Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

woensdag 28 september 2016

Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016; van Ringen Rehabiliteringssenter naar Lillehammer Camping

Maandag 15 augustus, wandeldag 11
Van Moelv-Ringen Rehabiliteringssenter naar Lillehammer Camping
± 9 uur inclusief rusten, ± 28 km


Tief einatmen

Even Leipzig bellen
Matig was het slapen in de te warme kamer. Niet echt uitgerust sta ik op. Misschien is een tent in de buitenlucht toch gezonder dan een revalidatiecentrum.
Dacht ik gisteren het verste van alle medewandelaars te zijn doorgelopen, nog geen kilometer nadat ik uit de revalidatiekliniek was ontslagen en losgelaten, kwam de tweeëntwintigjarige medicijnenstudent Daniel uit het bos gelopen om zich op het pad in te voegen. Al pratend over de studie medicijnen in Duitsland liepen we verder. Hij is vierde jaars en mag nog drie jaar om algemeen arts te worden, daarna nog vier jaar specialiseren. Ongelooflijk wat een lange studie, je zou er grijs bij worden.

Weer twee kilometer verder stuiten we verrast op de jongste van de groep van gisteren, Julia Leipzig. Gisteren was ze pas om tien uur vertrokken, nadat ze voor het eerst in haar eentje haar nieuwe tent had afgebroken. Ze had doorgelopen tot het donker was geworden. Dat is niet zo slim bij het vinden van een rustige en veilige plek om wild te kamperen. Tenslotte was het iets geworden in de bosrand vlakbij het pad. 
's Nachts had ze 'Geräusche' gehoord en was ze 'ängstlich' geworden, vertelde ze. Daarop had ze haar ouders gebeld. Moet je voorstellen dat je midden in de nacht door je dochter van achttien vanuit Noorwegen wordt gebeld, die vertelt dat ze in een bos ligt en geluiden rond haar tent hoort. Haar vader had het goed opgelost voor zover dat vanuit Leipzig mogelijk is; 'Tief einatmen, ausatmen und jetzt langsam das Zelt öffnen.' Er was gelukkig niets te zien geweest.
Boeh
Agrarisch verder
Na vijf kilometer bos en gravelweg hielden Julia en Daniel een rust en ging ik alleen in eigen tempo verder. Er volgden afwisselend mooie stukken bos en gravelweg in een boerenomgeving. Halverwege mijn tweede rust bij de supermarkt van Brøttum sloten Julia en Daniel weer aan bij de picknickbank. Dan verwacht je dat dit zo de rest van de dag wel door zal gaan, maar na deze rust zou er voorlopig geen contact meer zijn.
Verder ging het, want ik wilde naar de camping van Lillehammer. B&B Johannesgården liet ik om 13.00 uur rechts liggen. Nog maar veertien van de achtentwintig kilometer te gaan. In die veertien kilometer ging het weer een aantal keren dwars door groene en gele korenvelden. Schitterend om midden in een gouden halmenzee te staan. Verder. Hier en daar een stop voor de overal aanwezige frambozenstruiken. Verder. Almaar verder.

Short cut
Zoals gebruikelijk bij de nadering van bebouwde kommen ging het laatste stuk naar Lillehammer over asfalt. Op de kaart zag het er uit dat er vanwege een spoorlijn behoorlijk omgelopen moest worden om bij de camping te komen. 'Er moet toch wel een afkorting mogelijk zijn voor wandelaars?' vroeg ik mijzelf af. 

NOK 325 (bijna 35 euro) wilde de caissière van het benzinestation aan de rand van Lillehammer mij laten betalen voor een flesje cola. Dat Noorwegen duur was wist ik al. 'Voor één flesje cola?' 'Maar ik ben een wandelaar'. 'Ik wil alleen een flesje cola'. Maar op de elektronische kassa las zij NOK 325, en dat is heilig, die liegt niet. Het duurde toch even voordat het doordrong dat niet ik maar iemand anders bij die auto bij de pomp hoorde. Er kwam een glimlach, maar haar ogen zeiden, 'Oké, maar ik hou jou in de gaten'. Op mijn vraag of er een afkorting naar de camping was kwam een bevestiging gecombineerd met een ruime armbeweging. 'Mooi, dat scheelt weer een kilometer. Want we komen hier wel om te lopen, maar niet om om te lopen.'

