Grote Rivierenpad; wandelen van Barendrecht via Rijsoord, Hendrik Ido Ambacht, Alblasserdam, Kinderdijk en Krimpen ad Lek naar de Krimpenerhout

Van Barendrecht naar de Krimpenerhout

5 december 2014

op internet is deze foto te vinden van de grote plezierjachten
 die er bij oceAnco worden gemaakt

Oink, oink, doenk, doenk,

Echt café

Oink, oink, doenk, doenk, dat waren de meest opwindende geluiden van de wandeling op vrijdag 5 december. Geen galop van het paard van Sinterklaas, maar de domme geluiden van een gokkast in 'Eeterij en Tapperij ’t Ambacht’. Een mooie naam voor een best aardig ingericht café-restaurant. Niet alleen heeft het deze samengestelde naam, het had ook de gelijktijdige uitstraling van een café en een restaurant.

Voor de café-uitstraling zorgde tante Thea, die ’s middags om half een al bij de toog aan het bier zat. En verder onze gokker, die even in de lunchpauze zijn ongeluk kwam beproeven.
Het restaurant deel werd weer geaccentueerd door de keurige tafeltjes en de mooie wand vol met prachtige wijnen, waaronder de ‘La Linda’. Tijdens onze koffie met de heerlijke noten-appelgebak vroegen we de gokker ‘win je nog wel eens wat?’. ‘Nou, euh,  nee, eigenlijk niet. Meestal moet er geld bij'. En hij stopte weer een briefje van twintig in de gleuf. Het apparaat zoog het verrassend snel naar binnen. Krr, Krr, doenk, doenk.

Asfalt

Voor het overige is er over deze 21 kilometer vanaf station Barendrecht naar de bushalte ten noorden van de Krimpenerhout weinig schokkends te vertellen. We startten over het honderden meters lange plantsoen bovenop de tunnelbak van de spoorlijnen richting  Heerjansdam. Daar kwamen we niet voor een tweede keer omdat het pad vlak ervoor afboog langs de Waal richting Rijsoord. We gingen daar de polder in, maar bleven op asfalt. Asfalt en klinkers dreunden gedurende bijna de hele route onder onze voeten op deze frisse dag met 1 graad boven nul. Niet echt een knaller. Ook al in de polder moesten we op het landbouwweggetje voortdurend uitwijken voor verkeer.

Zyt ook gy bereid?

In Rijsoord en later in Hendrik Ido Ambacht veranderde dat nauwelijks. Voor het genieten van architectuur of pittoreske dorpskernen hoef je hier ook niet echt te lopen. De resterende mooiere huizen zijn de oude boerderijen van begin vorige eeuw en eerder. Daarna is daar van alles aan huizen en loodsen tussen gepropt, waarbij vele eigenaars later op het idee gekomen zijn het oorspronkelijke ontwerp via foeilelijke uitbouwen nog rommeliger te maken. 

De oorspronkelijke toegangspoort tot de begraafplaats in Hendrik Ido Ambacht.
Boven de deur een natuurstenen gevelsteen met opschrift: "Zijt ook gij bereid?"

In HIA stellen ze wel indringende vragen: "Zijt ook gij bereid?". Toen wij de begraafplaats passeerden waren wij dat nog niet. Maar het leidde bij thuiskomst wel via internet naar Mattheus 24:44. Na het lezen ben ik bang dat wij nog steeds niet bereid, en zeker nog niet gereed willen zijn. Hoewel wij wel over van alles en nog wat een oordeel hadden, zagen wij in deze weliswaar sombere dag toch nog geen dag des oordeels. 

De Noord

Indrukwekkend wordt het weer even bij de Noord, de rivier die de Merwede bij Dordrecht met de Lek bij Kinderdijk verbindt. Daar ben je weer echt op ‘Het Grote Rivierenpad’. Je gaat er overheen via het fietspad van, jawel, ‘De Brug over de Noord’. Vanaf de brug kijk je naar echte rivierindustrie; werven, fabrieken, hijskranen, binnenhavens. Niet allemaal even mooi, maar er gaat wel bedrijvigheid vanuit. Ondertussen moest ik Jack strak aan de lijn houden om hem niet onder een brommer te verliezen.

Eenmaal aan de overkant, in de Alblasserwaard, hebben we een aantal kilometers langs de Noord in noordelijke richting gelopen. In de wind op de dijk werd de pet vervangen door een muts en de isolatie van het bovenlichaam verhoogt met de toevoeging van de regenjas. 

