Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

dinsdag 14 juni 2016

GR 128 Vlaanderenroute; Wandelen Hoegaarden - Overhespen

Hoegaarden - Overhespen
6 juni 2016
(dit is een vervolg op het verslag van Leuven naar Hoegaarden)

De Taalgrens

Twee keer zijn we de taalgrens gepasseerd. Het deed geen pijn. Even langzaam ging het lopen in Vlaanderen als in Wallonië en Frans hebben we niet hoeven spreken. In de gids lees ik dat er vroeger geen sprake was van een duidelijke grenslijn, maar meer van een gemengd taalgebied. Een overgangsgebied waar alle dorpen een Vlaamse en een Franse naam hebben. Vlakbij het dorp Hélécine zie ik een akker met de naam Le Steenberg. Ach, er zijn al teveel wij-zij grenzen, een tweetalige gedoogzone lijkt mij praktischer. Brulkikkers hebben geen enkel probleem met tweetaligheid. Ze brulden er lustig op los in hun vijver. Of je het een vijver noemde van de abdij van Heylissem of een vijver van de abdij van Hélécine, het maakte ze niks uit.
Mais onder plastic
Als bekende gasten hadden wij vanochtend na een prima ontbijt door de achterdeur onze B&B Klein Paradijs verlaten. 
Eenmaal terug op de Vlaanderenroute in Hoegaarden leidde deze ons via enkele stegen en achterafpaden de stad uit naar de watermolen langs de Grote Gete. Een hernieuwde kennismaking, want die waren we vorig jaar stroomafwaarts ook al tegengekomen bij Drieslinter. Hij stroomde hard dit jaar. Niet verwonderlijk na al die regen. Mooi om naar te kijken. 
Waar we ook met verbazing naar keken was even verderop bij de snelweg E-40 waar we op de akkers mais onder plastic zagen groeien. Lekker interessant zul je denken. Maar in Nederland heb ik dat niet eerder gezien. Niet een klein beetje plastic, het moeten duizenden vierkante meters zijn geweest. De maisplantjes waren dwars door de plasticfolie heen gegroeid en zeker twintig centimeter hoger dan de mais zonder plastic. Wie verzint dit en waarom? 
Even op Wikipedia de agrarische kennis aanvullen met een citaat uit Boederij.nl: 

Mais telen onder folie geeft voordelen, zoals een hogere opbrengst en telen op moeilijke percelen. De kosten zitten een doorbraak in de weg.

Mais telen onder folie is in Nederland nog weinig bekend. Het fenomeen is acht jaar geleden overgewaaid uit Ierland, waar het al lange tijd op grote schaal wordt toegepast. In dat land wordt ongeveer 40% van de mais onder folie geteeld. Door de folie wordt de teelt met enkele weken vervroegd, waardoor maisteelt ook op moeilijke gronden mogelijk is.


Op de website van de meest genoemde consultant lees ik de aanmoediging:

Maïs onder folie: 1000 kg meer zetmeel per hectare.
Maïs telen onder folie. In Nederland steeds bekender en populairder. Niet zo gek, want de eerste testresultaten zijn zeer positief. Een kleine investering levert snel meer opbrengsten door drie weken eerder zaaien en makkelijker oogsten. 
Zo ook weer opgelost. Het plastic schijnt biologisch afbreekbaar te zijn en verdwijnt na een week of zes. Hopelijk heb je dan na een aantal jaren geen plastic akker.

Omzetstijging in Goetsenhoven
We lopen tevreden verder richting Goetsenhoven op zoek naar de aangekondigde mammoetbomen in de tuin van het Kasteel van Ast, die je volgens de gids 'van ver kan zien uitsteken boven de andere bomen'. Zij zouden familie zijn van de sequoia bomen. Nou dan hadden die bomen zeker een familie-uitje, maar zowel het kasteel als deze mammoets hebben wij niet achter de overige bomen kunnen ontdekken. Jammer. Misschien moeten wij de balk uit onze ogen halen?
Ook in Goetsenhoven was alles rustig op deze maandagochtend. Het is dat er regelmatig helikopters over kwamen, waarschijnlijk van de nabij gelegen vliegbasis, anders kon je er een kanon afschieten. Te zien aan het monument is dat in het verleden voldoende gebeurd. Heerlijk die rust. Tijd voor een pauze op het al even stille Goetsenhovenseplein, nadat we voor 5 euro aan marsen en cola hebben gekocht in de ouderwetse winkel aan het plein. Dat moet een topochtend zijn geweest met zoveel klanten.

