GR 10 - 2011; Thermische beek tussen Mérens-les-Vals – Refuge des Bésines

Thermische beek

Zondag 28 augustus

Camping Mérens-les-Vals – Refuge des Bésines

(7 uur incl rust, ± 1240m klimmen, ± 260m dalen, ± 10,5 km)

Afscheid van Mérens

Als we om 08.00 opstaan onder een staalblauwe hemel is het nog zo koud dat we direct vluchten voor een laatste hete douche. Tijdens het afbreken van de natte tent en het inpakken van de rugzak moeten we regelmatig de handen opwarmen. Bij controle op Frank's weerstation is de temperatuur 6,7 graden! Pas wanneer de zon over de bergen heen komt warmt het lekker op.

Voor de laatste keer lopen we de anderhalve kilometer van de camping naar Mérens-les-Vals. Daar gaan we meteen over een keientrottoir omhoog langs de Ruisseau de Nabre. We willen nog een blik werpen op de veel geprezen gîte, maar zien daar van af als bij het passeren van het Romaanse kerkje blijkt dat we dan toch weer een stukje terug moeten.

Warmwaterbronnen, meertjes, rotsplateaus

De route vandaag is grotendeels stijgend. Als we in gedachte door het bos voortklimmen stoten we ineens op een paar mensen die in zwemkleding in paar beekpoelen liggen. Het blijken zwavelhoudende warm waterbronnen te zijn. Uit beleefdheid maak ik geen foto's maar het is een komisch gezicht om 11.00 uur in de ochtend zo in een bosbeek halverwege een helling.

(deze foto heb ik gegoogeld van internet)

Het groene meertje L'Estagnas

Door maar weer bij een betere temperatuur dan vorige week; 26 in plaats van 34 graden. De rest van de klim is mooi en gaat langs bekende zaken als wilde paarden, meertjes en rotsplateaus. Over zo'n plateau bereiken we tenslotte het hoogste punt, de Porteille des Bésines (2333m). Daarna volgde nog een klein uur dalen waarbij het laatste stuk door een mooi open naaldbomenstrook ging.

Watervalletje vlakbij L'Estagnas

het laatste stukje naar de Porteille de Besines

Refuge des Bésines

De Refuge des Bésines ziet er schoon uit en wordt strak maar zeer vriendelijk geleid door een ouder echtpaar. Kamperen rond de refuge is niet toegestaan dus boeken wij demi-pension. We komen terecht op een kamer in dezelfde stijl als in de Refuge de Rulhe, alleen liggen er nu tweemaal vier matrassen. Op 'onze' kamer ligt Michel, een vriendelijke Fransman van onze leeftijd, die van 20 juli tot nu vanaf Hendaye aan de Atlantische Oceaan naar hier gelopen is. Niet gering. Gelukkig is het rustig in de refuge. In totaal zijn er maar ongeveer vijftien gasten, de meeste van onze leeftijd.

Op de veranda waar inmiddels onze was te drogen hangt zit ik aantekeningen te maken als Frank komt vertellen dat hij in de douche is uitgegleden en nu een dikke vinger heeft. Ik zie dat als een straf voor zijn eeuwige gezeur over het merkje van mijn Odlo shirt dat volgens hem verkeerd bevestigd is. 'En waarom wordt jij dan niet gestraft?'. 'Dat komt omdat ik elk levend wezen respecteer, zelfs jou'. Een hoger filosofisch niveau krijgt de discussie niet en ik ga over op een sudoku, ook moeilijk.

Voor de maaltijd heb ik nog een gesprek met een gepensioneerde Fransman die hier een rondtoer maakt met twee nichten. Hij woont in Massat, een oord niet ver van onze startplaats Aulus les Bains. Het is een gemeente zoals hij uitlegt die in tegenstelling tot veel andere afstervende dorpen en communes wel groeit door de toestroom van kunstenaars en handwerklieden (artisans) die daarmee het verzorgingsniveau op peil hebben gehouden. Hijzelf heeft als meubelmaker voldoende werk gehad met de herinrichting van de vele tweede huizen die je hier in de Pyreneeën aantreft.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit