Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

zaterdag 28 september 2013

GR 20 - Corsica; Refuge Ciottulu di i Mori - Skistation Castel de Vergio

Dinsdag 20 augustus, wandeldag 6
Refuge Ciottulu di i Mori - Skistation Castel de Vergio
(4,5 uur incl rusten, ±80m klimmen, ±645m dalen, ± 9 km)


Tussentijdse GR20-observaties en overpeinzingen
We zijn bijna een week onder weg. In de vijf voorgaande dagen hebben we na vele uren inspanning slechts 38 kilometer afgelegd!

Na eerdere waarnemingen over de zwaarte en het weer, zijn ons inmiddels nog enkele zaken opgevallen. Het eerste betreft de leeftijd van de wandelaars. Niet geheel onverwacht ligt die duidelijk lager dan je elders op langeafstandswandelingen tegenkomt. Ook Klaus had het al eerder opgemerkt. Er is hier geen 'grijze golf' zoals in Duitsland en Nederland. Hoogstens een mini-golfje, waar wij aan  bijdragen. 
Deze Francaise zagen we elke dag, 
maar zei nooit een woord. 
Ze leefde in haar E-reader.
De verhalen over de sportieve uitdaging en de fysieke prestatie trekken duidelijk meer jeugdige mensen. Dat is overigens niet altijd een garantie voor gedegen voorbereiding. Op een van onze laatste dagen kwamen we twee meisjes en een jongen uit Duitsland tegen, die nog nooit eerder een trektocht hadden gelopen. Of het de roem van de GR20 is geweest die de keuze heeft beïnvloed, of het naïeve idee van leuk op vakantie-eiland Corsica een beetje rondwandelen, wilden we niet vragen. Ze wisten al na twee dagen niet meer of ze nog verder zouden gaan en stonden al meer dan twee dagen op een achenebbisj veldje bij een refuge waarvoor ze ook geen geld hadden. Maar ze hadden wel plezier. Dat is ook een talent.

Het tweede dat opvalt is het grote aantal Duitse wandelaars en de afwezigheid van Nederlanders. Op het hele GR20-traject zullen we uiteindelijk slechts twee koppels Nederlanders tegenkomen. Daarentegen kon je passanten beter met Guten Tag begroeten dan met Bonjour. Dat deden we natuurlijk niet want iedereen heeft recht op een taaldrempel.
Tenslotte een punt van karakteristiek. De route biedt naast de bergen en de natuur geen elementen van Corsicaanse cultuur. Hij loopt bijvoorbeeld niet door dorpen zoals de GR 10. Buiten een paar nukkige gardiens hebben we nog geen Corsicaan gezien.

Hersteldag
Onze gids beschrijft de GR20 in 16 etappes. Bij de 6e etappe van refuge Ciottulu di i Mori naar Refuge Manganu constateren de schrijvers echter dat dit een erg lange etappe is die zonder te rusten al acht uur vergt. Onze snelheid en ambities kennende, hebben wij al in Nederland, bij het maken van de etappeplanning, het voorstel overgenomen dit traject te splitsen. Daarom gaan wij vandaag slechts naar skistation Castel de Vergio.
Na vertrek bij de refuge Ciottulu ging het met een lange omtrekkende beweging langzaam naar beneden. Na ongeveer een uur bereikten we de bodem van de eerste grote, groene vallei sinds de start in Calenzana. Hier lopen dan ook echte kuddes koeien en geiten. Het is de Golu-vallei. 
Vanochtend stonden we met onze tenten nog direct naast de drassige plekken die de bron van de Golu vormen. Deze rivier is met zijn lengte van 90 km de langste van het eiland. In het begin van de ochtend liepen we langs deze stroom waar hij nog de omvang van een beek heeft. Een prachtige opeenvolging van poelen en kleine watervalletjes maken van deze afdaling een heerlijke wandeling.
Ezels en dagtoeristen
Na de houten brug, passerelle, naar de noordkant van de Golu vernauwde de vallei zich en werd het alom rotsig met de daarbij behorende keienpassages. Tenslotte bereikten we een tweede brug om weer naar de zuidzijde te verplaatsen.
Daar zagen we dat de oversteek van een brug voor een ezel, net als voor een paard, een angstige, onnatuurlijke activiteit is. Pas na herhaalde pogingen van trekken en duwen gaf het onwillige beest zich gewonnen. Om daarna aan de andere kant weer met grote tegenzin zijn vakantiebaasjes te volgen. Je moet er maar zin in hebben om je vakantie met zo'n ezel door te brengen. Je bent drukker met die ezel dan met de rest van je gezin. Het schept wel een band, want iedereen moet meetrekken en duwen.
Na de brug wordt het ineens drukker met niet-wandeltoeristen. Dagjesmensen, die eens sportief gaan doen. Op allerlei alternatieve schoenen, slippers en bijpassende kleding gaan ze de wilde natuur in. Op een enkele familie na, niet te ver voorbij het veilige terras van de bergerie natuurlijk. Toch respect voor deze pioniers van alle leeftijden, die toch maar even twee kilometer van de parkeerplaats verwijderd zijn. Brr, spannend.