Grandeur van weleer
Voort ging het over grote akkers, langs enorme boomkwekerijen en door nauwe holle paden naar het Waalse Domaine Provicale d' Hélécine.



Het Domaine Provicale d' Hélécine; een prachtig ruim park met mooie vijvers bij de imposante abdij. Althans, ooit begonnen als abdij en later omgebouwd tot kasteel. De wereldlijke macht van de clerus vormgegeven in een brede façade. Meer dan de moeite waard om op je gemak voorlangs te lopen en je af te vragen hoe zo iets tegenwoordig een nuttige bestemming krijgt. Want wie wil dit onderhouden? Van veraf lijkt dat prima geregeld, maar dichterbij zien we op de indrukwekkende middenentree plukken gras die uitdagend de huidige bezitters toewuiven.

Na de passage van het park trekken we verder langs opnieuw een oude bekende. Dit keer de Kleine Gete. Meer dan een meter hoger moet hij onlangs nog zijn geweest gelet op de modderige afzettingen op de oevers. We trekken onze broeken op en zakken diep in de modder weg. Ook de akkers even verder hebben veel aarde door zware regenval verloren. Dikke plakkaten klei liggen op het wandelpad. 
Kerk van Neerheylissem
Alles hebben de routeplanners er aan gedaan om de wandelaars niet over de verbindingsweg naar St Truiden te laten lopen. Heen en weer gaat het over de Kleine Gete en via allerlei stegen en nauwe paden zien we vele hoeken en dito zovele kapelletjes van Neerheylissem. Dat is hier niet zo moeilijk, want op elke hoek staat er een waarin de Heilige Maria je vriendelijk toeknikt en je veel succes met je wandeling wenst.
Welkom in Vlaanderen
Zonder dat ik er erg in heb lees ik op de Ardevoorstraat een bordje met 'Kindercrèche', met een bijbehorende truttige naam. Hé, Nederlands, dan zijn we dus weer in Vlaanderen. En inderdaad, op de kaart zie ik dat we letterlijk op de taalgrens lopen. Even later volgt het bord waarmee Vlaanderen ons welkom heet. Alsof je terugkomt in het beloofde land. Of het toeval is weet ik niet, maar driehonderd meter verder stuiten we op een kroeg en zijgen neer voor een koele drank. Die Vlamingen snappen wat een wandelaar verlangt bij dit heerlijke weer.
De finale drie kilometer gaan voor de helft weer blubberend verder vlak langs de Kleine Gete tot we de stuw van de voormalige watermolen 'Koningsmolen' bereiken. Daar beginnen we aan de laatste akkers omzoomd door schitterende randen met de overbekende Vlaamse klaprozen. 
Meedenkende buschauffeur
Bij bushalte De Hekstraat moeten we helaas drie kwartier wachten. Grotendeels spenderen we die tijd bij het nabij gelegen benzinestation waar wij tanken uit de cola-automaat.
Op onze vraag om een kaartje naar Leuven informeert de buschauffeur ons meteen dat we dan bij het station van Tienen moeten overstappen op de lijn 380. Hij zal zijn best doen dat te halen, maar hij is aan de late kant. Halverwege Tienen zien we dat het niet gaat lukken. Dat wordt weer tijd verlummelen voor de overstap. 

Maar niet bij deze chauffeur. 
Hij weet blijkbaar nog steeds waar wij naar toe moeten en opeens stopt hij bij een halte op een doorgaande weg en geeft aan dat de '380' hier vanaf het station langs zal komen.

Een meedenker, daar moet je zuinig op zijn! Een prima ambassadeur voor zijn land. Dat zie ik in Nederland nog niet zo snel gebeuren. Binnen minuten arriveert de echte '380' en een half uur later staan we weer in Leuven. Zo makkelijk kan het zijn.

Nog anderhalve kilometer lopen naar de auto. We passeren de Abdij van het Park, maar hebben geen zin meer er lang bij stil te staan. Dat doen we de volgende keer wel. Nu willen we naar huis. Je weet dit jaar nooit wanneer het in België weer gaat onweren. Dat hadden we goed gezien, want 's avonds is het in de buurt van Brussel flink te keer gegaan met ondergelopen straten en al. We wachten nu tot het moessonseizoen voorbij is en komen dan terug voor twee volgende dagen om Leuven en omgeving verder te verkennen.