Het werd een behoorlijk zoekpartij op een bedrijventerrein. Omlopen was minstens zo snel geweest. Toen ik eindelijk na een steile afdaling de camping zag liggen hoefde ik alleen nog de spoorlijn te passeren. Bijna. Helaas werd er aan de onderdoorgang gewerkt en als het aan de uitvoerders lag, moest ik het hele eind weer omhoog en omlopen. Na achtentwintig kilometer was dat te snel door de bocht. Er is toch nog een onderdoorgang. Die was voor een beek. Ja, en? Het stroomde niet zo hard en met een beetje geluk zouden mijn schoenen droog blijven. Maar bij het afdalen naar de bedding verloor ik kort mijn evenwicht en ging ik half onderuit. Mijn broekspijp werd flink nat. Wonder boven wonder stroomde er geen water in mijn schoenen. Een licht bloedende schram aan mijn linker scheenbeen leek de enige schade. 
Zigzaggend door de stenige beekbedding kwam ik onder de spoorlijn door. Met enige moeite daalde ik van de spoordijk af richting de camping. De uitvoerders heb ik verder genegeerd. 
Zo, voorlopig weer gelukt.

Nieuwe bekenden
Inchecken, tent opzetten; routine. Deze routine kreeg een eerste deuk toen ik Judith wilde bellen. Mijn telefoon startte niet meer op. Batterij nu al leeg? Bij een Nederlandse camper mocht ik de batterij opladen. Die bleek nog 82% vol. Bij het openen van de telefoon zag ik dat hij vochtig was geworden. Dat moet tijdens de halve val in de beek gebeurd zijn. Balen.
Om halfacht dan eerst maar eens de stad in om te eten en te zoeken naar een reparatiemogelijkheid voor mijn telefoon. De wandeling naar het centrum van Lillehammer ging ondanks het klimmen zonder problemen. Lillehammer zag er aantrekkelijk uit met een mix van stenen en houten gebouwen. 
Na wat heen en weer geloop zijg ik in de hoofdwinkelstraat neer op een pizzaterras. 'Dan ook eindelijk maar een halve liter bier'. 'Even niet letten op prijs'. De pizza met kip en een speciale saus smaakt na deze lange dag fantastisch. Maken van aantekeningen voor het verslag lukte maar half, omdat ook mijn balpen er mee stopte. 
Ik ben half verzonken in gedachte met mijn pizza bezig, en dan opeens zitten de musici Julia en Mechtilde aan mijn tafeltje; een totale en blijde verrassing. Ze vertellen over hun wandeling van gisteren: achtendertig kilometer. 'Respect!' Het prikken van de blaren met Nederlandse blarenprikkers was een succes geweest. Zelf kan ik een verslag uitbrengen over mijn ambivalente ervaringen in het dure revalidatiecentrum. Er werden afscheidsfoto's gemaakt met hun toestel, mijn e-mailadres uitgewisseld en afscheidskussen gegeven. 'Ciao, goede terugreis morgen.' Aardige vrouwen, leuk om ze ontmoet te hebben. Geen oude, maar nieuwe bekenden. 

Shortcut-hardcut
En ieder gaat weer zijn weg. Zij morgen terug naar Zuid-Duitsland, ik verder met het Olavspad. Althans dat denk ik. Toen Julia en Mechtilde weg waren wilde ik opstaan om af te rekenen. Bijna kwam ik niet meer overeind. Verbaasd strompelde ik naar de kassa, betaalde en sleepte mij uit het zicht. Wat is dit? Mijn linker knie voelt dik aan. Hij moet vol met vocht zitten. Nauwelijks kan ik mijn been nog strekken. Ergens moet er met de halve val bij de beek toch iets fout zijn gegaan en is mijn linker knie tijdens de rust van de maaltijd met een grote vochtophoping zonder mijn toestemming aan bescherming en herstel begonnen. 
Als een oude man hinkepootte ik terug. Eindelijk na een half uur kon ik gaan liggen op mijn luchtbedje. Wat ik ook probeerde geen enkele houding was pijnvrij. Goed dat ik zo moe was, want met een ondersteuning van mijn knie met kleding en het uitstrekken van de rest van mijn lichaam naast het matras ging tenslotte het licht uit.


De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina 
Verslag Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016 ; wandelen Pelgrimstocht Oslo - Trondheim
In 2017 heb ik het tweede deel gelopen zie het Verslag Olavspad 2017 Kvam-Trondheim
Ook te starten via de link in de rechter marge onder 'Wandelverslagen'.


zondag 25 september 2016

Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016; van Byflaten Pilegrimsherberge naar Moelv - Ringen Rehabiliteringssenter

Zondag 14 augustus, wandeldag 10
Van Byflaten Pilegrimsherberge naar Moelv-Ringen Rehabiliteringssenter
± 7 uur inclusief rusten, ± 25 km


Revalidatie

Zondagvroegte
Mooi op een zondagochtend in alle stilte op pad te gaan, de kerk te passeren en rustig in de ochtendzon tussen de akkers op gang te komen. Direct links en rechts het geel van het koren en in de verte het blauw van het Mjøsameer. De zon schijnt vandaag uitbundig. Dit zijn de mooiste momenten. Stil, zon, uitzicht, zelf nog helemaal fit en in een rustig tempo op gang komen.

