Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

donderdag 22 mei 2014

Westerborkpad; Wandelen van 't Harde, via Wezep en Hattem, naar Zwolle

Geen spectaculaire wandeling,
maar wel blij


Blij met de bijbel?
Als je 't Harde binnenkomt, dan staat er vlakbij het welkomstbord ook een bord met kerkdiensten. Het is zo te lezen in deze omgeving heel protestant. Er zijn hier niet alleen nazaten van de protesterenden tegen de Katholieke Kerk, maar er is zo te zien daarna ook redelijk geprotesteerd tegen elkaar. Je kunt naar de dienst van Nederlands Hervormde Kerk, de Protestantse Gemeente of de Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt. En als je daar niet voldoende aan hebt, kun je bijvoorbeeld in het nabijgelegen Oldebroek naar de Hersteld Hervormde Kerk, of de Gereformeerde kerk, of de Vrij Oud Gereformeerde Gemeente, of de Oud Gereformeerde Gemeente Nederland (Rehoboth). Dit is zo maar een greep uit de Weekkrant. In Wezep en Hattem, waar ik vandaag ook doorheen trok zijn weer andere keuzes. 
Als passant is dit een onbekende wereld. Een wereld waar de uitleg van de Bijbel blijkbaar grote gevolgen kan hebben. Des te mooier is het om te merken dat je in een blijde omgeving loopt en langs de weg naar Wezep uitgenodigd wordt voor een bijeenkomst van het Nederlands Bijbelstudie Centrum. Hoewel, nu ik de foto beter bestudeer, blij is nog niet helemaal zeker, want er staat een vraagteken achter.

Niet onaangenaam
Zekerheid heb ik wel over de afstand van vandaag, 21 mei. Met hier en daar wat extra lopen haalden Jack en ik de 29 kilometer. Terugkijkend was het geen verkeerde beslissing om dit traject in een keer te lopen. Want hoewel niet onaangenaam, ontbraken er echte hoogtepunten om lang naar te kijken. Daarbij moet ik wel toegeven dat we Hattem al een jaar geleden hadden bekeken tijdens een etappe op het Maarten van Rossumpad. Een groot deel van de tocht ging over asfalt, afgewisseld met stukken door bos en enkele kleine heides. 
Het mooie open veld bij Mullegen vanaf het pad door de bosrand
Rood bloeiende paardenkastanje langs de weg naar Wezep
Nadat we in 't Harde het goede pad hadden gevonden liepen we in één ruk door naar het Landal Park 't Loo bij het gelijknamige dorpje. Zo'n park heeft altijd een restaurant en daarom zijn we verkennend voorwaarts gegaan en zaten even later voorzien van koffie en taart vanaf het terras naar het mooie zandmeer en de eerste voorzichtige zwemmers te kijken.
Wezep-Hattem
Wezep werd vier kilometer verder zonder ophef gepasseerd en pas bij de Wezepse Heide hebben we voor de tweede maal gepauzeerd om in die mooie ambiance te rusten en rond te kijken. Een kleine maar schitterende heide, die er in augustus, in bloei, magnifiek moet uitzien. 
Enkele kilometers verder, vlak voor Hattem, diende zich weer een prachtig stukje aan bij het Huis Molecaten. Dit statige huis dankt zijn naam aan de molen die je tweehonderd meter verder bereikt. 
Huis Molecaten
Molecatense Molen
Daarachter is ook een prima herberg voor een rust. Dat hebben wij niet gedaan, om de gasten het 'avontuurlijke' aanzien van Jack te besparen. Op deze warme dag liet ik hem net voor Huis Molecaten zijn dorst lessen in iets wat, naar ik nu lees, de bovenloop moet zijn geweest van de Molecatense Beek. Veel loop zat er op die plek in de beek nog niet, bladeren en modder des te meer.
Na terugkeer uit het water was Jack minder wit
Hattem
Via de Elisalaan en de uiterwaarden langs de IJssel bereikten we het oude centrum van Hattem.
IJs is een prima aanleiding voor een stop. Op het terras in het centrum van Hattem had de slecht opgedroogde Jack nog voldoende bekijks en zag ik aan de blikken, dat wij waren afgedaald tot het niveau landloper. Maar de landloper liet zich het ijs goed smaken en dacht er het zijne van. Het was overigens goed toeven op dat kerkpleintje in Hattem. Lekkere temperatuur, mooie gebouwen om te bekijken en regelmatig kwamen er ook mooie dames voorbij. Jammer dat zo'n ijsje snel op is.
IJsselbruggen
Na een rondwandeling door diverse straten verlieten wij Hattem via de stadspoort, liepen nog even om door het park om de stellingmolen 'De Fortuin' te bekijken en stampten vervolgens door naar de bruggen over de IJssel. 
Vlak er voor waren we nog bijna getuige van een kop-staartbotsing, toen een groepje losgebroken ooien met hun lammeren afwisselend links en rechts van de drukke Gelderse Dijk lekkerder gras zagen.
Eenmaal aan de Zwolse kant van de IJssel is het mooi om over de uiterwaarden naar de silhouetten van de rivierbruggen te kijken. Prachtige beelden, die ook een aanwezige, schilderende kunstenaar inspireerden. 
Na het oude sluizencomplex Katerveer liepen we via een 'groene long' langs de Willemsvaart richting het centrum. Ooit was deze vaart de scheepvaartverbinding tussen de IJssel en het centrum van Zwolle. 
ophaalbruggen over de kleine sluis van het Katerveer
Naar station Zwolle
Op de laatste kilometer passeerden wij niet alleen het oude gebouw van het Gymnasium Celeanum, maar ook een aantal kunstwerken rondom vrouwenbenen. Het zijn beelden van de kunstenares Iris Le Rütte.
Over het oude gebouw van het Gymnasium Celeanum lees ik in de Westerborkpadgids; 
Op 2 en 3 oktober 1942 werden de Joodse werkkampen in Nederland gesloten. Behalve de Joodse dwangarbeiders werden, onder de noemer 'gezinshereniging', ook hun gezinnen naar kamp Westerbork overgebracht. Om die reden diende een grote groep Joodse vrouwen en kinderen en een groep achtergebleven mannen uit Zwolle zich te melden in het gymlokaal van het gymnasium Celeanum aan de Veerallee. Vanuit dit gebouw zijn ze op 3 oktober naar het station gebracht, vanwaar de trein naar Westerbork vertrok. De meerderheid zou korte tijd later doorgestuurd worden naar Auschwitz.
   
