter naar Camping Vollheim

Vrijdag 4 augustus, wandeldag 2
Van Otta Turistsenter naar Camping Vollheim
± 9 uur inclusief rusten, ± 23 km
Kristin Lavransdatter

De middeleeuwen kwamen te vroeg


Elke keer wanneer ik vannacht wakker werd regende het. Niet erg, binnen bleef alles droog. Om kwart voor zeven was het getik op het tentdoek zo zacht dat ik het er maar op waagde en alles verplaatste naar een overdekt terras van een leegstaande hut. 
In een stoel smaakt de muesli-pap toch beter dan staand, stelde ik vast. Om half negen hijs ik mij in mijn regenpak en ga onder licht, maar gestadig gedruppel op pad.
Kerkje van Selsverket met de 284 km steen
nog 284 km
Tweedeling
De route viel vandaag in twee delen uiteen. Een eerste stuk van ongeveer twaalf kilometer ging door een vlakke vallei, die totaal voor akkerbouw en grasland in gebruik is. Niet schokkend mooi, maar wel aangenaam wandelen langs de rivier. 
Het tweede deel na het dorp Nord-Sel wurmde zich aanvankelijk tussen de spoorweg en de de steile oevers van de rivier Lågen. Om veiligheidsredenen mag de spoorweg Oslo-Trondheim niet meer worden overgestoken en is men tot deze benenbrekende oplossing gekomen met veelvuldige korte klimmetjes en afdalinkjes over gladde stenen. Voordeel is het zicht op de plek waar de Lågen zich tussen steile rotsen een weg baant.
Om toch aan de andere kant van de spoorlijn te komen en de oorspronkelijke pelgrimsroute te hervinden heeft de verlichte route-uitzetter, die vroeger aan turnen moet hebben gedaan, bedacht om dit te doen door het klimmen over een heuvel waarin de trein door een tunnel rijdt. Dit klinkt moeilijk en dat was het ook. Het ging door net gekapt bos met hier en daar een trap waar het te steil werd. Tenslotte een afdaling over een lange trap met door de regen gladde treden. Een hachelijke en vermoeiende passage. Aan het hoge gras af te leiden wordt er nog niet zoveel gebruik van gemaakt.
De laatste negen kilometer sleepte ik mij met regelmatige rustpauzes via lange brede, grijze gravelwegen door het bos naar de camping Vollheim in de uitgestrekte plattelandsgemeente Dovreskogen. De vermoeiende zevenentwintig kilometer van gisteren eiste zijn tol. Morgen maar iets rustiger. Maar op camping Vollheim kon ik nu wel douchen. Ook wat waard.
filmset Jørungard
Jørungard
Het mooiste van de dag was de nagebouwde middeleeuwse boerderij Jørungard aan de rand van Nord-Sel. Het lijkt bijna een boerendorp, met een verzameling boerenschuren, woonvertrekken, een waterput en zelfs een kerk en een schandpaal. In een van de boerderijen kun je op de eerste etage in een slaapkamer bovendien overnachten. Het is onbemand en je wordt geacht de gevraagde gift achter te laten.
Uit de gids weet ik dat:
Jorundgard is gebouwd als filmset voor de film Kristin Lavransdatter van Liv Ullmann, naar de trilogie van de Noorse auteur Sigrid Undset. Deze trilogie uit de jaren 1920-1922 schijnt zeer geliefd te zijn in binnen- en buitenland. Het is een meeslepend verhaal over een kloeke vrouw uit de middeleeuwen, die tegen de zin van haar vader verliefd wordt op ridder Erlend. Het huwelijk met deze ridder gaat niet over rozen. Na de dood van Erlend wordt Kristin non en verzorgt zij zieken. Uiteindelijk overlijdt ze zelf aan de pest.
Ik ken het boek niet. Volgens Ria is het  ...niet alleen een meeslepend verhaal over een vrouw van vlees en bloed, het is ook een levendige en historisch verantwoorde beschrijving van de middeleeuwen, het rijke en harde boerenleven en de geschiedenis van Noorwegen. Bovendien zijn de emoties en drijfveren van de personages van alle tijden.