Het vertrek was sowieso rustiger dan gedacht. De twee muzikale Duitse dames waren al om halfzes! vertrokken. Ze hadden nog maar twee dagen om in Lillehammer te komen en wilden volgens Anja, vandaag meer dan dertig kilometer lopen. Jammer om geen gedag te kunnen zeggen. Hopelijk blijft het leuk met hun gisteren doorgeprikte blaren. 
Misschien waren ze vannacht langzaam gek geworden van de boerenparty honderd meter verderop, met een geluidsinstallatie voor half Noorwegen. De ene Noorse zomerhit na de andere, was mij gisterenavond al door Karin uitgelegd. Ze vond het typisch iets voor jonge jongens, dat luid meezingen. Ik nam het toen nog voor ze op, maar gaande de nacht vond ik dat het aantal hits niet in verhouding bleef met de regenachtige zomer, die ik hier heb leren kennen.
Zelf was ik zo moe dat het Noorse zanggeweld geen indruk maakte. Rond middernacht tijdens een sanitaire onderbreking, was het volume keurig teruggeschroefd. Om halfzes werd het tot nul gereduceerd en bleken de caravans vlak naast ons de uitslaaplocatie. Voor Julia en Mechtilde misschien de druppel om op te staan?
Anja en Julia Leipzig
Rond zeven uur dacht ik als eerste aan de ochtendrituelen te beginnen. Verbaasd was ik om in de keuken al Julia Leipzig te treffen, bezig met haar ontbijt. Even later versterkt door Anja. Daar bleef het ook bij, want beiden maakten geen aanstalten om te vertrekken. Bij terugkeer bij mijn tent was Daniel verdwenen. Michael had niet eens de nacht hier doorgebracht, maar was gisteren tegen de avond tot het besluit gekomen verder door te lopen. Wellicht meer behoefte gehad aan privacy? Kortom alles spatte uiteen en ieder liep weer naar eigen plan en tempo.
Van boomaanbidding naar kerkdienst
Koud op weg zie ik voor mij op de 'priesterweg' Michael lopen. Slechts kort want hij loopt harder dan ik. Later hoor ik tijdens de korte onderbreking bij de oudste boom van Hedmark dat hij vannacht slechts anderhalve kilometer verder van de pelgrimsherberg in het bos heeft geslapen in de hoop elanden te zien. Hoe je die in je slaap ziet weet ik niet. Misschien hoopte hij dat ze over zijn tent zouden struikelen.
Het pad tussen de kerken van Veldre en Ringsaker heet Priesterweg omdat in de negentiende eeuw de dominee beide parochies moest bedienen en daarom dagelijks te paard heen en weer ging.
Een dennenboom, daar zijn er meer van. Deze dennenboom is echter vijfhonderd jaar oud. Niet van voor de oorlog, maar van voor de reformatie! Dan ben je nog echt van goede kwaliteit. Een protestantse boom met een katholieke kern.

Mooi zo'n boom, met een historie van vijfhonderd jaar. Wat die allemaal voorbij heeft zien komen. Veel is er in zijn buurt ontstaan en weer in de tijd verdwenen, zoals een compleet schoolgebouw. En nu is er weer iets nieuws. Vanuit adoratie en marketinggevoel is een kijkhutje gebouwd, spiksplinternieuw. Twee houten boomstoelen waarop je door ramen in het dak naar 'de boom' kunt turen. Een soort boom-stalken. Wat zou die boom denken? Gaat wel weer voorbij? 
De routeplanners vonden het weer tijd voor contact met de E-6. Je zou er ontwend van raken. Dit keer ben ik mild in mijn oordeel, want even later zit ik in een wegrestaurant aan een zondagsochtendbrunch met een broodje garnaal met ei en een cappuccino, good old E-6.
Eenmaal aan de andere kant van de snelweg sta ik na twee kilometer alweer op een terras. Het houdt niet op. Zitten ga ik niet anders groei ik hier vast. Karin en dochter Sigrun tref ik daar bij het Alf Prøysen huis, een museum en verschillende podia ter nagedachtenis aan een beroemd en geliefd Noors volkszanger en kinderverhalenschrijver. Ik moet ze teleurstellen dat ik hem en zijn werk niet ken.
Dan maar een uitleg van de plaats van de Noorse waffel (wafel) in hun cultuur. Te eten bij elke feestelijke gelegenheid en verder eigenlijk altijd. Ze zijn in hun nopjes dat ze bij dit museum op zondagochtend een warme versie met aardbeienjam hebben bemachtigd. Naar de glinstering in hun ogen te oordelen, moet het ter vergelijking voor een Nederlander zoiets zijn als haring met uitjes, maar dan niet op zondagochtend. 
Daniel en Michael
Verder gaat het naar de Ringsaker Kirke. Michael en ik trekken slechts kort gelijktijdig op. Na een paar kilometer is hij nog slechts een stip in de verte met af en toe een glinstering van zijn metalen beker, die bungelt aan zijn rugzak. Als ik ook arriveer zit hij samen met de weer opgedoken Daniel te rusten op een bank bij de kerk. Bij hen aansluiten heeft even geen prioriteit. De uitloop van de kerk trekt mij meer. Mannen in het zwart, dat ken ik van Nederland. Maar de vrouwen zijn hier in traditionele jurken met prachtig geborduurde motieven. Het ziet er feestelijk uit. Zo wordt een kerkgang weer aantrekkelijk. Even wat discrete foto's van achteren.
Camping wordt revalidatiecentrum
Eenmaal voorbij de stoet kerkgangers besluit ik meteen maar verder te lopen. Mijn oorspronkelijke overnachtingsdoel, de camping Steinvik bij Moelv is niet ver meer. Op naar het volgende terras.
 
