Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

zondag 15 maart 2015

Grote Rivierenpad; wandelen van Lexmond via Schoonrewoerd naar Leerdam


Van Lexmond naar Leerdam 
11 maart 2015


Het Dorp

Niet zo hoog als in het lied van Wim Sonneveld en ook niet langs het tuinpad van mijn vader. Maar er stonden wel hoge bomen langs de Dorpsstraat. Het waren leilinden. De pomp voor de kerk, het café De Zwaan, het was er allemaal. En bovendien riepen de oude ansichtkaarten in het café, met de Schoonrewoerdse boeren van weleer, toch het gevoel op van Het Dorp. Vriendelijke bediening, aandacht van de waardin voor Jack, een gesprek over haar eigen veertienjarige terriër, de zon, de jas los, blubberend voorwaarts door de grienden, langs eindeloze groene vlakten, links en rechts ooievaars op schoorstenen, kortom een wandeldag op de rand van het Hollandse groene hart.  

Thuis heb ik nog een ansichtkaart
waarop een kerk een kar met paard
een slagerij J. van der Ven.
  Een kroeg, een juffrouw op de fiets
  het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets,
  maar 't is waar ik geboren ben.
  Dit dorp, ik weet nog hoe het was,
  de boerenkind'ren in de klas,
  een kar die ratelt op de keien,
het raadhuis met een pomp ervoor,
  een zandweg tussen koren door,
  het vee, de boerderijen. 
Kerk aan de Dorpsstraat van Schoonrewoerd

En langs het tuinpad van m'n vader 
zag ik de hoge bomen staan. 
Ik was een kind en wist niet beter, 
dan dat nooit voorbij zou gaan.
(onderaan dit blogbericht staat nog een link naar een sfeervolle ansichtkaarten compilatie met het hele lied van Sonneveld)
Cafe De Zwaan in Schoonrewoerd
Melancholisch is het lied van Sonneveld. Het roept beelden op van toen, van voor mijn tijd. Maar dat was niet onze stemming toen we door Schoonrewoerd liepen. We hadden na 15 kilometer op deze elfde maart hoogstens last van cafeïne-ontwennings-verschijnselen. Vandaar mogelijk deze gevoeligheid voor de omgeving. Al de zintuigen waren gespitst op vondst van het beloofde rustpunt; het getekende koffiekopje op onze kaart. Eindelijk aan het einde van de Dorpsstraat was het dan zo ver. Nog een moment van vertwijfeling, 'is ie dicht?'. Maar dan deed de eigenaar eigenhandig de deur open en ging ons voor. 
dijkhuizen aan de Kortenhoevendijk in Lexmond
Mist in Holland
Oké, zo dramatisch was het allemaal niet, maar het schrijft wel lekker weg. Mooi is de Dorpsstraat wel en het was een welkom café.  
Om er te komen waren we vanochtend in dikke mist in Lexmond uit de bus gestapt. Op gevoel liepen we naar de Lekdijk en moeten daarna langs de Lek hebben gelopen. Vanaf de dijk keken we hoogstens tien meter naar beneden en honderd meter in het rond, maar geen rivier te zien. Rivierschaarste was er überhaupt op deze etappe van het Rivierenpad. 
Op de grens
Met zorg gelegde ECO-eieren lieten we links liggen en na ongeveer 
anderhalve kilometer ten westen van Lexmond verlieten we de rivierdijk om tot het eindpunt bij station Leerdam geen rivier meer te zien. 
Op de grens van Zuid-Holland en Utrecht werden we geleid over een onverhard wandelpad met vreemde bosschages en dito dieren. Na de brede sloot, de Oude Zekerik, beleefden wij de hoogste aqua-beleving van deze dag bij het Merwedekanaal. 
Oude Zederik op de grens van Zuid-Holland en Utrecht
Merwedekanaal met de Bolgerijensebrug
Het groene hart
Schitterend is het gebied dat wordt bereikt na het overschrijden van de A-27. Ingeklemd tussen de A-27 en de A-2 ligt een aaneenschakeling van percelen met moerasbomen afgewisseld met grienden, verscholen weilandjes en een oude eendenkooi. 
een van de grienden met de geoogste bossen rijshout aan de randen
Echt de moeite waard. Die moeite had je ook nodig om hier en daar door blubber tussen bomen en struiken voorwaarts te soppen. Onderwijl het hoofd brekend hoe de geoogste wilgentakken uit deze grienden worden gehaald. Het zijn behoorlijk zware, samengebonden bossen, die je niet zomaar op je nek neemt. Voor zware tractoren is de ondergrond te slap en afvoer met smalle boten blijkt ook slechts beperkt mogelijk omdat de sloten niet overal bevaarbaar zijn. We zetten die vraag bij deze uit.
Zijderveldselaan
Bij het bereiken van de weg naar Zijderveld, de Zijderveldselaan, een kaarsrechte straat met boerderijen aan de rand van een enorme groene vlakte, moesten we onze route aanpassen. Het originele pad gaat dwars door de weides richting Schoonrewoerd. Alleen dit keer waren het verschillende indringende hondenverboden die ons stopten. Tot drie borden aan toe, zowel geschreven als met afbeeldingen, riepen ons een halt toe. Misschien dat wij ons ook lieten beïnvloeden door een drietal mannen verderop in de vlakte, die een hoog BOA-gehalte uitstraalden. Je wilt Jack uiteindelijk niet onnodig op kosten jagen. 
Het wandelen langs de Zijderveldselaan was niet echt een straf. Overal bleef het weidse uitzicht behouden. Wat opviel langs deze laan was het verschil in financiële armslag. Mooi onderhouden boerderijen zijn vaak geen boerenbedrijf meer, maar gefortuneerde buitenlui? Actieve boeren hebben enorme stallen achter het huis en het erf heeft de omvang van een klein bedrijventerrein. En tenslotte staan er nog enkele kleine verwaarloosde oude boerderijtjes tussen, die de aansluiting met de nieuwe economische realiteit uit de handen is gegleden.
Na de rust in Schoonrewoerd passeerden we de Noachschool. Overeenkomstig het Bijbelverhaal zijn ze vast begonnen de ooievaars aan boord te nemen. Maar aan de aanwijzing dat er slechts één tweetal mee mag hebben de ooievaars geen boodschap.