Mooie woorden, maar als vader ben ik ook niet zo kapot van een ridder. Ik begrijp die vent wel.
Voor mij was 
Jørungard interessant om er door heen te lopen en deze gebouwen te bewonderen, die naast filmset ook iedere zomer dienen als decor van een theaterversie. De witte sluiers die op de foto's achter en boven de gebouwen hangen komen niet uit een rookmachine, maar zijn laaghangende wolken. Eigenlijk loop ik de hele dag in een filmset. 
Onder een overhangende dakrand kon ik ook mooi droog lunchen en mijn eigen opnames maken. Was het zes uur geweest dan had ik zeker gebruik gemaakt van de middeleeuwse overnachtingsmogelijkheid, maar het was nog veel te vroeg en de douche van Vollheim lonkte in de verte.
Stan
Als ik bijna mijn tent heb opgezet zie ik een andere rugzakloper het terrein op komen. De eerste in twee dagen. We maken kennis en na wat openingsvragen gaan we over in het Nederlands. Ik spreek met Stan uit Noord-Holland. Hij is drieënhalve week geleden gestart in Oslo en probeert zoveel mogelijk wild te kamperen om de kosten te drukken. Door zijn natte tent heeft hij nu gekozen voor een hut (NOK 250, plm 26 euro), een hap uit zijn budget. 
Stan heeft net zijn sportopleiding afgerond, met een aanvullende cursus survival. Zijn oorspronkelijke opzet met deze tocht was de geleerde survivalkennis in de praktijk te testen voordat hij in de toekomst anderen gaat begeleiden. Hij heeft inderdaad een aanzienlijke rugzak. Toch is hij er na weken trekken achtergekomen dat al dat gewicht niet aangenaam loopt. Zijn bijl heeft hij inmiddels gedumpt. Zoveel survival hoeft blijkbaar ook weer niet. Veel verder is het gesprek niet gekomen, omdat het weer begon te regenen. Gelukkig dit keer van korte duur.
Nazorg
Eerst lekker douchen en daarna Judith verslag uitbrengen. Ze zit te quilten met Annemarie en Hilde. Morgen gaan ze naar Leeuwarden om oude quilts te bekijken. Ze heten anders, maar in Noorwegen is dit de beste vertaling.
Onderweg naar camping Vollheim had ik borden gezien van een restaurant. Volgens de eigenaresse van de camping slechts een kilometer lopen. In schone kleren begin ik aan deze uitloop. Het blijkt een soort wegrestaurant langs de E-6. De inrichting met veel blank hout maakt een typische Noorse indruk. De menukaart echter niet. Allerlei burgers, kebab en döner staan er op. Het restaurant is nu in Turkse handen, met een bedienende man, die blijkbaar niet deelt in de winst. Ongeïnteresseerd is hij meer bezig met zijn mobiel. Of het de prijzen of de kaart met meer snackbar-achtige producten zijn weet ik niet, de paar Noren die binnenkomen maken allen rechtsomkeert. Nadat een ouder echtpaar vertrokken is zit ik alleen in de ruime eetzaal. De Noors-Mediterrane fish and chips smaakt goed. Verder valt er weinig te beleven. 
Na terugkeer op de camping maak ik in de serviceroom nog een kop koffie en kijk wat naar atletiekwedstrijden in Londen. Op de repeterende nieuwszender zie ik verschillende keren dat Kim Jung Un zijn Noord-Koreaanse nieuwslezeres heel boos aan Donald Trump en de wereld laat vertellen dat hij klaar is om het eiland Guam te bestoken. Ze moeten die mensen wat vaker naar buiten sturen. Een pelgrimstocht zou ze goed doen. Ik ga alvast naar bed.

Alle dagverslagen van 2017 zijn aaneengeregen in het totaalverslag van 2017
De wandeling van Oslo tot Kvam is te lezen in het verslag van 2016
De samenvatting van mijn praktische ervaringen en tips staat in de review

zaterdag 26 augustus 2017

Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2017; van Kvam naar Otta Turistsenter

Donderdag 3 augustus, wandeldag 1
Van Camping Kirketeigen in Kvam naar 4 km voorbij Otta
± 11 uur inclusief rusten, ± 27 km

Ria heeft gelijk

Het zou volgens Ria een pittige dag worden met drie klimmen en een steile afdaling. Alles kwam uit. Sinds het verschijnen van Ria Warmerdam's gids is Noorwegen op deze punten niet veranderd. Bij de derde klim en afdaling moest ik terugdenken aan een eerste dag in de Pyreneeën 2012. Bij de beklimming van de Col Mitja ging het langzaam steeds langzamer. Vandaag gelukkig niet. 