Het kunstwerk 'Rozenboom werd in 2008 ter nagedachtenis aan de Jodenvervolging
in de tuin van het voormalig gymnasium geplaatst
Ook op het einde van deze lange wandeling blij. Blij om hier in vrijheid rond te lopen. Morgen toch maar stemmen om de Europese samenwerking in stand te houden. 


Alle berichten van de wandelingen op dit pad staan verzameld op mijn pagina Westerborkpad 

Voor al mijn andere wandelingen in Nederland zie: mijn wandelingen in Nederland

woensdag 7 mei 2014

Westerborkpad; Wandelen van 't Harde naar Elburg en terug

't Harde-Elburg-'t Harde
6 mei 2014

Sprekende gevels

de Joodse familie Moos en Diena Vecht uit Elburg met hun kleindochter Ilona
Ze lijken zo de wereld in te stappen, de Joodse familie Moos en Diena Vecht uit Elburg met hun kleindochter Ilona. Dat kan natuurlijk niet want ze staan als foto in het raam van het museum Sjoel Elburg.
Op de website van dat museum lees ik;

Ilona Ptasznik (1918-2007) – het meisje met de krullen - is het beeldmerk van het museum geworden. 
De keuze viel na het bestuderen van honderden historische foto's van de Joodse bewoners van Elburg. Een van de blikvangers van museum Sjoel Elburg is de foto waarop een klein meisje met krullend haar tussen haar grootouders loopt. Met nieuwsgierige ogen kijkt het meisje in de lens van de fotograaf. Wie is toch dat kleine meisje dat zo braaf tussen haar grootvader en grootmoeder loopt? 
Oude foto
De foto moet omstreeks 1922 ergens in Amsterdam zijn gemaakt. Daar woonden grootvader Mozes Vecht en grootmoeder Diena van Hamberg sinds 1904. Ze waren in dat jaar verhuisd van Elburg naar Amsterdam. Mozes was aanvankelijk handelaar in vee in Elburg, in Amsterdam maakte hij de overstap naar de handel in antiek.
Museum voor de geschiedenis van
 Joods leven in de provincie
Er is nog een reden waarom je geen Elburgse joden zult tegenkomen. Ze zijn er namelijk niet meer. In de wandelgids lees ik dat van de gedeporteerde Elburgse joden niemand terugkeerde, '... met als gevolg dat de Joodse gemeente Elburg in 1947 formeel werd opgeheven. Sinds 2008 huist het museum Sjoel Elburg in de voormalige synagoge.'