Wij zijn zo overtuigd van onze wandelsuperioriteit, dat wij prompt de markeringen uit het oog verliezen en ergens in een nietszeggend bos stoppen door gebrek aan een pad. Ja, zonder markeringen wordt het ineens een stuk moeilijker. Goed voor de nederigheid. Na een aanvullende kaartstudie en een portie geluk belanden we weer op de route. Om 13.15 bereiken we het skistation.

Skistation Castel de Vergio
'Makkie' dachten we vanochtend nog. Maar we zijn toch blij dat we nu bij een heerlijk temperatuur van 26 graden op het terras van het skistation zitten met 'une bierre grande, un sandwich fromage et un sandwich jambon Corse'. En bestellen bij de vriendelijk dame daarna nog een tweede ronde met sandwich en daarna weer iets. Na een uur bleken we dit voor € 47 te hebben volgehouden. Heerlijk.
Het zou netto maar 2 uur en 20 minuten duren zeiden de schrijvers van de gids. Volgens ons hebben ze zich daarin vergist of ze hebben een snelwandeltijd gemeten. Wij deden er uiteindelijk 4,5 uur over. Daar zit ook een langere rust in bij Bergerie d'E Radule en 30 minuten fout lopen na deze bergerie. De enige keer op deze GR dat we niet juist liepen. Toch is vandaag onze gemiddelde snelheid in vergelijking met de voorgaande dagen gestegen van 1 naar 2 km per uur. Niet onverdienstelijk.
Camping bij het skistation Castel de Vergio
De rest van de middag besteden we naast tent opzetten, wassen en zonnen, aan het aanvullen van onze etensvoorraden bij het campingwinkeltje. En het opnemen van nieuwe gezichten. Hier komen wandelaars van verschillende paden bij elkaar. Verder voegen zich nieuwe mensen bij het gezelschap, de snellopers die een, misschien wel twee dagen na ons zijn vertrokken uit Calenzana. Racers.
camping droogrek
Ter afsluiting van de dag overschrijden we met plezier ons dagbudget in het restaurant door de verorbering van twee GR 20 menu's met voldoende drank. De gewrichten moeten tenslotte gesmeerd blijven. 

  

Dit was het zevende bericht in de serie over onze wandeling
op de GR 20.

De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een 
voor tips en ervaringen ga naar mijn Review

woensdag 25 september 2013

GR 20 - Corsica; Refuge Tighjettu - Refuge Ciottulu di i Mori

Maandag 19 augustus, wandeldag 5
Refuge Tighjettu - Refuge Ciottulu di i Mori
(6,15 uur incl rusten en tweede ontbijt, 620m klimmen, 78m dalen, ± 7,5 km)

gisteren van boven afgedaald naar refuge Tighjettu en nu net na de start alweer een stuk lager.
Corsicaanse dennen
Vanochtend bij refuge Tighettu hebben wij uitgeslapen tot 7 uur. Het traject naar refuge Ciottulu di i Mori kost volgens de gids maar 4 uur netto. Voor ons wordt dat natuurlijk iets meer, maar na vier lange dagen kan een korte etappe geen kwaad.
De dag start door de mooie vallei naar de Bergerie Ballone. Onderweg lopen we langs de majestueuze, hoge Corsicaanse dennen, die kenmerkend zijn voor de noordelijke bergregio 'Corse Haut'. Het is een wonder dat ze op de boomgrens houvast vinden in de rotsen. En in Corsica mogen bomen ook nog gewoon dood gaan. Je ziet overal de meest fraaie karkassen van dode bomen. Even later passeren we de beek Crucetta. Die beken blijven prachtig. Even wat foto's maken en genieten.
Obermeister
Na 45 minuten bereiken we Bergerie Ballone. Het is een verzameling van stalletjes en een sanitairhokje voor kampeerders. Want overnachten in je eigen tent of een huurtent is hier ook mogelijk. Je kunt er zelfs dichtbij baden in een poel van de beek. In de ochtendzon ziet het er aantrekkelijk uit.
        