Alles klopt
Wat vandaag ook klopte was de weersverwachting. Lekker half bewolkt met regelmatig zon. Slechts in een shirt heb ik de hele dag gelopen en toch voldoende getranspireerd. Na drieëntwintig kilometer kon ik in het dorp Otta bij een sportwinkel een gastankje kopen en ook meteen de weersverwachting voor morgen controleren. Vandaag komt ook alles uit, want de zware regens voor morgen staan nog steeds gepland. De verkoopster liet me voortvarend zien dat het de komende vier dagen blijft regenen. Dat had ze nou niet hoeven doen.
wandeling geopend, 
achter je schaduw aan
Bijzonderheden
Er waren eigenlijk tot aan Otta geen echte bijzonderheden. Half zeven was ik vanochtend al op, zeven uur tent plat en naar de serviceroom om in de keuken het eerste muesli-ontbijt klaar te maken. Andere levende wezens zijn er niet te bekennen als ik om acht uur mijn 2017-wandeling voor geopend verklaar.
De eerste twee uur gaat het langzaam door de vele overstaptrappetjes, waar je geconcentreerd met je stokken moet manoeuvreren om niet te blijven steken. Een confrontatie met een paard heb ik verloren. Op het eenpersoonsbrede pad verzette hij geen poot, dan wel been. Alleen vanaf de flank heb ik nog een foto gemaakt. Je moet tijdig je verlies nemen.
Grote delen gingen door het bos. Schitterend waren de rotsen bedekt met groen en grijs mos. Een genot om tussen te lopen. Ook prachtig waren weer de panorama's met de rivier Lågen in de diepte. Andere wandelaars heb ik niet ontmoet. Vreemd. Ik ging niet snel en verwachte ingehaald te worden door de Anthony waarmee ik gisterenavond kennismaakte.








Intermezzo
Als intermezzo zit ik om zes uur in een eenvoudig Noors restaurant waar je aan de bar moet bestellen en betalen. Voor 'elkkarbonader' heb ik gekozen. Dat wil ik wel eens meemaken. Het resultaat is een keurig opgemaakt bord met drie schijven, die lijken op Duitse Frikadellen, maar wel beter smaken. Prima om zo de dagverbranding te compenseren. Naast het vlees, drie gekookte aardappelen en schijfjes wortel. Of dat voldoende koolhydraten oplevert weet ik niet, maar ik kan er zeker de laatste vier kilometer naar de geplande camping bij het 'Turistensenter' op lopen.
Wisselend campingniveau
Gisteren bij aankomst in Kvam had ik eigenlijk geen hooggespannen verwachtingen van de Kirketeigen Camping gehad. Door de naam dacht ik dat het een soort pelgrimsveldje bij de kerk zou zijn. Het bleek een behoorlijke verzameling hutten met een klein winkeltje, prima sanitair en een serviceroom met keuken en tv-kamer. Die laatste twee helemaal voor mij alleen. 
Maar het kan verkeren. 
Reflectie in Otta
lukte beter dan bij het
Turistensenter
Gelukkig dat ik al in Otta had gegeten. Na het diner volgden de resterende kilometers naar het Otta Turistensenter.  Volgens de gids waren daar, naast informatie, ook een motel, hutten en een snackbar. Verder had ik op internet gevonden dat je er kon kamperen. Mooie combinatie, prima vooruitzicht. Aantrekkelijk genoeg om ondanks het late tijdstip de dagafstand van drieëntwintig naar zevenentwintig kilometer te verlengen. 

Van verre zie ik op een gevel met grote letters het Turistsenter aangekondigd. Bij nadering van iets wat op een receptiegebouw lijkt is het woord camping doorgestreept. Dat is waarschijnlijk van de eerste afbouwfase geweest, want de rest is weliswaar niet doorgestreept, maar de receptie is ontmanteld en leeg. Of het ontruimde vertrek ernaast de voormalige snackbar is kan ik niet vaststellen. De dichtbijgelegen boerderij met de hoopgevende letters 'Turistsenter' op de gevel heeft op de benedenverdieping alleen ongedierte als bewoners. 