(dit is het vervolgdeel van de tweedaagse wandeling Leuven -Hoegaarden - Overhespen) 


Elk jaar maken we enkele wandelingen over dit mooie pad. De dagberichten staan in een totaalverslag: GR 128 Vlaanderenroute.

vrijdag 10 juni 2016

GR 128 Vlaanderenroute; Wandelen Leuven - Hoegaarden

Leuven - Hoegaarden
Zondag 5 juni 2016


Glad en nat in Haspengouw

Glad
Slechts een fractie van een seconde haperde ze nadat ze was begonnen over de föhn.  Je zag de flits in haar ogen, maar het was te laat om te stoppen en daarom vertelde ze vlot waar hij lag om onze haren te drogen en ging vriendelijk voort met de verdere uitleg van de kamer. Knap als je zo snel kunt schakelen en niemand voor het gladde hoofd wilt stoten, Een hartelijke en gastvrije ontvangst van de gastvrouw van Bed&Breakfast Klein Paradijs in Hoegaarden na een dag van veelvuldig glijden en soppen over de Haspengouwse lössklei.
B&B Klein Paradijs

Glad en nat
Tot nu toe hadden we de wateroverlast van Zuid-Nederland, België en Noord-Frankrijk alleen op tv gezien. Nu konden we de nawerking van dichtbij aanschouwen. Bij de beken zag je dat ze kort geleden een meter hoger hadden gestaan. Gelukkig was dat nu niet meer zo, anders hadden we verschillende delen van de route niet kunnen passeren.
Maar de veelvuldige stortbuien hadden hun sporen achtergelaten in de vorm van ontelbare plassen en diepe tractorsporen vol met water. Uit een soort onderhoudsdiscipline had ik mijn schoenen onlangs met een nano-spray bespoten. Op je schoenen zie je dan vloeistof in het leer trekken. De beschreven bolletjes zijn zo nano-klein dat je ze niet ziet en maar moet geloven dat ze in de spray zitten en met zijn allen het water gaan tegen houden. Nou, die nano's van mij hadden het goed begrepen. Prima.

Holle wegen
Toen ik 's avonds in bed de route in gedachte terug liep, miste ik grote stukken. Het verbaasde me. Nauwelijks heb je de ruim 22 km afgerond en dan is het alweer verdrongen? Frank kwam met de verklaring: de holle wegen. Lekker lopen is het in die holle wegen alleen je hebt geen idee waar je bent. En hoe de wereld er buiten je beperkte blik uit ziet kun je alleen maar raden. Je hebt dus ook geen herkenningspunten waaraan je die kilometers in je geheugen kunt ophangen.

Start
Normaal willen wij de auto op het eindpunt van de tweedaagse wandeltocht parkeren en met de bus naar het startpunt rijden. Dat voorkomt een hoop wachten en extra vermoeidheid op de tweede dag. Onze heenreis was dit keer echter op zondag en daarmee verviel dat plan, omdat er op zondag veel minder bussen rijden. Bij de verdere verkenning op Google las ik dat er bij het geplande startpunt in Leuven een parkeerbeperking gold. Maar via Google-satelliet diende zich een oplossing aan in de vorm van een parkeerplaats bij een winkelcentrum.
Ontspannen reden we dan ook op deze autoluwe zondagochtend via Antwerpen en Brussel naar Leuven. Minder ontspannen was de aankomst. Wij waren waarschijnlijk niet de enigen die de parkeerplaats van het winkelcentrum als alternatief hadden bedacht. Met een groot stalen hek werd aan deze illusie een eind gemaakt. Er volgde een korte rondrit door de wijk en in een rustige straat aan de rand van Leuven vlakbij de route lukte het alsnog.
St-Kamilluskliniek
In een mistige stilte startte de route over de eerste van vele kasseienwegen op weg naar de St-Kamilluskliniek, een psychiatrische inrichting in een groepering monumentale panden. We hadden gelukkig niets te vrezen, want hoge hekken hielden ons buiten. 
nog even doorlopen naar Santiago de Compostella
Over het pad, dat ook als aanloop naar de Camino dienst doet, ging het verder naar Bierbeek. Je verwacht dan een aanlokkelijke lokale beek. De naam van deze gemeente heeft echter volgens Wikipedia niets met bier en veel met mest te maken. Alles wordt verklaard met een verbastering van oude woorden. Oud Nederlands kan soms verwarrend zijn. Teleurstellend. Snel weg.
Meest herkenbaar op de route bij Bierbeek is de watertoren waarvan het waterreservoir is beschilderd als een wereldbol. 
Gadegeslagen door jonge koeien ging het na Bierbeek voorzichtig verder in een hol pad vol met brandnetels. De GR 128 moet duidelijk wat drukker worden, anders groeit hij dicht. We slingerden verder via smalle paden, afwisselend in open en bedekt terrein langs kleine kernen als Molensteen en Honsem. 
waarom gaan die mensen een brandnetelpad in?



