Welkom


Welkom op mijn trektochten- en wandelweblog. Na maanden van trainingswandeltochten maak ik eenmaal per jaar een trektocht. Meestal in de bergen. Het verslag daarvan zet ik op dit weblog. In 2011 heb ik er voor gekozen ook de dagwandelingen in aparte blogberichten te publiceren. Tegelijkertijd rijg ik die berichten op een afzonderlijke pagina aaneen tot een compleet verhaal. (Zie de rechter kolom). Mijn bedoelingen met deze verhalen staan te lezen in 'Over mij', hieronder in de linker kolom. Veel lees- en kijkplezier.
Groet Frans

zondag 30 oktober 2011

GR 10 - 2011; Mooie cols, schitterende valleien, bezadigd hotel rond Lacs des Bouillouses

Mooie cols, 
schitterende valleien, 
bezadigd hotel
Maandag 29 augustus
Refuge des Bésines – Lac des Bouillouses
(8 uur incl rusten, ± 700m klimmen, ± 800m dalen, ± 17 km)

Hotel
We zitten in Les Bones Hores. Aan het einde van het Lac des Bouillouses hebben we niet gekozen voor de gelijknamige Refuge maar voor de luxe van dit hôtel de montagne aan de west kant van de stuwdam. Kamperen leek ons hier geen prettig idee in deze wat meer toeristische omgeving en is zelfs op de meeste plekken verboden. Maar de echte reden is dat we aan het eind van deze vakantie, morgen is de laatste wandeldag, kiezen voor nog meer comfort dan in een refuge. 

Nou zullen vele Nederlanders niet echt geestdriftig worden van onze oude kamer, met het los zittende toilet, in dit gedateerde hotel met achterstallig onderhoud. Maar dat is het voordeel van dagen lang rondrennen in de bergen, dan worden basiszaken al snel luxe. Er is licht in de gangen, je hebt geen jeton nodig voor de douche, die na verloop van tijd heet wordt, je mag je schoenen aanhouden, er liggen lakens op je matras, er zijn maar twee bedden in plaats van acht en je mag ook je rugzak en je stokken meenemen naar je kamer.
 
Als klap op de vuurpijl hebben we een eigen tafel in het restaurant. Voor €50 p.p. is dit te overzien. Het is trouwens niet veel duurder dan de Refuge des Bésines waar de rekening eindigde op €120. Dat kwam o.a. door de lunchpakketten van €9 per stuk. Maar na het betalen in de keuken kon ik de gardien daar wel complimenteren; het zag er strak en schoon uit.
vlak bij de Col de Coume d'Aniel met in diepte het meertje Besineilles
Hoogste punt
De route van vandaag was lang; 17,5 km waarbij op het laatste stuk langs het Lac des Bouillouses het tempo er een beetje uitging. Het was een prachtige route met twee mooie cols, verschillende mooie meren en meertjes en door de prachtige vallei van de Ruisseau de la Grava. We moeten op deze een na laatste dag oppassen dat we nog oog houden voor al dit schoons.
Om 08.00 vertrokken we bij 15 graden richting de Col de la Coume d'Aniel. Deze col is met zijn 2470m het hoogste punt voor dit jaar. Bij het vertrek worden we nog achterna geschreeuwd door Michel die ons de juiste weg wijst. Op weg naar de col stijgen we eerst geleidelijk langs langs een mooi beekje, daarna volgt een strook verspreide dennen en tenslotte begint een echte rotsblokkenklim, waar je goed je weg moet zoeken en waar enkele meters 'apenkooien' is inbegrepen. Onderweg worden we ingehaald door Michel en twee andere lopers uit de refuge.
Terwijl Frank boven al de hele omgeving fotografisch heeft vastgelegd trek ik langzaam bij. Daarna passeren wij de andere rustende lopers onder het uitroepen van het toch wel een beetje professionele 'à tout à l'heure'.
Het uitzicht aan de oostzijde van de col is schitterend. Een kilometers brede grazige vallei bezaaid met rotsblokken tekent zich af, in het midden opgevuld met het grote Étang de Lanoux en enkele nevenmeertjes. Bij de doorgang tussen de twee meren rusten en eten we. Daarbij worden we weer gepasseerd door de collega-wandelaars.
Porteille de la Grava
Als we doortrekken raken we verward door markeringen die niet in de goede richting gaan. Hier kruisen drie paden elkaar; de GR10, de GR7 en de GR107. Welke markering we nu voor ons hebben is niet duidelijk. Alert geworden door onnodige inspanningen in het verleden maken we een extra kaartstudie waarbij de volgende col, de Porteille de la Grava ons houvast wordt. Door deze col in de gaten te houden maken we met succes een doorsteek om een kleine heuvelrug heen en komen via een drooggevallen meer weer op het juiste pad.
Vlak bij Porteille de la Grava met een terugblik op het Etang de Lanoux
Vallei van de Ruisseau de la Grava