En je kunt er ook eten! Bij de aanblik van het terras is het voor ons hoogtijd voor een tweede ontbijt Als Frank binnenkomt roept de kok direct 'Ah, Obermeister'. Niet de begroeting die je direct verwacht in de bergen van Corsica. Zijn 'ommelettes fromage et jambon' zijn evenwel van super kwaliteit. Dat is weer wat anders dan mueslipap.

Klimmen naar contacthoogte
De ochtend schiet na deze ruime rust lekker op. We vervolgen ons pad door schitterende open bossen en dit keer blijven we echt lange tijd op gelijke hoogte. Dit doet ons wat meer aan wandelen herinneren. Voordat we weer aan een echt klim beginnen, naar de Bocca di Fuciale, rusten we nog een keer in de schaduw onder een uitstekende rots van waar we uitkijken over de mooie vallei met in de verte het meer van Albertacce. 
Het is inmiddels met 28 graden al aardig warm. Tot onze verrassing hebben we vanaf deze wat hogere locatie ook contact met onze mobiels. Bij de refuges was dat de afgelopen dagen niet gelukt. Vanaf dit moment zullen we steeds telefoneren op de hoogste plekken. Thuis in Nederland gaat gelukkig alles goed. Waar wij nu pas onze eerste warme dag meemaken, is het in Nederland nog heter dan op Corsica en worden warmterecords  gebroken tijdens een hittegolf. Lekker die klimaatverandering.
Bij de klim naar Bocca di Fuciale passeren we weer mooie beken en poelen, waarin enkele wandelaars zich afkoelen. Maar je kunt niet blijven rusten. Ook bij de klim zit weer een rotspartij waar je de handen mag gebruiken. Het valt ons op dat we nu met meer zekerheid over stukken rotswand naar boven lopen, over richels waar we dat een week geleden niet gewaagd zouden hebben.
Eerste blik op refuge Ciottulu di i Mori
Ciottulu di i Mori
14.45 bereiken we refuge Ciottulu di i Mori waar we net het einde van de bevoorrading meemaken. De 'cowboys' vertrekken even later naar hun kudde en naar hun dorp? We boeken in bij de matig geïnteresseerde 'gardiens' en beginnen aan de routine van tent opzetten, wassen, douchen. Alles dit keer in relax-tempo, want dit is een van onze geplande herstelmiddagen en daar moet je zuinig mee omgaan. 
    
Andere gezichten
Zoals al eerder beschreven zijn we een aantal gezichten kwijt geraakt in Haut Asco. Verder zijn we een aantal bekenden verloren door onze overnachting bij refuge Tighjettu. Onder andere Klaus is gisteren door gelopen naar Bergerie d'u Vallone (ook wel als Ballone geschreven). Door die keuze hebben zij vandaag de sprong gemaakt naar of Bergerie d'E Radule of het nog verder gelegen ski-station Castel de Vergio. Wij blijven bij onze geplande etappe-indeling.
Daardoor zaten we slechts met z'n vieren aan tafel in de uiterst schone refuge. Naast ons beide, de Duitse American footballplayer Thomas en de Britse Amerikaan uit de buurt van Manchester. De eerste zei niet al te veel. Hij heeft al dagen last van blaren en beleeft zo te zien weinig plezier aan deze wandeling.

Onze Brit lacht voortdurend zeer aanwezig. Waarom hij  lacht is niet altijd duidelijk. Er is ons wel meer niet duidelijk. Wanneer wij vragen waarom hij een zware verrekijker meetorst, komt het begrijpelijke antwoord 'om vogels te bekijken'. Als hij er daarna aan toegevoegd dat hij het rondlopen met een rugzak van 22 kilo ook wel zwaar vond en daarom na de eerste twee dagen het gewicht heeft verminderd door zijn truien en gasbrander achter te laten, haken wij af. Deze twee worden in de resterende dagen niet onze eerste aanspreekpunten. Jammer, want het zijn zo langzamerhand wel de laatste bekende gezichten. 
tenten in de avondschermering bij refuge Ciottulu di i Mori
De maaltijd in de stille refuge bestond uit een soort soep met resten van gisteren, pasta met kaasbedekking en kaas toe. Alles voor de gebruikelijke E 20. 
Als we weer buiten komen is de temperatuur veranderd. Hier op 1991 meter hoogte en de zon reeds achter de bergkam is het wederom koud. Buiten is het 10 graden. Het is 20.00 uur en ik doe net mijn tent dicht tegen de kou. Zojuist liep ik nog rond in mijn wandeltrui met daaroverheen mijn fleece en mijn regenjack. De buff is ook weer in in gebruik. Wij hebben deze uitmonstering direct na de avondmaaltijd aangedaan. Het geeft wel voldoening dat we deze kleding dit keer tenminste niet voor niets hebben meegenomen.