Snoei-vrijwilligers
Net buiten de bebouwde kom zagen we nog het aandoenlijke tafereel van vrijwilligers die een hoogstamboomgaard voor de gemeenschap willen behouden. Vandaag was het bij deze milde temperaturen blijkbaar de jaarlijkse snoeidag. Of was het een snoei-uitje? 
In de boomgaard liepen er wel eens stuk of dertig, waarschijnlijk 55+ amateur-snoeiers, met dertig 'snoezige', kleurige veiligheidshelmen. Zal wel verplicht zijn door de collectieve verzekering, want je weet maar nooit! Vier of vijf helmen bij een boom. 1 voorzichtig op een ladder, 3 veel kijken en om de beurt een takje afvoeren naar het gemeenschappelijke hoopje snoeihout. Het is waanzinnig gevaarlijk en inspannend werk, zo'n snoeidag. 
Terugblik op de skyline van Schoonrewoerd 
met de hoogstamboomgaard langs de Kerkweg
Even verderop zagen we een oude boer leilinden snoeien. Hij was in z'n eentje ongeveer even ver met zijn arbeid als de vrijwilligers. Hij stond gewoon blootshoofds. Van een helm heeft hij waarschijnlijk nog nooit gehoord. Wij maakten ons direct zorgen want hij mist zo natuurlijk wel de sociale contacten en heeft ook geen tijd om na te denken over zingeving aan je leven boven de 50. Misschien had hij ook wel vrijwilliger willen zijn? We hebben het hem maar niet gevraagd. 

De Diefdijk
Het 'Wiel van Bassa' volgt een kilometer verder. Een wiel is een uitgesleten kom na een dijkdoorbraak, lezen wij op een informatiebordje. Dit wiel schijnt daarbij wel 15 meter diep uitgesleten te zijn. Enorme krachten, die veel ellende hebben veroorzaakt. Los van de oorzaak is het nu een prachtig water met een heerlijk rustige omgeving, waar het mooi wonen moet zijn. 