Allerlei stroompjes in het laatste deel van de vallei van de Ruisseau de la Grava
Eenmaal over de Porteille slingeren we de lange vallei van de Ruisseau de la Grava in. Het loopt er lekker naar beneden en mondt uit in een grote vlakte met bij allerlei vertakkingen van de beek.
Lac des Bouillouses
Ten slotte gaat het pal zuid langs de oevers van het Lac des Bouillouses. Vlak voor het meertraject rusten we nog even met Michel die we ergens ongemerkt hebben ingehaald. Wijs geworden door eerdere ervaringen heb ik er al rekening mee gehouden dat het pad dat op de kaart langs het water is getekend in werkelijkheid voortdurend klimt en stijgt. Maar niet zeuren, het zicht op het stuwmeer vergoedt veel. Wat ooit verhogingen in een vallei zijn geweest steken nu als eilandjes boven het water uit.
Voor het diner gaan we nog op zoek naar het vervolg van de GR10 zodat we morgen direct van start kunnen gaan. We zijn blijkbaar toch moe want het lukt ons niet echt. We kijken ook nog even aan de andere kant van de stuwdam waar we Michel en de andere wandelaars van vandaag op het terras van de refuge treffen. Ze wachten op een ouder echtpaar dat vanochtend na ons uit de Refuge des Bésines is vertrokken. 
Als we terug slenteren wordt nog eens bevestigd dat kaartstudie op het juiste moment niet overbodig is. Terwijl wij al lang en breed gedoucht hebben en buiten het hotel alles verkenden trekt het echtpaar vermoeid langs. Na de begroeting horen we dat ze tweeënhalf uur zijn kwijt geraakt op de GR7. We kunnen ze de goede richting over de stuw wijzen en melden dat aan de overzijde op het terras de andere drie op ze wachten. Wij gaan nog wat drinken en kijken uit naar de maaltijd.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit

vrijdag 28 oktober 2011

GR 10 - 2011; Thermische beek tussen Mérens-les-Vals – Refuge des Bésines

Thermische beek
Zondag 28 augustus
Camping Mérens-les-Vals – Refuge des Bésines
(7 uur incl rust, ± 1240m klimmen, ± 260m dalen, ± 10,5 km)