Dit was het zesde bericht in de serie over onze wandeling
op de GR 20.

De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een 

voor tips en ervaringen ga naar mijn Review

zondag 22 september 2013

GR 20 - Corsica; Cirque da la Solitude; Chalet Hotel d'Ascu Stagnu - Refuge Tighjettu

Zondag 18 augustus, wandeldag 4
Chalet Hotel d'Ascu Stagnu - Refuge Tighjettu
(9,5 uur incl rusten en zonnen, 1059m klimmen, 798m dalen, ± 7,5 km)

Het is gelukt!
'godver de godver'. Hoe krijg ik mijn voet los? Het is niet mijn normale taalgebruik, maar nu flapt het er net zo makkelijk uit. ‘Met je linker voet nog een stuk doorzakken’ zegt Frank. Ja, dat wil ik wel, maar ik sta juist met mijn gewicht op mijn linker voet en heb nog geen goed houvast met mijn rechterhand. ‘Shit’.
Op de tast en met mijn ogen zoekend naar een betere grip lukt het me een ander richeltje voor mijn hand te vinden. Daarna kan ik mijn linker voet los wurmen en het gewicht op mijn rechter voet overhevelen. Op aanwijzingen van Frank zak ik langzaam naar beneden tot ik weer op een volgend smal plateautje sta. Even ontspannen voordat we aan de volgende truc beginnen. Toch niet verkeerd dat Frank voorgaat. Hij moet de oplossingen zelf uitdokteren.
Dit was niet het boven beschreven moment. 
Toen hadden we even geen tijd voor een foto. Jammer.
Op deze foto zitten we alweer wat lager en gaat het beter.
'Dit stond niet in de advertentie’ zouden ze op mijn oude werk zeggen. ‘Maar jullie hebben het zelf gewild’ zou er meteen aan worden toegevoegd. Dat krijg je als je met drie dagen klauterervaring aan de ‘Cirque de la Solitude’ begint. 
sommige steile stukken van de afdaling in de
Cirque de la Solitude zijn voorzien van een ketting
Sommige andere klauteraars met meer ervaring passeren ons links en rechts zonder gebruikmaking van de ketting. Een sportieve Duitse vrouw die omhoog gaat, roept al passerend ons bemoedigend toe dat afdalen altijd moeilijker is dan klimmen. Met drie danslessen klauterervaring stemmen wij direct in.
Maar de meesten doen net zo rustig aan en voorzichtig als wij. Ook al zijn ze net iets sneller, ze wachten keurig af tot wij weer een ‘etage’ lager zijn en de ketting ‘vrij’ is.
 