Landelijk
Gisteren 6 mei heb ik de tweede lus op het Westerborkpad gelopen, van station 't Harde naar Elburg en via een andere route weer terug. Een afstand van ongeveer 20km, als je in Elburg niet zoals ik alles wil bekijken. 
Na het passeren van de bebouwde kom van 't Harde volgde een aardige route door de bossen en lanen van het Landgoed Zwaluwenburg met het gelijknamige kasteel. 
Ouderwets boerenbedrijf
Biologische tuinen
        
Afwisselend is het landelijke gebied vanaf Zwaluwenburg tot aan Elburg. Keurig wordt je via smalle paadjes buitenom de bebouwing van Oostendorp geleid naar de vesting Elburg. 
Halverwege heb ik de tijd genomen om verbaasd te kijken hoe snel tegenwoordig het bijeen geharkte gras van een weiland opgeraapt wordt. Met een snelheid van zo'n 20km per uur scheurde een zware trekker met een zogenaamde grasopraper over het land en tien minuten later was het hele weiland leeg en kaal. Waar vroeger maaien, schudden, wiersen en binnenhalen dagen duurde, reken je tegenwoordig bij al deze activiteiten in minuten. Het enige wat nog ouderwets gaat is het groeien van het gras. Denk ik?
Blik vanaf de Jukweg

Vesting Elburg
Hanzestadje Elburg was een bezoek meer dan waard. Het is een kleine vesting, met smalle straatjes, stegen, oude huizen, een klooster, een poort aan de noordzijde, de Vischpoort, en daarachter de haven met een verzameling historische botters. De gids leidt je via een beschreven route door verschillende straten en doet daarbij ook enkele punten met joodse historie aan. 
Zuidelijke stadsingang met het klooster
Binnentuin van het voormalige Agnietenklooster, nu gemeentemuseum
toegang tot de Feithhof
Dat het er druk is met toeristen is niet verwonderlijk in dit mooi bewaarde stadje. Langs de centrale straat, de Jufferenstraat en de Vischpoortstraat kan je prima op terrassen bijkomen van de wandeling en al het moois op je in laten werken. In het centrum is een klein pleintje op de kruising met de Beekstraat. Als oud vestingbewoner had ik het smalle water ingedeeld als een gracht, maar oké, als ze het een beek willen noemen, kan ik er ook mee leven. 
Jufferenstraat
Beekstraat
Nicolaaskerk
Ellestraat
Rozenmarijnsteeg
De inwoners doen hun best de oude huizen er mooi uit te laten zien. Sommige smalle stegen en straten zijn opgefleurd met bloembakken in allerlei crea-thea vormen. 
Vermeldenswaard zijn ook de diverse uithangborden en gevelteksten. Ze zeggen iets over de historie van het gebouw en de oorspronkelijke bewoner, en in sommige gevallen ook van de huidige bewoner.


Ingang naast het Arent thoe Boecophuis
Stadskasteel Elburg, Arent thoe Boecophuis
Van Kinsbergenhuis, ooit een weeshuis
Na de passage langs het museum Sjoel Elburg heb ik als afsluiting een ronde gemaakt over de vestingwal. Daarbij passeer je de Joodse begraafplaats met zijn monument voor de gedeporteerden. 
Aan de noordzijde heb ik een korte uitstap naar de haven gemaakt voordat ik bij de Vischpoort nog foto's maakte van de werkende touwslagerij. 
Vischpoort
Touwslagerij vlakbij de Vischpoort
Tenslotte leidt de route je via de westuitgang naar de buitenwijk en begint de terugtocht naar het 't Harde. Ook dat deel gaat door een agrarische omgeving. Dan weer over asfaltweggetjes en dan weer over grindpaadjes. 
Westelijke ingang van Elburg
Gebied de Stoopschaar

Trauma?
Voor Jack was de terugweg het minste deel van de dag, misschien was het zelfs traumatiserend. Terwijl hij zich er nog zo veel van had voorgesteld in zijn nieuw getrimde outfit.
Tot Elburg ging alles prima, maar het ging al mis toen hij in de buitenwijk werd genegeerd door een verstilde angsthond. 
De klap kwam pas in de weides van het gebied de Stoopschaar en langs de Nagelhoudsweg. In het eerste gebied wisten we het nog niet zeker, toen de schapen naar hem blaten. Maar langs de Nagelhoudsweg werd het duidelijk dat hij door de vele ooien aangezien werd voor een pasgeboren lam en opgeroepen werd terug te komen in de wei. Dan zak je als hond toch door je knieën en rest er slechts een gebogen vervolg van je route.
 
Eenmaal uit deze landelijke omgeving denk je van deze vernedering verlost te zijn en probeer je weer monter om je heen te kijken. Tot je op een gevel in de laatste straat van 't Harde de waarschuwing krijgt door te lopen. Dan rest er slechts nog één conclusie: weg wezen hier.


Alle berichten van de wandelingen op dit pad staan verzameld op mijn pagina Westerborkpad 

Voor al mijn andere wandelingen in Nederland zie: mijn wandelingen in Nederland