Tour du Mont Blanc 2014; van Camping Les Rocailles in Champex-Lac via Alpe Bovine naar de Col de la Forclaz

Planningsfoutje, ga verder naar af.

Zaterdag 23 augustus, wandeldag 10

Van Camping Les Rocailles bij Champex-Lac naar de Col de la Forclaz

(± 5,15 uur incl rusten, ± 660 m klimmen,± 600m dalen, ± 14 km)

Vervroegd naar huis
Vreemd, je loopt voor je plezier 180 km. Je hebt er voldoende dagen voor uit getrokken. Er is geen reden voor haast. Er is zelfs ergens nog een reserve dag. En toch doet een planningsfoutje je met vreugde flink doorlopen naar het einde, want dan kunnen we misschien meteen aansluitend in de auto stappen en naar huis rijden. Zullen ze thuis mooi opkijken. Het slaat eigenlijk nergens op, maar het was iets onverwachts, een nieuwe uitdaging. 

authentiek Zwitsers horloge in Champex d'en Haut

Op een of andere manier heb ik eind 2013 in de etappeplanning voor vandaag een veel langere looptijd overgenomen of uitgerekend; namelijk 8 uur. Toen had ik natuurlijk het boekje van Noes Lautier nog niet, waar alle tijden keurig in staan. Op basis van die verkeerde planning hadden we ons ingesteld op een aankomst op de Col de la Forclaz laat in de middag en daarmee pas de volgende dag een vertrek naar huis. Toen Frank echter gisterenavond de tijden in de gids optelde, kwam hij niet verder dan 5.15 uur. Met de aansluitende conclusie dat we dan vroeg in de middag op het eindpunt zouden zijn, hielden we nog heel veel dag over. Eindeloos rondhangen op de Col de la Forclaz, waar we al een keer hadden overnacht, trok ons niet echt. Het plan voor het vervroegde vertrek werd snel met honderd procent voorstemmers aangenomen.

voorstemmers in Champex d'en Bas

Laffe aanloop
Al snel na verlaten van de camping bevestigden de routebordjes dat we nu wel op de goede tijdsindeling zaten. Nog beter, we bleven zelfs binnen de aangegeven tijden. Dat was ook niet echt verwonderlijk. Niet alleen zijn we in conditie en willen we snel naar het einde, ook ging het lekker soepel over asfalt licht naar beneden door de kleine dorpjes Champex d'en Haut en Champex d'en Bas. Zo wandelden we ontspannen in een leuke omgeving met Hans-en Grietje-huisjes, langs een beek in de ochtendzon naar de eerste horeca bij Plan de l'Au.

Laatste testklim
Om voor ons TMB-examen te slagen moesten we op deze laatste dag nog wel even over de Alpe Bovine. Vanaf Plan de l'Au steeg het aanvankelijk nog gematigd door het bos. Maar waar het bos ophield ging het pad over op een tweede versnelling. Heel gemeen vanuit het al stijgende pad ineens een paar tandjes erbij. Echt een kuitenbijter om maar in wielertermen te blijven.

net liepen we nog aan de overkant

Bij het bereiken van een rotsig stukje vals plat gevolgd door het overschrijden van enkele beken op het keerpunt bij het vallei-einde, zagen we op de tegenoverliggende helling al een erg raar steil stukje geel zanderig pad. Het leek zo steil dat het niet voor ons bedoeld kon zijn. Maar andere keuzes bleken er niet. Omhoog dus maar weer. Ook na dit stukje klom het nog lekker door. Net toen we wat gelijkmatiger weideterrein bereikten, liepen we de wolken in en was het uitzicht helaas weg. 

Eenzaam in de mist

De boerderij, annex winkeltje met terras, dook langzaam op uit de mist. Om er te komen moesten we eerst door een kudde herkauwende koeien, die gelukkig lekker bleven staan en liggen. Het terras was afgezet om ons binnen, en de koeien buiten te houden. 

Binnen in de boerderij was het behaaglijk warm en onthulde zich in het spaarzame licht een keur van zelfgemaakte en lokale lekkernijen. Verder was men hier ook zo gastvrij en slim om op een bord aan te geven dat het nuttigen van eigen meegebrachte lunchpakketten was toegestaan. Weer eens wat anders, wat vriendelijker dan de gebruikelijke benadering. Voorlopig kom je wel binnen, bestel je wel koffie en bij nader inzien ook nog een koek.

   

   

Wij voelden ons niet eenzaam in de mist, maar ik kan mij voorstellen dat de bewoners van de boerderij boven op de alpenweide van de Alpage de Bovine dat soms wel zijn. Een weg of pad voor een voertuig heb ik niet kunnen ontdekken. Ze zijn natuurlijk voor een deel zelfvoorzienend, maar veel zal met muildieren of helikopters omhoog gebracht worden. Ik neem aan dat de bewoners in de winter teruggaan naar het dal?  Je zult toch het jonge meisje zijn dat ons bediende.

Het was jammer dat er mist hing, want bij helder weer heb je een prachtig zicht op de vallei waarin de stad Martingy ligt. Nu moesten we het doen met een vriendenclub, die op deze zaterdagochtend al vroeg gezellig aan de wijn zat. Maar dan wel met Gods goedkeuring. 

Met de vrouwenclub naar het einde
Het was niet te vermijden, maar we kwamen er midden tussen te lopen. Na het verlaten van de Alpage de Bovine klom het nog een kwartier en daarna ging het voornamelijk door het bos naar beneden. Bij het passeren van een lager gelegen alpenweide zaten ze in koor hun verhalen te vertellen zoals dat hoort. Gelach en geschetter door het woud en over de alm. Dit was duidelijk een vrouwenparty. Als man moet je dan niet stoppen voor een praatje. Rustig passeren, vriendelijk knikken en vooral doorlopen. Alle drie activiteiten werden volgens mij niet eens opgemerkt. 

Met zicht op de haarspeldbochten van de weg van Martingy naar Chamonix ging het verder op de flanken van de berg. En die weg zagen we op het laatst voortdurend, maar nog steeds niet het hotel en de col. Het einde duurde ineens heel lang.

Hotel Col de la Forclaz vlak voor het einde van de wandeling

Drie kwartier later, niet te ver meer voor de Col de la Forclaz kwamen ook de dames aan gekwetterd. De snelste groep voorop en dus ons snel voorbij. De kleine achterhoede, pratend in een zwaar Zwitsers-Duits dialect, passeerde ons net voor de col. En dan ineens, terwijl je dat allang ziet aankomen, sta je op het eindpunt. Het blijft zoals altijd apart om een trektocht te beëindigen. Opeens is het doel weg. 

Pas nu bij de Col is er sprake van enig contact tussen ons en de damesgroep. Beide groepen, wij en zij beëindigen hun wandeling en willen dit vastleggen voor de verslaglegging en het nageslacht. Dan ontstaat er een lacherige sfeer want je moet er wel goed opkomen. Beide groepen zijn ook trots. De damesgroep heeft een prachtige, sportieve en vooral gezellige dagwandeling gemaakt en wij hebben tenslotte gezond en tevreden wel even de mooie Tour du Mont Blanc afgesloten. Frank en ik feliciteren elkaar. Het was opnieuw een prachtige trektocht. Het was weer een klein avontuur. Dat nemen ze ons niet meer af! 
En nu naar de auto en als een speer naar huis.

Dit was het laatste wandelverslag in de serie van onze wandeling over de Tour du Mont Blanc.

De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een 
aparte pagina Verslag Tour du Mont-Blanc (TMB) 2014

voor tips en ervaringen ga naar mijn Review