Afscheid van Mérens
Als we om 08.00 opstaan onder een staalblauwe hemel is het nog zo koud dat we direct vluchten voor een laatste hete douche. Tijdens het afbreken van de natte tent en het inpakken van de rugzak moeten we regelmatig de handen opwarmen. Bij controle op Frank's weerstation is de temperatuur 6,7 graden! Pas wanneer de zon over de bergen heen komt warmt het lekker op.
Voor de laatste keer lopen we de anderhalve kilometer van de camping naar Mérens-les-Vals. Daar gaan we meteen over een keientrottoir omhoog langs de Ruisseau de Nabre. We willen nog een blik werpen op de veel geprezen gîte, maar zien daar van af als bij het passeren van het Romaanse kerkje blijkt dat we dan toch weer een stukje terug moeten.
Warmwaterbronnen, meertjes, rotsplateaus
De route vandaag is grotendeels stijgend. Als we in gedachte door het bos voortklimmen stoten we ineens op een paar mensen die in zwemkleding in paar beekpoelen liggen. Het blijken zwavelhoudende warm waterbronnen te zijn. Uit beleefdheid maak ik geen foto's maar het is een komisch gezicht om 11.00 uur in de ochtend zo in een bosbeek halverwege een helling.
(deze foto heb ik gegoogeld van internet)
Het groene meertje L'Estagnas
Door maar weer bij een betere temperatuur dan vorige week; 26 in plaats van 34 graden. De rest van de klim is mooi en gaat langs bekende zaken als wilde paarden, meertjes en rotsplateaus. Over zo'n plateau bereiken we tenslotte het hoogste punt, de Porteille des Bésines (2333m). Daarna volgde nog een klein uur dalen waarbij het laatste stuk door een mooi open naaldbomenstrook ging.
Watervalletje vlakbij L'Estagnas
het laatste stukje naar de Porteille de Besines
Refuge des Bésines
De Refuge des Bésines ziet er schoon uit en wordt strak maar zeer vriendelijk geleid door een ouder echtpaar. Kamperen rond de refuge is niet toegestaan dus boeken wij demi-pension. We komen terecht op een kamer in dezelfde stijl als in de Refuge de Rulhe, alleen liggen er nu tweemaal vier matrassen. Op 'onze' kamer ligt Michel, een vriendelijke Fransman van onze leeftijd, die van 20 juli tot nu vanaf Hendaye aan de Atlantische Oceaan naar hier gelopen is. Niet gering. Gelukkig is het rustig in de refuge. In totaal zijn er maar ongeveer vijftien gasten, de meeste van onze leeftijd.
Op de veranda waar inmiddels onze was te drogen hangt zit ik aantekeningen te maken als Frank komt vertellen dat hij in de douche is uitgegleden en nu een dikke vinger heeft. Ik zie dat als een straf voor zijn eeuwige gezeur over het merkje van mijn Odlo shirt dat volgens hem verkeerd bevestigd is. 'En waarom wordt jij dan niet gestraft?'. 'Dat komt omdat ik elk levend wezen respecteer, zelfs jou'. Een hoger filosofisch niveau krijgt de discussie niet en ik ga over op een sudoku, ook moeilijk.
Voor de maaltijd heb ik nog een gesprek met een gepensioneerde Fransman die hier een rondtoer maakt met twee nichten. Hij woont in Massat, een oord niet ver van onze startplaats Aulus les Bains. Het is een gemeente zoals hij uitlegt die in tegenstelling tot veel andere afstervende dorpen en communes wel groeit door de toestroom van kunstenaars en handwerklieden (artisans) die daarmee het verzorgingsniveau op peil hebben gehouden. Hijzelf heeft als meubelmaker voldoende werk gehad met de herinrichting van de vele tweede huizen die je hier in de Pyreneeën aantreft.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit

woensdag 26 oktober 2011

GR 10 - 2011; Rustdag 2; Andorra

Dit is een vervolg bericht in de serie over onze wandeltrektocht in 2011 over de GR10. Zie voor het aaneengesloten verslag de aparte pagina (in de rechter kantlijn).