De wafel met aardbeien en roomsaus smaakt een half uur later voortreffelijk op het terras in de zonDit is een keigoeie dag. Ze kunnen het wel, die Noren, als ze maar willen. 
Het is pas één uur in de middag en moe ben ik nog helemaal niet, dus is het veel te vroeg om hier op deze drukke camping rond te blijven hangen. 'We gaan verder en dan zien we wel weer'.
Mjøsameer bij Moelv

Dorp Moelv zelf werd niet door de route aangedaan. Het pad vervolgde eerst langs de mooie strandjes aan de oevers van het Mjøsameer. Op een ervan zag ik Daniel baden. Omdat hij altijd wild kampeert zal zo'n zonnige dag en een meer een goede gelegenheid zijn voor een wasbeurt. Maar ik heb nog goede benen en loop maar door en door. Na de onderdoorgang van de verkeersbrug over het Mjøsa trekt het pad door een prachtig bos met mooie wandelpaden. Met een gefilterde zon een genot om doorheen te lopen. 


Ringli met rechts boven op de foto Rehalititeringssenter Ringen
Eenmaal buiten Moelv is het afgelopen met deze luxe. Nog een ijs bij een benzinestation en dan verder over asfalt. Foto's neem ik nog van een tuinders- en bloemenvakschool. Daarna gaat de weg met grote slagen flink omhoog, passeer ik B&B Ringli in het mooie landhuis met grasdaken en eindig ik vandaag bij het revalidatiecentrum Ringen. 
mijn kamer, nummer 211
Nederig avondbrood
'Je raadt nooit waar ik vanavond slaap?' begin ik mijn dagelijkse telefoontje naar huis.
'Een hotel?' gokt Judith.
'Nee, in een rehabiliteringssenter'
'En wat is een rehabiliteringssenter?'
'Een soort Noors revalidatiecentrum, waar mensen met bijvoorbeeld long- of hartproblemen training krijgen om weer in de maatschappij te functioneren'.
'En wat doe jij daar?'
'Ze hebben kamers over en die verhuren ze aan pelgrims'.

Of het allemaal zo slim was hier naar binnen te lopen betwijfel ik steeds meer. De prijs lag al een stuk hoger dan andere overnachtingsmogelijkheden. Achteraf had ik beter anderhalve kilometer eerder kunnen stopen bij B&B Ringli. Maar ik had geen zin meer de hele helling naar beneden terug te gaan. En het is weer eens wat anders.
'Voor NOK 600 heeft u ook het ontbijt erbij en vrij gebruik van alle faciliteiten'. 'U mag van het zwembad gebruik maken en ook is er een work-out mogelijk in de fitness'. Na vijfentwintig kilometer heb ik die work-out maar laten passeren.
Het is even wennen, zo'n steriele 'cel' in dit centrum: een in hoogte verstelbaar bed, een kleine tv op een hoog platform met wel vijf kanalen, bureautje met formica blad, verhoogd toilet met zijsteunen en overal alarmknopen en alarmkoorden.
Geen work-out in de fitnes, maar het zwembad wil ik wel proberen. Het valt tegen. Niet het bad, maar mijn verstijfde spieren. Borstcrawl is een groot woord voor de paar banen die ik houterig heen en weer zwem. Dan nog wat poedelen en weer weg uit de eenzaamheid en stilte van deze kelderetage. Het is zondag en veel patiënten zijn op bezoek bij familie. 
Bij de avondmaaltijd, een broodmaaltijd, besluit ik mij niet af te zonderen. De oudere mevrouw, die alleen aan een tafel zit, vindt het niet erg dat ik bij haar aan tafel kom eten. Ze komt uit Hamar. Langzaam komt een gesprek op gang. Graag maakt ze gebruik van het zwembad en de fitnessruimte. Ze hoopt deze winter nog een keer te kunnen langlaufen, maar dan moet ze wel haar enkel blijven trainen, anders wordt het niks. 
De verzekering vergoedt al haar verblijf in dit soort centra. 'Zo dat is goed geregeld' antwoord ik nog. 'Ja, dat doen ze omdat de bewegingstherapie goedkoper is dan de kankermedicijnen.
De beweging houdt haar letterlijk op de been. Zij en ik, we houden beiden van beweging, bedenk ik, alleen zit er tussen de motivatie toch een wereld van verschil. Ik wens haar sterkte met de training. Ik ga naar mijn kamer, staar naar het prachtige panorama en prijs mij gelukkig.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina 
Verslag Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016 ; wandelen Pelgrimstocht Oslo - Trondheim
In 2017 heb ik het tweede deel gelopen zie het Verslag Olavspad 2017 Kvam-Trondheim
Ook te starten via de link in de rechter marge onder 'Wandelverslagen'.





vrijdag 23 september 2016

Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016; van Hamar naar Byflaten Pilegrimsherberge

Zaterdag 13 augustus, wandeldag 9
Van Hamar Pilegrimssenter - naar Byflaten Pilegrimsherberge
± 7,5 uur inclusief rusten, ± 22 km


Konfirmantensalen

Geïnteresseerd luisterden ze naar enkele ervaringen in Bosnië, Julia en Michael. Lang geleden dat ik daar over vertelde. De herinneringen worden minder scherp, maar de hoofdlijnen zijn er nog. We zaten in de late middagzon voor de pelgrimsherberg. Het was zo'n gesprek over wat je in het dagelijks leven doet of gedaan hebt. Julia, evenals Mechtilde uit Zuid-Duitsland, zijn musicus en spelen klassieke muziek, Julia als fluitiste en Mechtilde als celliste. Ze spelen in ensembles van verschillende samenstelling en geven muziekonderricht. 
Als ik drie weken later thuis op Google kijk, krijg ik ineens een ander beeld met keurige kleding, gebruikelijk bij uitvoeringen van klassieke muziek. Bij de pelgrimsherberg 'Konfirmentensalen', vlakbij de Veldre Kirke, zit ieder min of meer incognito in korte broek, afgestemd op de eenvoud van het wandelleven. Michael vertaalt Noorse en Engelse boeken in het Duits. Later in Lillehamer zal hij mij daar meer over vertellen. Prettige rustmomenten, die een wandeltocht naar een hoger niveau tillen.

Harmonica
Als wisselende magneten gaan wandelaars over een pad.  's Avonds trekken ze elkaar aan en in het begin van de ochtend stoten ze elkaar weer af. Een enkele keer is er overdag een harmonica-effect, maar dan wel met enige distantie. Op zichzelf willen de meesten lopen. Kortere momenten van samenlopen is geen probleem, daarna weer lekker in je eigen wereld verder en daarmee de wereld om je heen beter in je op nemend. In je eigen tempo, eigen fotomomenten, eigen points of interest

Het muzikale tweetal, Julia en Mechtilde, vertrok vanochtend als eerste vanuit het pelgrimscentrum in Hamar. Korte broek, blik vooruit, laat deze dag maar komen. Julia uit Leipzig, net geslaagd voor het gymnasium, vertrekt met haar blaren en bultrugzak tien minuten later. Er zit een lichte gebogenheid in haar tred. Met enige bewondering kijk ik haar na; onervaren met trektochten, achttien jaar, zware rugzak met een ratjetoe aan uitrusting. Voorlopig doet ze het wel. Vijf minuten later ben ik nummer drie. Als ik even later achterom kijk zie ik Anja verschijnen. Michael neemt de tijd. Pas bij de kerk van Furnes zal ik hem opnieuw ontmoeten.
gebouw in openluchtmuseum Hedmark in Hamar
Kookboekhuis? in openluchtmuseum Hedmark in Hamar
dorpsgebouwen in openluchtmuseum Hedmark in Hamar
Museumwandelen
Prachtig met je rugzak op door een museum lopen, een kilometer lang. Het Hedmarkmuseum, een openluchtmuseum, biedt afleiding tijdens het wandelen. Eerst langs de ruïne van de kathedraal van Hamar uit de twaalfde eeuw en daarna langs een bonte verzameling oude gebouwen, die een beeld geven van de bouwstijlen op het platteland. Hoewel je er ook nu nog voldoende in het wild buiten dit museum tegenkomt, zoals gisteren het overnachtingsadres Herkestad.