Als we na bijna drie uur de Bocca Minuta bereiken (2218m) en de ‘Cirque’ helemaal achter ons laten feliciteren we elkaar. Het is toch mooi zonder kleerscheuren gelukt deze grootste uitdaging van de GR 20 te passeren. We hebben er allebei toch met enige vrees naar uitgezien. Het zou een teleurstelling zijn geweest als het niet was gelukt. Maar voorlopig hebben we dit weer gedaan.
Een opgeluchte lach na het moeilijkste deel van de afdaling
Aanloop
Vanochtend waren we, na een goed ontbijt in de bar van het hotel d'Ascu Stagnu, bij een temperatuur van 14 graden om 07.10 vertrokken. Op weg naar de Bocca Tumasginesca, de toegang tot de Cirque de la Solitude, stijgen we van 1422 naar 2183 meter. Kort gaat het gestaag omhoog over een skipiste, daarna stijgt en slingert het door een dennenbos. Eenmaal boven de bomengrens opent zich een prachtige vallei waarin het geleidelijk over een keienpad verder gaat. Een mooie start.
Bergweide in de Stranciacone vallei
Terugblik op Lava d'Altore
Na een korte rust halverwege lopen we door naar het einde van de vallei waar het klimmen ernstiger wordt. Het gaat over grotere rotsblokken en langs het Lavu d'Altore, een klein bergmeertje. Hier en daar passeren we nog plakken sneeuw. Ook al schijnt inmiddels de zon, toch daalt de temperatuur langzaam naar 12 graden als we bijna boven zijn. 
Cirque de la Solitude
Eenmaal boven is het tijd voor een rust met onze fleecevesten aan en hebben we tijd om over de rand te kijken. Is dit nu echt de Cirque da la Solitude? Al in Nederland hadden we verhalen over deze steile afdaling en klim gehoord. Dat zou wat zijn. Op internet werd het steevast het moeilijkste stuk van de hele wandeling genoemd. En nu staan we er. Bij het etappegedeelte dat ook een deel van de aantrekkingskracht van de GR20 vormt.
Ingang van de Cirque de la Solitude
Eigenlijk gaat het om het overbruggen van een afstand van hemelsbreed slechts 750 meter om een hoge puntvormige rots te omtrekken. Alleen ga je eerst langs een steile rotswand 200 meter naar beneden tot de bodem van een half cirkelvormig dal. Hier en daar zijn er kettingen aangebracht om de stukken met weinig houvast te vergemakkelijken. Vervolgens mag je tegen de andere wand weer 240 meter omhoog. Met hier en daar kettingen, afgewisseld met passages over richels en behoorlijk schuine plateaus.
Even vanaf de col taxerend naar beneden kijken.
(foto van een ander weblog)
In de gids geven ze toe dat de cirque het meest indrukwekkende deel van het pad is. Subtiel wordt er aan toegevoegd; ...sur lesquelles un randoneur non aguerri à la montagne peut être impressioné. (waar een wandelaar die niet 'gehard/gewend' is aan de bergen van onder de indruk kan raken). Waarna er direct bij wordt vermeld, dat er geen moeilijke technische passages zijn, alleen enkele klauterstukken. Ja, Ja.
Zoals eerder gezegd behoren wij niet tot de ervaren klauteraars. Wij keken het dal in en zagen inderdaad een steile afdaling. Als je de markering met je ogen volgde zag je iets van een spoor. Er kwamen enkele mensen omhoog en dat zag er toch nog niet zo lastig uit.
stokken maar inkorten en opruimen
Laten we onze stokken maar opbergen. Die zullen waarschijnlijk toch maar in de weg zitten. Voldoende uitgerust? Ok, laten we dan maar beginnen. Aan Frank de eer.
Hé, als je met je brede rugzak op zo'n richel staat met die diepte onder je, dan wordt je toch iets voorzichtiger. Het is niet direct beangstigend, maar op je gemak staan is anders. De eerste korte lusjes heen en weer gaan nog wel. Daarna komen er wat klauterpartijtjes die ik aan het begin van dit bericht verwoordde. Soms geworstel met een ketting. Het idee van de tijd verdwijnt. Je bent volledig geconcentreerd om gecontroleerd met je rug naar het dal en je gezicht naar de wand naar beneden te schuiven en te stappen.
(De twee bovenstaande foto's komen van een ander weblog)
Frank gaat voor in de Cirque de la Solitude
Na de 75 meter dalen wordt het iets minder steil en geven de richels en treden wat meer houvast. Ik vind het daar prettiger om met met mijn rug naar de rotswand te dalen. Je ziet veel beter waar je voeten kunt neerzetten. Misschien had ik dat eerder moeten doen. Maar dat gaan we niet meer uitzoeken. Langzaam maar zeker bereiken we de bodem van het dal.
Terugblik naar boven in de Cirque da la Solitude
Na een oversteek naar de andere kant zien we aan andere klimmers waar we weer omhoog mogen. Kijken wat dat weer wordt.
Zo dus hier mogen we weer omhoog. 
Frank heeft deze foto gemaakt terwijl ik nog 'beneden' sta