Honsem
Gastvrijheid
Gewaarschuwd door de vele plassen kozen we in de vallei van de Jordaanbeek al bij voorbaat voor de zogenaamde wintervariant. Zelfs daar ging het regelmatig glijdend voorwaarts over smalle stroken tussen de wielsporen. 
Sinds vanochtend hadden we geen horeca gezien en volgens de gids zou dit pas oprijzen in Hoegaarden, ons eindpunt voor vandaag. Des te mooier was onze stop in het ontmoetingscentrum van Hoksem. Bijna waren we er voorbij gelopen. Langzaam drong het door dat een bord met 'Welkom' en verschillende echtparen aan tafeltjes toch om een nadere kennismaking vragen. Met onze rugzakken en onbekende gezichten in deze gemeenschap trokken we bij binnenkomst wel de aandacht, maar het werd geen spitsroeden lopen. We mochten blijven voor één, en zelfs voor twee bier.
De vrijwillige barbediening kwam geïnteresseerd naar onze herkomst vragen en enkele mooie ervaringen in Nederland werden ons enthousiast uit de doeken gedaan. We hadden geluk, want deze bijeenkomst werd één keer in de maand georganiseerd. Zoals altijd dwingen wij geluk af.
St Janskerk van Hoksem
St Katarinakapel bij Houtem
Hoegaarden
Onderweg naar het bekende bierstadje liep de route van kapel naar kapel om tenslotte uit te monden bij de brouwerij. Geen verkeerde keuze van de routeplanners; eerst devoot rondwandelen om daarna in een aardse omgeving te herstellen. Op weg naar B&B Klein Paradijs kregen wij meteen een mooie indruk van dit stadje.
Vlak bij de brouwerij staat nog een grote boerderij midden in de bebouwing. Het deed mij denken aan de vesting Naarden, waar je dat tot in de zestiger jaren van de vorige eeuw ook nog had. Maar met de huidige grote loopstallen is het eigenlijk ook minder een probleem, hoewel wij de bijbehorende geuren niet echt meer in onze woonomgeving gewend zijn. Dieper in de kern van Hoegaarden zagen we het gezellige plein omzoomd door enkele terrassen, het gemeentehuis, restaurant 't Kapittelhuys en de dominante St Gorgoniuskerk. 

Gemeenteplein van Hoegaarden


Voetbal
Ondanks de uitnodigende terrassen op het plein zijn wij 's avonds teruggelopen naar eetcafé De Kouterhof. Dit is het brouwerijcafé van Hoegaarden met een gezellig buitenterras op een cour. Onder dreiging van een dit jaar standaard Belgisch onweer hebben we de maaltijd binnen onder de oude gewelven genoten, met zicht op ontelbare fusten en containers bier. 


De stemming was zonder dat uitzicht toch al goed want het Belgisch elftal had net tevoren met 3-2 van Noorwegen gewonnen. Onderweg hadden we al enkele Belgische driekleuren uit het raam zien hangen. Het haalt het lang niet bij de Oranjeversieringen die je in Nederland altijd ziet, of beter gezegd altijd zag. Maar het leek ons niet verstandig daar over uit te wijden. Voorlopig doen zij mee en wij zitten hier een beetje jaloers mee te genieten. Even dimmen en morgen vrolijk verder wandelen.

(dit is het eerste deel van de tweedaagse wandeling Leuven -Hoegaarden - Overhespen) 

Elk jaar maken we enkele wandelingen over dit mooie pad. De dagberichten staan in een totaalverslag: GR 128 Vlaanderenroute.