Rustdag 2; Andorra
Zaterdag 27 augustus
Camping municipal van Mérens-les-Vals

Gemixt heen
Na een nacht met korte waakmomenten staan we al om 08.00 op. We willen er dit keer op tijd bij zijn en staan daarom al om 10.00 uur langs de weg naar Andorra. Maar of het komt omdat het zaterdag is of dat het de bestemming is die we omhoog houden, niemand stopt. Na een half uur geven we ons nog tot 11.00 uur. Hoe we ook vriendelijk lachen, petje op-, petje afzetten, het lukt niet. Om 11.15 zitten we weer koffie te drinken aan de bar van de steeds legere camping.
Lang wachten op het
station van Merens les Vals
Om toch iets te doen te hebben gaan we maar naar het station. Daar hangen we een uur rond en verplaatsen ons tenslotte met een mooie, moderne trein naar het elf kilometer verder gelegen gehucht L'Hospitalet-près-l'Andórre. Daar stappen we samen met een jonge, zwarte vrouw uit. Gedrieën informeren we bij de incrowd hoe we het beste naar Andorra kunnen komen. We wisten het eigenlijk al, liftend. Ik raad de jonge vrouw aan niet vlak bij ons te gaan staan omdat je alleen meer kans hebt dan met zijn drieën. Terwijl ik dit net gedaan heb stopt er bij Frank en mij een ruime Citroën maar zit zij opeens toch als eerste achterin. Gelukkig mogen we allemaal mee.

Met ervaring scheurt onze van origine Portugese chauffeur over de haarspeldbochten op de 27 km naar de Andorrese grensplaats Pas de la Casa. Hij komt net als onze chauffeur van gisteren helemaal uit het 170 km verder gelegen Toulouse om volgens zijn zeggen twee sloffen sigaretten te halen. Een slof sigaretten kost hier weliswaar slechts €19, maar dit lijkt ons toch een erg grote inspanning voor deze korting. Er zijn echter van die momenten dat je niet door moet vragen, maar EO-blij voor je uit moet kijken.

Andorra la Vella
Pas de la Casa is een stadje met gigantisch veel winkels en parkeerflats, waar alles draait om sigaretten, alcohol en andere belastingvrije artikelen. Aan de drukte te oordelen niet zonder succes.
Pas de la Casa
Ons oorspronkelijke doel was de hoofdstad Andorra la Vella en hoewel het al 14.00 is en we nog niet weten hoe we terug zullen komen besluiten we toch door te reizen. Vanuit de mini-bus die de verbinding verzorgt zien we een bergachtig landschap met skipistes en vele, goed onderhouden, moderne hotels die vrijwel allemaal 'en pierre' gebouwd zijn (buitenmuren van natuursteen). Ze zien er zonder uitzondering een stuk beter uit dan de hotels aan de Franse kant van de grens. Over de 33 km bergweg doen we 50 minuten. We dalen door verschillende modern uitziende stadjes en passeren vele schitterende moderne villa's op prachtige locaties tegen de hellingen.
Pont de Paris in Andorra la Vella
  
Vella valt tegen. Het is een kopie van Pas de la Casa met maar dan luxer. Vanuit de bus zien we een onafzienbaar aantal winkelstraten. De ene nog luxer dan de andere. We worden in het oude centrum afgezet, waar we welgeteld nog 1 oud gebouw kunnen vinden; de kerk.
Na horlogezaak nummer twintig en parfumeriewinkel dertig is de nieuwigheid eraf en hebben wij het gezien. Op een van de weinige stukjes natuur, een streepje kunstgras, strijken we neer op een pizzeriaterras waar geen pizza's verkocht worden, eten en drinken wat en gaan op zoek naar de bushalte om niet de laatste bus terug naar de grens te missen. Daar staan we een tijd te wachten op een mini-bus. Als de vertrektijd ruim voorbij is bekruipt ons een vervelend gevoel, zeker omdat we net ervoor nog een mini-bus zagen wegrijden. We vragen het maar bij toeval aan een wachtende dame, die ons wijst op een naderende grote bus. Hij was gelukkig te laat en gaat inderdaad naar de grens. Onze dank is groot.