De dijk die doorgebroken is heet de Diefdijk. Hij vormt ook een deel van de Nieuwe Hollandse Waterlinie. Deze hoge dijk zonder aanwijsbare waterdreiging, is een zogenaamde binnendijk. Hij is al aangelegd in 1277! bij het ontginnen van de Vijfherenlanden en de Alblasserwaard met het doel te beschermen tegen rivierwater vanuit de Betuwe.
huizen hoog op de Diefdijk met in het schild boven de deur de aanwijzing
dat je hier Holland en de Alblasserwaard betreedt
Met deze kennis wagen wij ons 'buitendijks', ooit het gevaarlijke gebied. We komen in bekend terrein, want langs de Culemborgse Vliet hebben wij al eerder gelopen (Waterliniepad; Culemborg-Leerdam). Toen met regen, helemaal tot aan het station Leerdam. Nu stellen we in de zon vast dat er flink aan natuurverbetering is gedaan en het nog aantrekkelijker is dan toen. We stellen ook vast dat de Diefdijk ondanks zijn leeftijd blijkbaar nog steeds van groot veiligheidsbelang is. Hij is weer verhoogd en er zijn zware metalen damwanden in geslagen. Waar tegenwoordig al die waterdreiging vandaan moet komen zien wij niet direct, maar wij zijn ook geen ingezetenen van dit waterschap.
spoorbrug als onderdeel van het verdedigingsfort in de Waterlinie;
 het zgn. Werk aan het Spoor
Dijkhuisje langs de Diefdijk vlakbij Leerdam
Na twee vorige wandelingen over het stuk naar het station passeren we nu voor het eerst het voormalig poldergemaal De Oude Horn. Volgens de omschrijving ligt dit gemaal aan de Culemborgse Vliet, maar wij hebben die waterverbinding niet gezien. Het lijkt meer of dit stoomgemaal met het scheprad alleen in de eigen vijver bezig is. Ook hier schiet onze kennis van het lokale waterbeheer tekort. Maar aan het eind van 22 km wandelen moet je niet meer alles willen snappen. Laten we maar naar het station gaan.
voormalig stoomgemaal De Horn bij leerdam

Onder deze link nog een aardige youtube fotoserie van Het Dorp met het lied gezongen door Wim Sonneveld.

Alle berichten van onze wandelingen op dit mooie pad staan op mijn pagina Grote Rivierenpad 

Voor al mijn andere wandelingen in Nederland zie: mijn wandelingen in Nederland

dinsdag 10 maart 2015

Westerborkpad; Wandelen van Weesp via Muiden, Muiderberg en het Naardermeer naar station Naarden-Bussum

Wandelen met je dochter

Samen
Vandaag liep ik niet alleen over het Westerborkpad. Ook niet met Frank. Ik liep met Maxime, mijn dochter. Voor het eerst met mijn eigen dochter een lange wandeling over een Lange Afstand Wandelpad. Leuk om met zijn tweeën zoiets te ondernemen en samen te genieten van de weilanden in het prille voorjaarszonlicht. Voor haar een nieuwe omgeving, voor mij grotendeels bekend terrein. Vanuit mijn jeugd en van eerdere wandelingen zoals het Waterliniepad en eigen wandelingen tussen Naarden en Weesp.
Ze had zich stoer omgehangen met een rugzak van bijna 12 kilo. Zelf had ik mijn rugzakje beperkt tot iets meer dan 2 kilo. Ergens moet het leeftijdsverschil toch in tot uiting komen. Maar Maxime wil ook eerder 'pieken' dan ik. Zij gaat er in mei een paar dagen flink tegen aan, terwijl ik pas in augustus mijn topvorm wil bereiken. Zo heeft ieder zijn eigen opwerktraject en overlapt vandaag onze training. Tot beider tevredenheid en hartstikke leuk. 
de Vecht bij Weesp met op de achtergrond de Lange Brug
Langs de Vecht
In Weesp liepen we even langs de Vecht en daarna via enkele leuke oude winkelstraatjes langs de voormalige synagoge, de protestantse St Laurenskerk en het voorname stadhuis, een uit zijn krachten gegroeid mini-paleis op de dam. Tenslotte komen we weer bij de schilderachtige Lange Vechtbrug bij het water uit.
Daarna ging het langs het Fort aan de Ossenmarkt verder. Over dat fort en het stuk langs de Vecht naar Muiden heb ik al eerder geschreven tijdens de wandeling over het Waterliniepad: Weesp-Muiden-Naarden-Weesp.