Om half acht sta ik dus bij een failliete boel, hutten op slot, winkel leeg, sanitair afgesloten. Het mooie is dat ik twee weken geleden nog aan een beginnende hikster het advies gaf om tevoren op internet te controleren of campings nog bestaan. Goeie tip, daar heb je wat aan.
Reflectie
Als ik een man in een voortuin vraag of je tussen de hutten mag kamperen verwijst hij mij toch naar de bewuste boerderij. Ik bedank hem voor de vorm. Toestemming vragen aan een troll in een vervallen boerderij lijkt mij niet slim. Via een omweg loop ik naar de leegstaande hutten om er, net als vorig jaar in Mogreina, tussen te gaan staan met mijn tent. 
Op weg daar naar toe passeer ik het voormalige motel. De kamers zijn in gebruik. Als ik naar binnen kijk zie ik op de televisie Arabische tekens. Misschien zijn het asielzoekers. Ik klop aan en de man geeft te kennen dat hij het niet erg vindt dat ik met mijn tent tussen de hutten ga staan. Ik ben ook blij als hij even later mijn waterzak vult. Nu kan ik tenminste op het terras van een van de gesloten hutten, gezeten in een oude stoel, nog een bak koffie zetten voor het moreel. Op de vlucht ben ik natuurlijk niet, maar toestemming en hulp vragen aan vluchtelingen is toch een apart idee. Een beetje omgekeerd wereld, goed voor enige reflectie. 


Alle dagverslagen van 2017 zijn aaneengeregen in het totaalverslag van 2017
De wandeling van Oslo tot Kvam is te lezen in het verslag van 2016
De samenvatting van mijn praktische ervaringen en tips staat in de review

woensdag 23 augustus 2017

Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2017; Heenreis, planning en werkelijkheid

Woensdag 2 augustus, heenreis


Planning en werkelijkheid


Planning
De dag voor vertrek heb ik nog een blogbericht verzonden met mijn laatste voorbereidingen en de planning die ik in gedachte had voor de heenreisHieronder mijn werkelijkheid zoals ik die noteerde na aankomst. Het meeste kwam uit, maar niet alles.

Mijn werkelijkheid 
Vertrek vanuit Nederland met trein en vliegtuig lukken allemaal overeenkomstig de geplande tijden. De geldautomaat op Gardermoen, Oslo Airport, vertrouwt mijn Nederlandse bankpas en spuugt keurig de Noorse kronen uit. Ook de automaat voor de treinkaartjes stelt duidelijke vragen en herkent direct de vooraf betaalde en toegezonden code voor mijn kaartje. Meer dan een half uur houd ik over om op het perron om mij heen te kijken en te wennen aan de lagere temperatuur. Toch maar een fleece aan.
Als de trein eenmaal rijdt en de conducteur mij accepteert herken ik plekken van vorig jaar. Eidsvoll komt voorbij en via de oevers van het Mjøsameer bereiken we eerst Hamar met zijn Skippetschaatshal en tenslotte eindpunt Lillehammer. Een verschil met de planning: de trein is vijf minuten te laat.
Geen gas, wel eten
Grijs hangt de lucht boven Lillehammer als ik het station uit loop. Het is 15 uur 43. Bus 142 is zo gevonden. Het plan om snel een gastankje te kopen laat ik varen. De resterende minuten zijn tekort. Vandaag Kvam bereiken is belangrijker. Misschien verkopen ze in een donker hoekje van Kvam ook een gastankje. Instappen maar.
Als ik naar buiten kijk regent het. De motor wordt gestart, we gaan. Na honderd meter komt het in stralen naar beneden en kunnen de ruitenwissers het nauwelijks aan. Was ik voor het gastankje gegaan, dan was ik niet alleen te laat terug geweest, maar zou ik ook drijfnat zijn geworden. Voorlopig zit ik nog zeker anderhalf uur droog. Mazzel.
Regen en zon geeft ook mooie effecten. Vlak voor de nieuwe tunnel naar Kvam maak ik vanuit de bus een prachtige opname van een regenboog, die werkt als de lens van een vergrootglas. Nu nog hopen dat aan het aan de andere kant van de tunnel droog is.
Dat is natuurlijk niet zo, maar in ieder geval bereikt de bus exact op tijd de nieuwe bushalte aan de verlegde snelweg E-6. Die loopt nu niet meer door Kvam. Dat lijkt mooi, maar is voor zo'n klein dorp ook een doodsteek. Dacht ik nog lekker te gaan eten in het wegrestaurant 'Vertshuset Sinclair', zijn ze daar nu aan het verbouwen. Meteen werkt ook de wifi-free zone niet meer, waar ik vorig jaar zo dankbaar van gebruik maakte. Dan maar alvast een gastankje kopen bij het benzinestation. Helaas is dit een onbemande zelfbediening geworden met een gesloten, leeg, voormalig winkeltje. Gelukkig bestaat de kleine supermarkt nog wel. Naast een lunch voor morgen koop ik ook maar een kant en klare salade voor vanavond.
Whatsapp
Tegen achten keer ik weer terug op de camping. Zoals ik oud-wandelgenoot Frank later via whatsapp zal melden staat nu mijn tent het strakst van de hele camping. De twee overige gasten zitten in een hut. Voor het contact met het thuisfront heb ik een whatsappgroep gemaakt. Zo kan ik laten zien hoe ik de gehele camping kan overzien. Omgekeerd weet ik nu ongewenst dat Ajax achterstaat bij Nice. Whatsapp heeft ook negatieve kanten. 
Eerste kennis
De Brit Anthony, die ik en passant leer kennen, heeft een bed gehuurd in een gemeenschappelijke ruimte, die hij zo te zien helemaal voor zich zelf heeft. Wanneer hij de doodstille serviceroom verlaat, kijk ik op de tv nog enige tijd naar onbegrijpelijke Noorse programma's. Als mijn salade om negen uur op is doe ik als eerste en laatste het licht uit. Laten we stellen dat het rustig is deze avond op camping Kirketeigen in Kvam. Het wordt tijd dat de wandeling begint.