Het is waar, het klimmen gaat makkelijker. Met de ervaring van de vorige dagen weet ik dat ik zoveel mogelijk de benen het werk moet laten doen en niet teveel aan de kettingen moet hangen. Ook hier worden we gepasseerd door meer ervaren klimmers met lichtere rugzakken. Zij gebruiken slechts zo nu en dan de kettingen en zijn binnen korte tijd uit het zicht. De amateurs zoals wij vormen voor hen de enige hindernissen.
Het blijft werken en zoeken naar het juiste spoor en de goede steun voor je voeten en je handen, maar het gaat vooruit. Als ik ver voorover buig, om mij op een volgende richel of plateau te trekken, schuift mijn rugzak naar voren en drukt tegen mijn achterhoofd. Als ik de horde genomen heb moet ik mij eerst zonder wilde bewegingen oprichten om die zak weer op zijn goede plek te krijgen. Pas als je  opnieuw in balans bent kan het verder. Na een uur of twee rusten we een honderd meter onder de top van de Bocca Minuta. Tijd voor een lunch, tijd voor een diepe zucht. De rest van de klim is weer normaal pittig, maar goed te doen.
We zijn bijna uit de Cirque de la Solitude. Even pauzeren.
Later vraag ik aan andere wandelaars of er nooit ongelukken gebeuren. Dat schijnt helaas wel het geval te zijn. Het verhaal luidde dat er Britten, die de oversteek door een besneeuwde Cirque uitvoerden, om het leven zijn gekomen. Wij hebben het waarschijnlijk niet flitsend uitgevoerd, maar zijn blij en ook een beetje trots, dat we het achter de rug hebben en zonder kleerscheuren verder kunnen.
Bij de Bocca Minuta kijken we niet lang rond en beginnen vrij snel aan de ruim 500 meter afdaling naar ons geplande eindpunt, de refuge de Tighettu (1683m). De temperatuur is inmiddels gestegen naar een geriefelijke 23 graden. Om de knie van Frank niet te forceren dalen we ingehouden af. Rond 16.30 bezetten we twee plekken vlakbij de refuge.
Palletkeuken
'Dit is wat ik er mij van voorgesteld had' zegt Frank tevreden. 'Een biertje, lekker zitten, kokkerellen, schitterend uitzicht en een voldaan gevoel en dus niet dat geknoei zoals bij de overnachting van eergisteren en op de eerste dag.'
Hij heeft er zin in sinds hij na het opzetten van zijn tent op een mooi horizontaal plekje ook nog met behulp van twee pallets een zitkeuken met werkblad heeft geknutseld. Onze Ed Bever. Maar eerlijk is eerlijk, het bereiden van de poedermaaltijd gaat een stuk makkelijker. En een keertje niet staand eten verhoogt de stemming. Dinerend met een pasta bolognaise uit de zak, kijken we terug op vandaag, de koninginne-etappe, en maak ik mijn aantekeningen voor dit weblogbericht.
Als de maaltijd is genoten koelt het snel af. Ik heb geen zin meer in een koude douche. Na deze succesvolle dag mag dat. Steeds meer truien gaan aan en voor het eerst doe ik ook mijn buff op. We gaan naar bed.
In mijn slaapzak maak ik nog een sudoku en wat laatste aantekeningen. Door het open keukenraam hoor ik de gardien meezingen met oude Corsicaanse muziek en vanuit mijn tent geniet ik van het uitzicht. Hoe zal het morgen zijn? Zal het geklauter dan afgelopen zijn? Het begrip wandeling heeft door de GR 20 inmiddels toch een andere dimensie gekregen. We zullen het morgen wel merken.
Heldere maan bij refuge Tighjettu

Dit was het vijfde bericht in de serie over onze wandeling
op de GR 20.




De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een 
voor tips en ervaringen ga naar mijn Review

donderdag 19 september 2013

GR 20 - Corsica; Refuge Carrozzu - Refuge d'Ascu Stagnu

Zaterdag 17 augustus, wandeldag 3
Refuge Carrozzu - Refuge d'Ascu Stagnu
(8,5 uur incl rusten en zonnen, 790m klimmen, 638m dalen, ± 6 km)

Baden?
'Si il fait beau et que vous avez encore un peu de force pour marcher, vous pouvez aller passer l'après midi aux vasques de la passerelle de Spasimata en continuant sur le sentier du GR20 (celui de l'étape suivante). En une vingtaine de minutes, on peut se baigner dans la rivière qui ne sera de toute façon pas plus froide que la douche du refuge.'
('Als het weer mooi is en u hebt nog een beetje kracht om te lopen, dan kunt u door verder te gaan over het pad van de GR20 de middag doorbrengen in de poelen bij de brug over de Spasimata. Op een afstand van twintig minuten kun je baden in de rivier die in ieder geval niet kouder zal zijn dan de douche van de refuge.')