Heel anders is nu het deel vlak voor Muiden. Daar wordt de A-1 verlegd en gaat hij binnenkort onder de Vecht door. Net als op de vorige etappe van het Westerborkpad, bij de overgang over het Amsterdam-Rijnkanaal, is het één grote bouwplaat met nieuwe en tijdelijke wegen en verschoven fietspaden. Het betekent aardig wat extra meters om de onderdoorgang van de oude A1 bij de Vechtbrug te bereiken.
Muiden
In Muiden gaan we regelrecht naar Ome Ko voor een eerste rust met koffie en appeltaart. Lekker. Als altijd is het er druk. Ook op zondagochtend om halftwaalf. Ik kan vertellen hoe ik hier vroeger kwam op zaterdagavond. Maar ik bedenk me dat je niet teveel over vroeger moet vertellen anders wordt het een ouwe-doos wandeling.
dijkje langs de vestinggracht richting het Muiderslot
Langs het Muizenfort verlaten we Muiden en volgen een dijkje richting het Muiderslot dat aan de andere kant van het water ligt. Elke keer is het weer mooi de contouren van dit aansprekende slot aan de monding van de Vecht te zien afsteken tegen een blauwe lucht. 
Havenhoofden bij Muiden met aan de horizon Pampus
Ik vertel Maxime hoe het water hier veranderde van Zuiderzee, via IJsselmeer naar IJmeer en waar de uitdrukking 'voor Pampus liggen' vandaan komt. En hoe ik een keer met mijn surfplank vastliep op een onderwatermuur rondom Pampus en daarbij leuk werd gelanceerd. En..., stoppen met vroeger.
Naar Muiderberg
De verschillende schelpenstrandjes bevestigen in ieder geval mijn verhaal. We marcheren hoog op de oude zeedijk met een schitterend zicht op de 'Noordpolder beoosten Muiden'. Nooit geweten dat grote groepen ganzen net zo synchroon kunnen vliegen als groepen spreeuwen in de herfst. Eerst geloofde ik het niet, totdat ze massaal over ons heen trokken.
Noordpolder met vele ganzen
Bij Muiderberg verlaten we kort het pad voor een bezoek aan het Echobos. Met de hulp van de betonnen schotels kunnen we elkaar op afstand prima verstaan. Er staan nog meer attributen om je gehoor op uit te leven, maar we willen verder voor een volgende rust en een dringend toilet bezoek. 
Dit keer net na de passage van de Muiderbergse Brink in restaurant het Rechthuis, ook ooit het Tramstation. 'Ja, vroeger, voor de oorlog, reed er een tram door het Gooi; de Gooise Moordenaar'. Oeps, ik zou niet teveel over vroeger vertellen. Snel twee cola bestellen en water voor Jack regelen. 
Even verder lopen we langs de grote Joodse begraafplaats aan de Googweg. Het schijnt de grootste van Nederland te zijn. Vlakbij de Hakelaarsbrug weet ik te melden dat mijn vader hier bij manege Any Dale vroeger ging paardrijden. Op zijn eigen paard? Ja. Oh ja? Ja. 

Naardermeer
We passeren weer allerlei bouwactiviteiten. Nu de verbreding van de aansluiting van de A6 op de A1. Die hele operatie tot aan Schiphol moet miljarden kosten. Hopelijk zullen we er straks makkelijker mee vooruit komen. Voorlopig komen wij nauwelijks vooruit en slingeren we over nieuwe tijdelijke wegen. Een kwartier later zijn we hemelsbreed krap 400 meter verder aan de andere kant van de spoorlijn. 
Met het bereiken van de Meerkade, een dijkje langs het Naardermeer, ontstaat er weer de broodnodige rust. Door de blubber baggerend passeren we nog twee dames op hoog gehakte laarzen. Altijd vermakelijk om verkenningstochten van dit soort zondagwandelaars te bespieden. Regelmatig stoppen ze om hun eenvoudig kaartje te bestuderen en de laarsjes weer tot de orde te roepen. Ach gut.
op de Meerkade richting De Machine
Bij de zogenaamde Machine, een voormalig stoomgemaal, heb je een prachtig zicht over de grootste plas van het Naardermeer. 'ik ging hier altijd schaatsen'. Ai, alweer.
Het  Groote Meer van het Naardermeer
Op de lange Meerkade willen we niet meer rusten, ook al beginnen de voeten gevoelig te worden. Niet die van mij natuurlijk. We zien de Zeeptoren en de kerktoren van Naarden. Bekende torens, ook voor Maxime. 
einde Overscheense Polder met op de horizon de toren van Naarden
Voorbij de torenflat gaat het over de Juliana van Stolberglaan richting station Naarden-Bussum. 'Vroeger ging ik over deze laan naar school. Het is nu een stuk rustiger'. Het blijft moeilijk dat geneuzel over vroeger te onderdrukken. Even later zie ik waarom het een stuk rustiger is geworden. De laan is aan het einde afgesloten voor autoverkeer. Weer iets dat zonder mijn toestemming is gedaan. Of ben ik jaren te ver weg geweest. Met een laatste uitleg over het station waar ik als jong rekruut ooit naar angstige oorden vertrok, is de wandeling echt ten einde. Maxime ziet een bekende en loopt weg en Jack kijkt halsstarrig de andere kant op. Niemand meer om iets uit te leggen over toen. 

Alle berichten van de wandelingen op dit pad staan verzameld op mijn pagina Westerborkpad 

Voor al mijn andere wandelingen in Nederland zie: mijn wandelingen in Nederland