Alle dagverslagen van 2017 zijn aaneengeregen in het totaalverslag van 2017
De wandeling van Oslo tot Kvam is te lezen in het verslag van 2016
De samenvatting van mijn praktische ervaringen en tips staat in de review

zondag 20 augustus 2017

Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2017; Afscheid van een wandeling

Zondag 20 augustus, Terugreis

Vliegveld Trondheim op 20 augustus 2017

Afscheid van een wandeling

Veel beweegt er niet op het vliegveld van Trondheim. Het half uur dat ik hier nu zit zijn er drie vliegtuigen opgestegen. De enige beweging levert een machine die heen en weer over het asfalt rijdt om het overvloedige water van de baan te blazen. Sinds gisterenmiddag regent het onafgebroken. Niet de lichte regen die ik vaak had tijdens het wandelen, maar echte regen. In de plassen tekent zich een voortdurende stroom cirkels. Het is grauw en mistig. De heuveltoppen aan de overkant gaan schuil onder wolken. Ben blij dat ik niet meer wandel en denk met medelijden aan de collega's die nu onder weg zijn.

Transformatie
Vannacht moest ik drie keer via dat iele trappetje uit het bovenste stapelbed, inschatten waar de deur was en dan kortstondig de tienpersoonsslaapkamer verlichten met het ganglicht. Links beneden lag Stefanie, onder mijn bed Nicolai, tegenover me een Italiaan en rechts twee Duitse jongens, die ik sinds een week al eeuwig ken.
hal van de pelgrimsherberg
Gisterenmiddag waren Anthony en Andrea met haar vriendin in de hal van de pelgrimsherberg. Anthony vertelde me nog hoe hij verdwaalde nadat ik hem vorige week zaterdag voor het laatst zag. Naar Andrea heb ik alleen nog gezwaaid. De loskomende vermoeidheid leidt tot lichte apathie. De afbouw van de kennissenkring is ingezet. Nog wat slenteren in de binnenstad van Trondheim, een afsluitende dure Noorse pizza om het af te leren. Terug naar de herberg voor een laatste gesprek met Stefanie, Nico en een van de Duitse jongens over het meest merkwaardige of bijzondere moment tijdens de tocht. Voor mij was dat de gastvrije brunch in Rennebu  bij de familie Fjellstad. Voor Stefanie een unheimisch gevoel bij een vriendelijke uitnodiging tot een diner in een restaurant door een passerende fietser.

Op tijd
Na negen uur slaap in de warme slaapkamer ben ik er vanochtend om zeven uur uitgegaan. Stefanie was al eerder stil vertrokken om haar trein naar Oslo te halen. Veel te vroeg ben ik. Mijn vliegtuig vertrekt vanmiddag om tien voor twee. Onder het motto 'je weet nooit wat er nog fout kan gaan' stond ik inclusief het ontbijt om acht uur bij de bushalte van de 'flybussen'. Hopelijk kan ik met mijn bankpas betalen, want al mijn contante Noorse geld is op. Ook heb ik nog niet on-line ingecheckt. Allemaal non-problemen als ik een uur later al door de veiligheidscontrole van vliegveld Vaernes ben. Het is hier op een zondagochtend op dit vliegveld nog ouderwets rustig. Bij de controle sta je direct vooraan. En nu is het grote wachten begonnen. Dan nog een tussenstop op Gardermoen, Oslo Airport en tenslotte Schiphol om halfzeven vanavond. Gelukkig haalt Judith mij op, lekker weer bij elkaar en op een luxe manier naar huis.
Tijd genoeg
Zo, weer een half uur voorbij met het schrijven van deze aantekeningen. Voor het eerst scroll ik door al mijn foto's en zie alle, deels al weggezakte dagen weer terug. Glimlachend zie ik weer al die plekken waar ik met mijn tent stond en al die hutten waarin ik sliep.
rendiermos op het Dovrefjell
Tevreden zie ik dat er toch meer foto's bijzitten dan ik dacht van de mensen die ik ontmoette; Stan, Steve en Chelsea, Andrea, Nicolai, Fred en Marian en tenslotte toch nog Stefanie aus Germany. Die vormen samen met het Noorse landschap en de Noorse regen de herinneringskapstok voor deze tocht. Goed om de beelden weer terug te zien en opnieuw te genieten. Heb er zin in om er binnenkort mijn blogberichten over te schrijven. Een leuk vooruitzicht. 
Ondanks de regen was het een mooie tocht.