Een mooi bostraject ten noorden van Hamar wordt gevold door een gele korenvlakte waardoor het pad zich slingert richting de kerk van Furnes. Daar komt de harmonica weer tezamen. Via de begraafplaats bereiken we de picknickbank, op het 'niemandsland' rond de kerk. 
Julia heeft bij de bank kennis gemaakt met Daniel, die in de gelederen wordt opgenomen. Hij heeft de afgelopen nacht als altijd buiten in zijn tent doorgebracht. Deze tocht heeft hij onder andere uitgekozen omdat je in Noorwegen bijna overal wild mag kamperen. En hij heeft zich voorgenomen dat dan ook te doen, elke nacht. Niet in herbergen en andere pelgrimsonderkomens zullen wij hem tegenkomen, maar wel soms overdag op de route. Anja sluit aan. We eten wat noten, drinken wat kerkhofwater. Er wordt wat gepraat, foto's genomen, en gelachen met de nieuwe bekenden.
Anja en Daniel
Julia Leipzig
Aan de andere kant van de kerk is een publiek toilet. En wie treffen we daar, niet in het toilet, maar vlakbij aan een andere picknicktafel, ons muzikale duo. Nog vol lach en enthousiasme, blij om te vernemen, dat de rest om de hoek zit. Inmiddels heeft ook Michael zich aangesloten. Een voor een volgt daarna weer het vertrek. Eerst aan de andere kant van de kerk en vervolgens aan onze tafel gaan de rugzakken weer om en gaat ieder zijns/haars weegs. De magneten stuiteren weer uit elkaar.

Scheiding der geesten of portemonnees 
Julia Leipzig loopt ferm door. Te ferm, want ze mist een afslag. Als ik op mijn vingers fluit en gebaar, keert ze om. Via vage bospaden, gravelwegen, langs de eeuwige E-6 en een hele lange buitenwijk wordt het centrum van Brumunddal bereikt. Het is zowaar feest, er zijn terrassen, er zijn zelfs mensen op terrassen. Zoveel mensen en gezelligheid heb ik sinds Oslo niet meer gezien. Ik zijg neer op het eerste terras, dat er goed uitziet. Alle wandelaars zie ik langs komen, maar ik zit blijkbaar op een te dure variant. Ieder groet en gaat verder met verkennen. Verschil in welstand gaat zo te zien samen met het verschil in leeftijd. Meestal, zoals ook nu, vind ik dat niet erg.
Weinig muziek
Verblijf op een terras heeft ook zijn gevaarlijke kanten. Toen ik het terras een uur geleden zag, was dat ineens de enige focus. Markeringen werden niet meer waargenomen. Eerst lekker rusten. De terugkeer naar de route heeft na de rust zeker een kwartier dolen rondom het centrum gekost. Ik zal het niet uitleggen, want dan wordt ik er zelf nog moe van, zo dom.

Bij het naderen van de rand van Brumunddal zie ik ze al lopen, Julia en Mechtilde. Regelmatig worden sokken, schoenen en voeten bekeken. Even later haal ik muzikaal Duitsland in. Of blaren muzikaal zijn weet ik niet, maar er zit niet veel muziek meer in. Het tempo wordt nog trager. Als excuus gelden de vele frambozen en andere bessen, die geplukt moeten worden. Julia prijst ze zeer aan voor de gezondheid. Mechtilde laat de rode vruchten voor wat ze zijn en denkt volgens mij meer aan die rode plekken onder haar voeten. 
Veldre Kirke gezien vanaf de Konfirmantensalen
Konfirmantensalen
Michael en ik lopen door en komen als eerste bij de Konfirmantensalen. Een zaal waar de kerkgemeenschap hun jongeren door catechisatie voorbereidt op de belijdenis in de kerk, begrijp ik. Het is een goed ingerichte houten schuur; prima keuken, douches en een slaapzaal. Zeker een hoog niveau als je bedenkt dat de herberg onbemand is en de financiële bijdrage aan de pelgrim wordt overgelaten. 
De groep groeit langzaam, moeizaam en met steeds grotere tijdsverschillen aan. Gaandeweg wordt het wel een vrouwzwaar gezelschap. Naast de vier Duitse dames sluiten zich een Noorse moeder, Karin, en dochter Sigrun aan. Op zich gezellig in de enige kamer met drie bedden en een stapel matrassen. Denkend aan gisterenavond zullen de damesgesprekken snel internationaliseren en in tempo en lachhoogte toenemen. Ik ga mijn tent op het mooie veldje buiten de herberg opzetten. Daniel en Julia Leipzig volgen mijn voorbeeld. Voor Julia wordt het, blijkt even later, de eerste keer dat ze haar tent gaat opzetten. Ze kijkt naar de tentzak of er roestig horloge inzit. Gelukkig komt Anja haar helpen en na een uur staat haar paleis.