Deze zin uit een Franstalige weblog had ik in juli gekopieerd naar de kolom bijzonderheden van onze etappeplanning. Het was een aanmoedigend weblogverhaal, waarin veel harder gelopen werd dan wij, maar waarin ook mooie suggesties stonden voor mensen die daardoor tijd overhielden. Zoals hierboven het voorstel om bij mooi weer en bij voldoende resterende energie door te lopen naar de brug over de Spasimata en daar in een van de poelen lekker te gaan baden.
poelen in de Spasimata
Nu waren wij gisterenmiddag bij aankomst al nat genoeg en blij dat we een plek voor onze tent vonden. Tien uur na vertrek hadden wij maar afgezien van verdere uitspattingen. Verder was het helemaal niet warm. Corsica was anders dan het beeld dat wij vooraf gevormd hadden. Wij dachten dat het heet en droog zou worden. Maar tot nu toe is het niet echt heet, er zijn voldoende beken en hier en daar is er zelfs een bron. En ook nog mooie poelen waarin je bij heet weer lekker kunt afkoelen. Feit is dat wij de hele GR20 geregeld over en langs beken hebben gelopen waarin je zo zou willen springen. Die poelen moeten bij echt heet weer werkelijk een verademing zijn. Een aanrader, maar niet voor ons, want wij hadden soms zelfs een fleece aan.
toiletten op een verhoging
Ochtendcorvee
Vanochtend was ook op de natte, beperkte camping van Refuge Carrozzu weer om vijf uur nog in het donker de wandelonrust begonnen. Door de kleine onderlinge afstanden flitsten de koplampen nu door je tent alsof het buiten onweerde. Om zes uur stonden ook wij op en deden alle ochtendhandelingen. Hierbij meegerekend een bezoek aan de wc's op het platform. Het zijn 'droge' wc's waarin keurig met tekeningen staat uitgelegd dat je aan het einde van je bezoek door minimaal 5 pedaaltrappen de lopende band onder het toilet moet verder draaien om daarmee je prestaties in de onderliggende put te deponeren. Gelukkig had ik dit de avond tevoren al bestudeerd, want 's morgens wordt het lichamelijke corvee van wassen, scheren, tandenpoetsen en toilet met beperkt geestelijk vermogen afgewerkt. Daarmee gaat het ook sneller. 

Apenkooien
Al om 07.10 gingen we op pad voor een dagmars van slechts ongeveer 6 km, waarvoor de gids, zonder rust, al 6 uur en 10 minuten uittrekt. Dat zal niet voor niets zijn. Let's see!
Heliplatform
Na het heliplatform kort zoeken naar de juiste richting en dertig minuten later stonden we bij de hangbrug over de Spasimata. Lekker even apenkooien om kwart voor acht 's morgens. Aan de overkant ging dat verder. We gingen over een serie van schuin aflopende vlakke rotsplaten. Om daar vooral bij nat weer niet van af te glijden zijn er een reeks van kabels en enkele kettingen aangebracht. Het was daardoor, maar ook door de beken en watervallen, de eerste keer dat wij de omgeving echt mooi en anders vonden. Prachtig.
 
Hangbrug over de Spasimata
Na de mooie aanloop gaat het steiler omhoog naar Lac de la Muvrella (1860m). Hogerop kregen we zelfs zicht op de westkust van Corsica.
We  lopen niet veel achter op het tijdschema van de gids als we 3,5 uur na de start het rotsige plateau bereiken waarachter het kleine meer in een teleurstellende kom is verscholen. Tijd voor een zonnebad. Heerlijk voor je spieren. Er liggen verschillende groepen wandelaars die het er van nemen. De kaarters en de gitaarspeler van het refugeterras van Piobbu, twee dagen geleden, wurmen zich naar de oevers van het meertje en trotseren spiernaakt de waterkou.
Wisselende contacten
Het Italiaanse echtpaar van ergens tussen de vijftig en de zestig, lag er al toen we aankwamen. Ze zijn hier samen met hun kinderen, die de tocht in eigen tempo lopen. 's Avonds verzamelen ze weer bij de refuge. We hebben ze bij de eerste  refuge, d'Ortu di u Piobbu, voor het eerst gezien en zijn ze daarna verschillende keren  tegengekomen. 
Is dit wat ik zoek?
Bij herhaling  hebben we  met bewondering gewacht wanneer hij haar met veel geduld en rustig pratend over korte steile klimmetjes heen probeerde te loodsen. Of ze dat nou echt leuk vond betwijfel ik. Eenmaal er voorbij dan gingen ze met hun lichtere dagrugzakken weer sneller dan wij. Tot ze weer vastzaten bij de volgende hindernis. 
Terugblik op Lac de la Muvrella
Ze verlaten het meer eerder dan wij maar dit keer halen we ze kort daarna in, omdat ze verkeerd zijn gelopen op een van de weinige plekken waar de bewijzering slecht te zien is. Wij maken gebruik van hun fout en gaan voor hun uit tot halverwege de klim naar het hoogste punt van de dag, Bocca di Stagnu (2010m). Ze halen ons weer in. Op de col zien we ze nog kort terug. Ook daar rusten wij weer. Het tijdschema in het boek kunnen we in de middag niet meer bijbenen.