We konden met moeite de verleiding weerstaan in de waterbus te stappen en daarmee met deze snelle catamaran-rompboot naar Krimpen aan de Lek te varen. Nee, we kwamen hier te voet en gingen tegen de wind in verder. En ik maar huilen van de koude wind. 

Geruststellend zei Frank bij het aanschouwen van dit tranendal, dat het heel normaal is voor oudere mensen. Van je collega wandelaars moet je het bij deze temperaturen dus niet hebben. Oké, het zou waar kunnen zijn, maar ik verzet mij toch tegen deze uitleg.

Het 'huilen' was voor de beleving van de wandeling langs de Noord niet storend. Ook daar hield de architectuur niet echt over. Bij Alblasserdam begon het met een koude mix van hoge moderne werfloodsen van de firma OceAnco en een nieuw seniorenreservaat in een omheinde grote flat. Dat de loodsen van OceAnco zo hoog moeten zijn wordt duidelijk als je op internet ziet wat ze er maken; van die super de luxe jachten voor de iets beter gesitueerde wandelaar. Wel indrukwekkend.

Kinderdijk

We maakten het ons qua genieten ook niet makkelijk. Vaag wist ik uit de bestudering van de route, dat we langs de molens van Kinderdijk zouden lopen. Een voor de hand liggende keuze, waar wat de zien is en je zonder verkeersgeluiden ook nog in enige natuur voortbeweegt. Maar dan moet je wel de markeringen goed in gaten houden. We hebben ze uiteindelijk toch wel gezien, die molens. Vanaf de Molenstraat in Kinderdijk zelf.

Dichterbij Kinderdijk zijn er helaas ook voorbeelden van werven, die geen aansluiting hebben gevonden bij een veranderende vraag. Treurige lege hallen staan te verkommeren en geven met graffiti alleen nog aan de passanten door, dat Anja 40 jaar is geworden en dat Joris verliefd is op Caroline. Stimulerend is wel dat je direct na deze afbraak weer voor werk terecht kunt bij uitzendbureau Intro Personeel. Misschien wel voor werk bij IHC Merwede. 

Even verder lopen we namelijk langs het enorme complex van deze baggerschepenbouwer. Daar bruist het weer en zie je buiten de grote onderdelen liggen voor zuigers en baggeraars. Nederlandse expertise, die wereldwijd bekend is. Met geleende trots lopen we het laatste stukje naar het veer over de Lek.

Droefenis

Met een veer over een rivier blijft voor iemand uit het drogere midden van het land altijd weer leuk. Even een rustmoment om deel uit te maken van het scheepvaartverkeer. Deze oppepper heb je ook nodig om aan de over kant niet geestelijk ten onder te gaan. Het stuk over de Rijsdijk tot aan de zeeverkenners van Krimpen aan de Lek heb ik inmiddels al verdrongen. Wat een droefenis. Een aaneenschakeling van ‘opknappertjes’, die zich nog net vastklampen aan de dijk, anders zouden ze allang omgevallen zijn. Gelukkig is een ontwikkelaar op het idee gekomen een behoorlijk stuk plat te gooien en nieuwbouw te plegen. 

Beter wordt het als het pad de dijk afdaalt en je door straatjes voert met mooi gerestaureerde huisjes en enkele bijpassende villa’s. Je wordt verder om Krimpen aan de Lek heen geleid naar de nieuwe natuur van het Weteringbos en de Krimpenerhout. Ooit ongetwijfeld venige weides geweest, maar nu toch een verademing om door te lopen. 

Voor Jack een laatste stukje waar hij eindelijk vrij mocht rondlopen. Dat mocht niet van de bordjes, maar wel van mij. Na zoveel asfalt en klinkers wil je als hond ook wel een keer alleen op pad. Dat geknoei met die domme hondenlijn moet maar eens afgelopen zijn. Jack vond het een sleepwandeling. Hij reageerde niet eens op mijn inbreng dat je toch wel even op plekken komt waar je nog nooit bent geweest. Een wandeling, die Jack en wij dus niet snel opnieuw zullen doen.

Alle berichten van onze wandelingen op dit verder prachtige pad staan op mijn pagina Grote Rivierenpad 

Voor al mijn andere wandelingen in Nederland zie: mijn wandelingen in Nederland