Alle dagverslagen van 2017 zijn aaneengeregen in het totaalverslag van 2017
De wandeling van Oslo tot Kvam is te lezen in het verslag van 2016
De samenvatting van mijn praktische ervaringen en tips staat in de review

dinsdag 1 augustus 2017

Olavspad 2017; Laatste voorbereidingen


Lijstjesfreak

De afgelopen twee weken zijn alle spullen schoksgewijs verzameld. Rugzak en stokken van zolder, slaapzak, luchtbedje en tentje getest, twee wandelbroeken ingepakt, waarvan er eentje iets warmer is, want de temperaturen zullen de komende veertien dagen niet echt boven de achttien graden uitkomen volgens de 'vêrvarsel' Als je de 'v' als een 'w' uitspreekt lijkt het op een Nederlandse weersverwachting, maar dan kouder. Vandaag ingecheckt bij Scandinavian Airlines en ondanks de beperkte haardos nog een laatste haircut uitgevoerd. Lijstjes afwerken en plannen als sport; een lijst voor de bepakking van de rugzak en een lijst voor alle overige voorbereiding.
Afbeeldingsresultaat voor oslo airport
Nu nog geestelijk inprenten wat ik morgen, hoe laat, waar nog moet doen. Noors geld pinnen op Oslo Airport (Gardermoen) en onderweg naar Kvam niet vergeten ergens een gastankje te kopen. Kvam, ongeveer zestig kilometer noordwest van Lillehammer, was het eindpunt van vorig jaar.
Hopelijk haal ik de trein van het vliegveld naar Lillehammer. Een uur en twintig minuten houdt niet echt over. Als de bagage maar op tijd op de band verschijnt dan moet dat lukken. De enige spelbreker kan dan nog de kaartjesautomaat zijn. Vaak zijn dat digitale monsters, die je allerlei vragen stellen waarop je niet zit te wachten of willen dat je op een touchscreenknop drukt die je niet kunt vinden.
In Lillehammer is er negentien minuten tijd om over te stappen van de trein naar de bus. Volgens Google-maps is er een sportwinkel op tweehonderd meter. Met Google-streetview was ik er in no time. Tweehonderd meter lopen, een gastankje vinden, afrekenen, tweehonderd meter terug en daarna bus 142 opsporen kan net. Of zal ik eerst de bus opsporen en de chauffeur vragen hoe laat hij echt weg gaat? Decisions, decisions. Spanningverhogend al dat geplan en tegelijkertijd altijd weer een leuke uitdaging. En lukt het niet dan is er ook niemand overboord. Alleen wordt het eten de eerste dag een koude schotel.
Vanavond hebben we zeker niet koud gegeten. Ter afscheid zijn Juud en ik lekker wezen dineren in een restaurant waar we ooit onze eerste afspraak hadden. Goud van oud dus. Ze zegt dat ze me gaat missen, maar als ik op de kalender kijk zie ik bijna elke dag al een activiteit. Morgen als ik vertrokken ben start het gelijk met een bezoek aan een quilttentoonstelling en het weekend zijn alle bedden bij ons in huis al besproken voor quiltgasten. Eigenlijk moest ik wel weg om plaats te maken. 
Nu ik het zo opschrijf klinkt het al een stuk makkelijker om zonder bezwaard gemoed op pad te gaan. We gaan er weer iets moois van maken. Laat het nieuwe avontuur maar komen. Nog 310 km van de 643.

Alle dagverslagen van 2017 zijn aaneengeregen in het totaalverslag van 2017