Herr Doktor
Na het eten ga ik naar de gemeenschappelijk slaapkamer om aan een tafel wat aantekeningen te maken. Mechtilde en Julia kan ik gelukkig maken met blarenprikkers. Mijn devies is; blarenprikkers weggeven is beter dan ontvangen. Er wordt nog wat gesproken over cultuur- en taalverschillen tussen Nederlanders en Duitsers, altijd een onderhoudend thema. Gisteren had ik tot mijn verrassing de Duitse gemeenschap aan het lachen gemaakt met de opmerking dat het op mijn luchtmatras wel lekker ligt. Das war komisch. Lekker heeft in het Duits blijkbaar alleen betrekking op eten. Nou daar trekken wij ons lekker niets van aan.
Langzaam begint ieder met zijn eigen verzorging en de voorbereiding voor morgen. Ik geef nog enkele aanwijzingen bij het blarenprikken. Als ik wordt bedankt met de correcte aanspreektitel Herr Doktor, geef ik mijn bankrekeningnummer door. Het wordt tijd voor mijn tent, lekker slapen.


De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina 
Verslag Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016 ; wandelen Pelgrimstocht Oslo - Trondheim
In 2017 heb ik het tweede deel gelopen zie het Verslag Olavspad 2017 Kvam-Trondheim
Ook te starten via de link in de rechter marge onder 'Wandelverslagen'.

dinsdag 20 september 2016

Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016; van Herkestad (bij Stange) naar Hamar

Vrijdag 12 augustus, wandeldag 8
Van Herkestad farm naar Hamar  Pilegrimssenter - herberge
± 3 uur inclusief rusten, ± 12 km

Pilegrimssenter Hamar

Pelgrimsmagneet

Luid is het gebonk op de voordeur. Ik probeer de deur van binnenuit te openen, maar het lukt mij niet. 'I am a pelgrim' roept een meisje aan de andere kant van deur met een enorme bult rugzak op haar nek. Ja rustig maar, ik ben hier ook maar te gast. Ik rommel wat aan het slot aan de binnenkant. 'I am a pelgrim' roept ze weer, met een mengeling van irritatie en wanhoop. Dat is mooi, maar dan moet je eerst de code van het slot aan de buitenkant indrukken. 
Hendrik, de tijdelijke beheerder van het pelgrimscentrum, is om zes uur vertrokken en heeft de deur op het codeslot gezet. Pas als ik wijs op het slot, voor de tweede keer de code roep en herhaal 'push the buttons' gaat er een geestelijk luik open. Even later staat Duitse Julia-2 binnen. Ze loopt niet zo lekker. Spoedig weten wij dat ze wel in Oslo is begonnen aan de tocht, blaren heeft gekregen en delen met de trein heeft afgelegd. Ik zeg we, omdat er tijdens mijn verblijf in de stad een pelgrimsexplosie heeft plaatsgevonden. Het is een Duitse explosie. We hebben nu Julia-1, Julia-2, Mechtilde, Anja en Michael. Toll! Irre!
Hamar
Bente was vanochtend tijdens het ontbijt lovend geweest over het pelgrimscentrum in Hamar. Het zou goed geoutilleerd zijn. Nadat ik mijn waardering had beschreven in haar gastenboek nam ik afscheid. Voor mij was belangrijk dat het aan de route lag en zich dichter bij het centrum van Hamar bevond dan de camping, die ik eerst had gepland.

Om tien voor negen ging het onder een bewolkte hemel weer verder over hetzelfde asfalt van gisteren. Als ik een beetje door zou lopen dan had ik geen last van de regen, die vanaf het middaguur werd verwacht.
Na   twee kilometer ging het gelukkig richting het Mjøsameer. Via een golfterrein ging het naar de oever. Er volgde een ontspannen stuk over paden langs het meer met hier en daar hondenuitlaters en Pokémon-verdwaalden. Ik naderde dus een bewoonde wereld.
De binnenkomst van Hamar loopt met een grote brug over een uitloper van het meer, links de spoorlijn over een eigen dijk en rechts het bekende Vikingskipet. Een gebouw in de vorm van een omgekeerd Vikingschip met in zijn binnenste de ijsbaan, gebouwd voor de Olympische winterspelen van 1994. In 1993 toen het in aanbouw was ben ik er al een keer wezen kijken tijdens een fietstocht in Zweden en Noorwegen. Het is het herkenningsbeeld van Hamar geworden.

