GR 10 - 2012; COL MITJA - MANTET

Dit is een vervolgbericht in de serie over mijn wandeltrektocht in 2012 over het laatste stuk van de GR10. Het aaneengesloten verhaal staat ook in de aparte pagina GR10 - PYRENEEËN 2012 (zie de rechter kantlijn ).

HIJ STAAT TOCH OP ONS TERREIN!

Vrijdag 17 augustus, wandeldag 2

Col Mitja – Mantet

(8,5 uur incl rusten, ± 620m klimmen, ± 915 dalen, ± 13 km)

Rustig lopen, soms stap voor stap, van rust naar rust, in een felle zon. Dat heb ik vandaag gedaan. En als je lang genoeg rust dan doe je er bijna 9 uur over. Het was weer ruim boven de 30 graden en dat maakte het lopen zwaar en het tempo traag. Maar als je lekker rust heb je ook de tijd om het uitzicht en het landschap op je in te laten werken. Of soms gewoon een beetje afgepeigerd voor je uit te staren. Dat blijft toch een voortdurende beloning.

08.45 Eerste cola

Om 06.30 stond ik vanochtend met een trui aan op een winderige, kille Col Mitja. Elk nadeel heeft een voordeel. Omdat ik geen gas heb kan ik niet koken en heb ik dus geen last van de wind. Dit geforceerde voordeel vond ik ter plekke niet, maar heb ik later bij het maken van mijn notities bedacht. Het was verder geen drama want de koude mueslipap smaakte goed.

Terugblik halverweg de afdaling van de Col de Mitja

Mijn besluit om op de Col Mitja te overnachten was niet verkeerd geweest. Na een col volgt er altijd een afdaling, dit keer ongeveer 1,5 kilometer met een daling van ruim 500 meter die uitkwam bij de Refuge Ras de la Caranca op een hoogte van 1830 meter. Ik was er meer dan een uur mee bezig en colaverslaafd als ik ben zat ik om 08.45 aan de eerste canette. 

De refuge wordt gedreven door een soort communegroep. De gasten van de afgelopen nacht waren net vertrokken en bezig hun watervoorraad aan te vullen bij de bron. Deze Spartaanse refuge had zo te zien geen waterpunt binnen. Op 100 meter afstand kon je uit een pijp water van een bron opvangen. Twee kilo zwaarder maar met een gerust gevoel ging ik 09.45 weer op pad.

beneden in de vallei de refuge Ras de la Carnaca

Veel hoogtelijnen

Na een afdaling volgt een?... juist weer een klim met op het einde een... col. Het vervolg gaat geruime tijd door een stil bos waar ik geen mens tegen kom. Hier en daar een open plek waar soms over en door beken gestoken moet worden. Op het grasplateautje 'Jaca dels Clots' neem ik mijn tweede rust en prop voor de broodnodige energie wat kleine worstjes en mueslirepen naar binnen.

doorgang door de Coma de Bassibes

Het vervolg naar de Col del Pal (2294 meter) valt tegen. Ik erger me dat ik bijna niet vooruit kom. Tot ik eindelijk besef en accepteer dat dit het tempo is dat ik het langst vol hou en forceren helemaal geen zin heeft. Als ik nu tijdens het schrijven nog een keer rustig naar de kaart kijk zie ik dat op deze helling de hoogtelijnen dicht op elkaar getekend zijn. Het is dus niet zo verwonderlijk dat het langzaam ging. Joosten spreekt in zijn beschrijving over 'stevig omhoog' en 'steil omhoog'.

Uitzicht vanaf de Col del Pal

Op de col neem ik uit de wind weer tijd voor een rust en geniet van het vooruitzicht; de Col de Mantet en op de achtergrond de Canigou. Als ik goed kijk tel ik minstens nog vier dalen tussen de Col del Pal en de Canigou. Uit ervaring weet ik dat er dus minstens even zovele werelden tussen zitten.

Mantet

Na de Col del Pal blijft het pad  enige tijd op hoogte om daarna steil af te dalen naar de vallei van het beekje de Alemany dat na twee kilometer dalen uitmondt in de beek de Mantet bij het dorp Mantet.

