Dit vierde jaar op de GR10 leverde zoals verwacht weer een traject op met prachtige wandelingen. Een verschil met vorig jaar vormde de toenemende rotsigheid van het landschap waarbij verschillende rotsgroepen moesten worden 'getraverseerd'. In veel gevallen is dat makkelijker dan je zou verwachten maar een enkele keer moesten de handen meehelpen.
Omdat we dit jaar al midden augustus van start gingen verzwaarden de temperaturen van boven de 30 graden in de eerste week het klimmen en klauteren aanmerkelijk. Nog een geluk vormden daarom de vele bossen tot aan Mérens-les-Vals. Verder hebben we dit jaar geen last gehad van watertekort omdat het in de voorgaande maanden doortastend had geregend en de beken tot hoog in de bergen nog water afvoerden.
Kortere etappes
Nog meer beesten? Wat staat ons volgend jaar te wachten?
Ik zal dit boek nog niet lezen want ik wil er weer een leuk verhaal van maken, tot dan!
De conclusie van vorig jaar om kortere etappes te plannen werkte goed totdat we aan het vroege einde van zo'n etappe besloten door te lopen en daarmee diezelfde planning overboord gooiden. Dit leidde tot niet verwachtte bevoorrading en verrassende overnachtingsplekken.
De langere etappes die hier weer het gevolg van waren misten hun uitwerking op de knieën niet, maar de daarmee gecreëerde extra rustdag bracht voldoende herstel. Die extra rustdag met andere activiteiten haalde echter bij mij het trekgevoel er een beetje uit. Toch bevielen de kortere etappes goed door de extra tijd om je aan het eind van de dag in te richten en te oriënteren op de omgeving. Of zoals bij ons om de verloren tijd door verkeerd lopen te compenseren.
Door naar de finale
Aan het eind van het traject dachten we al een glimp op te vangen van de Canigou, de bekendste berg van Les Pyrénées Orientales. We hebben op het station Mont Louis-La Cabanasse in ieder geval meer dan voldoende tijd gehad om alvast te genieten van wat ons volgend jaar te wachten staat. Ook de route naar de volgende gîte in Planès hebben we al in ons hoofd dus dat is geen probleem. Daarnaast werden we onderweg al door een tegemoet lopende aardige Belgische aangespoord tot het vervolg. Vol enthousiasme sprak ze over haar eerste deel. Volgend jaar dus het laatste deel met de zwembroek gereed om onze lichamen door het zoute water van de Middellandse Zee te laten masseren.
Ik zal dit boek nog niet lezen want ik wil er weer een leuk verhaal van maken, tot dan!
De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit
Geen opmerkingen:
Een reactie posten