Ook de Berlijn Karavaan arriveert. Ze komen overigens bij nadere kennismaking uit de omgeving van Stuttgart. De karavaan loopt niet meer zo soepel als voorheen. De jongste van de drie protesteert als de andere twee weer door willen denderen. Solidair wordt er gewacht. Maar kort daarna gaan ze toch verder. De jongste houdt zijn hand beschermend op zijn bovenbeen. Op de vraag of hij problemen heeft en het nog leuk vindt, wordt zuur ontkennend geglimlacht. En weg zijn ze weer.
Afdaling naar Refuge d'Ascu Stagnu heel ver in de diepte
Verzopen
Dat hadden wij ook eerder moeten doen. Op het eind van de lange afdaling naar de refuge bij het skistation Haut-Asco wordt de lucht rond 15.00 donker en dit keer zijn er geen schuilmogelijkheden. Met bakken komt het uit de hemel. Ondanks onze regenjacks zijn we binnen de kortste keren flink nat en omdat we geen regenbroek aantrekken loopt het water ook langzaam onze schoenen in. Je koelt er aardig van af. Zeker het laatste stuk door het bos met enorme dennen, waar de regen ook lang uit de bomen blijft vallen. 

Gelukkig was het bij het begin van de afdaling nog droog want er zaten weer enkele tricky klauterpartijtjes in, waarbij je goed moest opletten waar je je handen en voeten plaatste. Afdalend is dat een stuk lastiger dan klimmend.

Totaal verzopen besluiten we niet in de regen en op de modderige ondergrond onze tenten op te zetten. We passeren de refuge en de tentjes en nemen onze intrek in Chalet-Hotel d'Asco Stagnu.
In de bar nemen we eerst tijd voor een bier. We geven ons na het eerste bier ook op voor de avondmaaltijd. Daarna verplaatsen we naar de hotelkamer en veranderen deze in een camping.
Kamer bij binnenkomst
Kamer na in gebruikname
Fluctuerende kennissenkring
's Avonds zijn we in de gezellige eetzaal ingedeeld naast Duitser Klaus. Hij heeft na de eerste moeizame dag zijn ritme te pakken en was vandaag al voor de regen binnen. Hij blijkt vroeger gediend te hebben bij de militaire elite-eenheid van de Gebirgsjäger. Daar bestond de fysieke training uit de hele winter skiën en in de zomer bergbeklimmen en bergmarsen. Nu is hij bedrijfsleider bij een IT-bedrijf. Ook al in de buurt van Stuttgart. Het blijkt dat Stuttgart en omgeving nog in de vakantieperiode zitten. Hij mocht van zijn vrouw er even tussenuit. Dat herken ik.

We genieten van de maaltijd en van het zitten op normale stoelen. Dat ontspant meer dan op een grote kei. Frank herinnert de nukkige en ongeïnteresseerde bedienster met een dodelijke blik en bijbehorende stem aan haar taak. En wonderwel krijgen we ook bestek. Klaus vraagt naar onze namen en leeftijd waarna we het 'Sie' verwisselen voor 'Du'. Later stelt hij voor gezamenlijk wijn te bestellen. Het wordt een inlandse wijn  met de naam 'Patrimonio'. 
Bij het afrekenen nemen wij de kosten voor onze rekening onder het afweren van Klaus wens om te delen in de kosten. 'Binnenkort ontmoeten we elkaar wel weer en dan komt dat wel goed'. Maar dat zal niet meer gebeuren want Klaus heeft eerder nog vertelt dat hij morgen wil doorlopen naar een bergerie voorbij de officiële refuge. We hebben hem nooit meer ingehaald.
Eetzaal van Hotel d'Asco Stagnu
In de eetzaal zit ook de Italiaanse familie. Volgens Frank is het de mama hier allemaal om te doen, hier geniet ze. We hebben ze daarna niet meer gezien. Wellicht waren de verhalen over de Cirque de la Solitude te afschrikwekkend. Ook de Berlijn-Stuttgart karavaan zit ondanks hun jeugdige leeftijd leuk mee te eten. Ze nemen het er van. Ze zijn de volgende ochtend erg vroeg vertrokken of ze hebben rust moeten nemen voor de blessure van de jongste. Wij denken het laatste. We hebben ze niet meer gezien. Zo vallen er langzaam gaten in onze fluctuerende kennissenkring.

Het volgende bericht gaat over de vierde wandeldag
DE DAG VAN DE CIRQUE DE LA SOLITUDE


De dagberichten zijn tot een totaal verslag aaneengeregen in een 
voor tips en ervaringen ga naar mijn Review