Het pad bleef zich ook aan de overkant vasthouden aan de oevers van het meer en frommelde zich tussen bedrijfsgebouwen en langs de achterkant van het spoorstation naar een meer recreatief deel van Hamar. Er volgde een jachthaventje en wat speelplantsoenen. Echt opgewonden werd ik er niet van. Een blik over het meer gaf meer voldoening.
Pilegrimssenter / herberge
Tegen twaalven betrad ik het pelgrimscentrum. Het is een goed onderhouden en ingericht huis. Binnen zijn twee jongemannen enthousiast in het Engels in gesprek. De een stelt zich als de beheerder Hendrik voor en de andere als Daniel. 'Ach, du bist der Daniel'. Hij kijkt verbaasd. Ik informeer hem over de enorme indruk die hij zeven dagen geleden heeft gemaakt op Vivian. Hij lacht opgetogen. 

Hendrik legt uit hoe hij hier deze vakantiebaan heeft bemachtigd. Hij is in opleiding voor een soort assistent-dominee. Twee talenten heeft hij al mee; zijn enthousiasme en zijn ongebreidelde conversatie. De hele keuken wordt uitgelegd en daarna het bord met de afdruk van het Olavspad in de omgeving van Hamar. Elke pelgrimsherberg kent hij bij naam, wie de beheerder of eigenaar is, de afstanden tussen de overnachtingsmogelijkheden en hoeveel het kost. Hij zit op zijn praatstoel en is niet meer te stoppen. Met warmte beveelt hij een zanguitvoering aan, deze middag in het nabijgelegen glazen huis rondom de ruïne van de oude Dom. Mijn glazige blik moet voldoende antwoord zijn geweest.
Wanneer hij ziet dat ik aanstalten maak om Hamar te verkennen maakt hij mij attent op de mogelijkheid van de pelgrimsfietsen, ter beschikking gesteld door het centrum. Even later spoed ik mij heen met vergeten snelheid op een drie-versnellingen-damesfiets. Benen die protesteren tegen de vreemde beweging en een verstand dat de lichte voortgang omarmt brengen mij naar het centrum van Hamar.

Hamar is stil op vrijdagmiddag in de regen. Mijn fiets en ik crossen wat heen en weer. Nergens vinden we echt aanleiding om te stoppen. Geen stimulerend teken. Misschien had ik toch naar de zanguitvoering moeten gaan.
Ik koop een nieuw schrijfblok voor alle blogaantekeningen, verder wat eten bij Supermarkt REMA, en in een sportzaak een nieuwe zak gedroogd eten van het merk Real Turmat, waarvan ik de foto en de Noorse tekst vertaal in kebabsmurrie. Op zoek ga ik aan het einde van de middag naar een restaurant en kom tenslotte geheel in stijl uit bij een hele keurige Griekse kebabzaak, die ik deel met mede-immigranten. Ik ga meteen voor het duurste gerecht en kom kogelrond weer buiten. Heerlijk.
Als ik terugkom maak ik kennis met Michael uit Leipzig (veertig jaar), die voor vannacht kamergenoot is. Hij vertelt over ervaringen op zijn eerdere pelgrimstocht naar Compostella. Een tocht die hem zeer goed is bevallen. Geen last van de drukte heeft hij gehad, want hij liep vanaf begin januari. Daarna kennismaken in de gemeenschappelijke ruimte met Julia, Mechtilde en Anja. Voorlopig een conversatie met bekende introductieonderwerpen als land van herkomst, belevenissen op het pad en de plannen voor de komende dagen. Met de binnenkomst van Julia 2 neemt het volume toe. Complimenten voor mijn goede Duits zijn echter niet voldoende om de toenemende snelheid van de Duitse dames onder elkaar bij te benen. Zu Hause in Holland zeggen ze dat het aan mijn slijtend gehoor ligt. Jein! Maar langzaam haak ik af en ga iets teruggetrokken op mijn e-reader lezen. Verder met het verhaal van Gerrit Jan Zwier over de Samen in Lapland. Ook een afgesloten gemeenschap.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina 
Verslag Olavspad (Gudbrandsdalsleden) 2016 ; wandelen Pelgrimstocht Oslo - Trondheim
In 2017 heb ik het tweede deel gelopen zie het Verslag Olavspad 2017 Kvam-Trondheim
Ook te starten via de link in de rechter marge onder 'Wandelverslagen'.