Tegen 16.30 overschrijd ik de beek en sleep me ter afsluiting nog de erg steile straat omhoog naar de dorpsrand. Bij de eerste de beste parasol, die van een gite blijkt te zijn, zijg ik verhit neer en vraag met schorre stem om een bier.
Na een kwartier verschijnt de dame weer en vertelt mij dat ik gewoon Nederlands kan praten omdat zij uit België komt. Dat maakt het een stuk makkelijker om te begrijpen dat ik er niet mee kan eten omdat de gite vol zit. Verder vertelt ze me dat kamperen weliswaar verboden is rond Mantet, maar dat het stilzwijgend getolereerd wordt in de omgeving van de passerelle, het bruggetje waarvandaan ik mij net moeizaam omhoog gehesen had. Voor het eten verwijst ze mij naar de buurvrouw die ook een gite bedrijft. Gelukkig kan ik bij deze Catalaanse de afspraak maken dat ik om 20.00 terugkom om mee te eten.

Terug naar de beek waar ik in de schaduw van een boom een prachtige plek vind. Even verderop bij het loopbruggetje ga ik mijn twee dagen stinksokken en shirts wassen en ook mijzelf in de koude beek afspoelen en met koud water overgieten. Heerlijk. De rest van de tijd tot 20.00 vul ik met het rustig opzetten van de tent, mijn notities maken, naar Judith bellen, waar het ook heet is, en van Frank te horen dat hij het goed ingeschat heeft want hij staat nu de kamers op te knappen omdat zijn schoonmoeder al over enkele dagen moet verhuizen. Hij baalt ervan dat hij niet mee is.

Lokale verhalen
Waarschijnlijk te vroeg voor Franse begrippen arriveer ik voor achten in mijn reserve/uitgaanswandelbroek bij de gite. Ik ben in het lang gegaan en daarmee overdressed omdat de twee andere gasten, een Frans echtpaar uit de omgeving van Beziers, in korte broek zitten. Ook van de partij en veelvuldig aan het woord is de echtgenoot van de gastvrouw. Ruim na achten worden we uitgenodigd in de eenvoudige woon-/eetkamer van het echtpaar. Dat beeld van eenvoud wordt gaande de avond overigens genuanceerd.

Hoewel mijn Frans beperkt is begrijp ik toch grote delen van de oratie van de heer des huizes. En als de gastvrouw twijfelt aan mijn begrip vat ze dat moederlijk samen in simpelere bewoordingen.

Tijdens de ruime en complete maaltijd met onder andere heerlijk geitenvlees, wordt mij duidelijk dat de familie bezitter is van wijngaarden in de buurt van Perpignan en daar ook nog fruit teelt. Dat gebeurt in de zomer door neven want hij en zijn vrouw zitten dan in Mantet waar ze in de omgeving driehonderd geiten hebben lopen. 

De omgeving is een ruim begrip want dat strekt zich kilometers ver en hoog uit tot zelfs aan de Col del Pal waar ik vanochtend nog was. Het hoeden of bewaken van de geiten heeft hij uitbesteed aan een paar herders die dat in een soort toerbeurtsysteem doen. Zo heeft hij blijkbaar voor alles een mannetje of een vrouwtje. Daarmee heeft hij zelf waarschijnlijk weer meer tijd voor het voorzitterschap van de regionale wielerclub. Of om zijn stukken land te controleren. Ik kom er naar mate er meer verhalen passeren achter dat ook verschillende stukken land rondom Mantet tot het eigendom behoren.

 
De zaken in het kleine bergdorp gaan blijkbaar goed. Ter verduidelijking en aanvulling op de gids van Ton Joosten; er is niet slechts één gite in dit gehucht maar inmiddels zijn er wel vier en er is zelfs een restaurant. Bij dat restaurant ligt zo te horen ook enige pijn. Want die eigenaar controleert, of laat zich informeren door stiekeme buren, of de gites zich aan de regels houden. De vrouw des huizes legt mij uit dat ik eigenlijk volgens de regels niet bij hun mag eten omdat ik niet bij ze slaap. Zelfverzekerd onderbreekt haar man haar  'Maar hij slaapt toch bij ons, zijn tent staat op ons land!'.

Terugblik op de vallei van Mantet

Over een paar dagen het volgende dagverslag over de tocht naar refuge Marialles met onderweg in een gehucht een miniwinkel waar ze alles hebben wat ik zoek.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 2012 - Pyreneeën oost - eindpunt Bayuls sur Mer