Gemengd terug
Terug in Pas de la Casa horen we van een paar Britten op doorreis dat de volgende bus richting Ax over ruim een uur vertrekt. Genoeg tijd dus om te gaan liften. Het bordje Ax gaat vele malen omhoog maar waarschijnlijk vanwege de controles van de Franse douane neemt niemand lifters mee. 
ons niet werkend bordje
We willen net terug naar de bushalte gaan als een Moslimgezin ons een lift aanbied. Ze zijn hier goedkoop voor de hele familie fruit aan het kopen om de ramadan beter door te komen. We moeten even wachten tot de handel met de fruitkraam is afgerond. Daarna wordt de kleine auto volgeladen met dozen meloenen. Opa mag voorin zitten en wij zitten met verpletterende tussenruimte tevreden naast oma op de achterbank. Daar vernemen we dat ze al veertien keer oma is en al heel lang in Frankrijk woont. Terwijl de bus nog moet vertrekken uit Pas de la Casa staan wij 45 minuten later alweer in Mérens-les-Vals. Niet slecht voor een paar oude amateurs.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit

maandag 24 oktober 2011

GR 10 - 2011; Rustdag 1; Ax-Les-Thermes

Rustdag 1; Ax-Les-Thermes
Vrijdag 26 augustus
Camping municipal van Mérens-les-Vals

Dit is een niet geplande extra rustdag die we door de langere etappes van de afgelopen paar dagen bij elkaar hebben gelopen. Het komt goed uit voor onze knieën die rust nodig hebben. We hebben nog geen plan en blijven liggen tot 08.30. Als ik opsta jeukt mijn huid van de muggenbulten en van de steken door het het stugge, gepunte gras van de afgelopen dagen. Het kost me moeite om het niet open te krabben. Ten lange leste smeer ik er maar anti-ouderdomscrème op, wellicht helpt dat. Daarna lekker douchen, misschien is dat ook een oplossing. Dat is weer een weldaad na dagen zonder douche of onder lullige refuge-straaltjes met kapotte douchekoppen. Alle complimenten voor deze camping municipal. Frank was al eerder op en is nu bezig met zijn was.
Er stopt van alles in Merens behalve de trein
Na het verlate ontbijt besluiten we naar Ax-Les-Thermes te gaan, maar hebben niet bedacht dat in een gehucht als Mérens-les-Vals de trein maar één keer per vier uur stopt. Voor de zekerheid vragen we het nog na bij de kruidenier en bij het postkantoor maar dat verandert de dienstregeling niet.
Een van de mooie zaken in Ax-les Thermes
Dan maar liften proberen, iets wat we sinds mensenheugenis niet meer hebben gedaan. Maar het werkt wel. Binnen dertig seconden zijn we happy onderweg. Dat is dan ook direct het hoogtepunt van de dag want Ax stelt teleur. Het is een wintersportstadje dat nog meer op zijn retour is dan bijvoorbeeld Cauterets. We nemen uitgebreid de tijd voor een omeletlunch op een zonnig terras, ik koop nog een nieuw kleppetje en na drie uur zijn we liftend al weer terug op de camping. Dus nog eerder dan de vertrektijdstip van de eerst volgende trein naar Ax.
Stilleven van een opgewarmde maaltijd
We rommelen nog wat op de camping, laten een kant-en-klaar maaltijd in de bar opwarmen, die daar in alle leegte niet minder smaakt, terwijl het buiten af en toe regent. Hopelijk is het Andorra-programma voor morgen beter. Frank heeft de liftbordjes al klaar.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit

woensdag 19 oktober 2011

GR 10 - 2011; Rotsblok lopen tussen Refuge du Rulhe – Mérens-les-Vals

Dit is een vervolg bericht in de serie over onze wandeltrektocht in 2011 over de GR10. Zie voor het aaneengesloten verslag de aparte pagina (in de rechter kantlijn).

Rotsblok lopen
Donderdag 25 augustus
Refuge du Rulhe – Mérens-les-Vals
(7 uur incl rusten, ±440m klimmen, 1575m dalen, ±13 km)

Zonsopgang bij Refuge de Ruhle
Traag afscheid
Gelukkig gaat ook deze nacht voorbij. Het slapen in zo'n kleine, hete ruimte is aan mij niet besteed. Ik ga steeds meer behoren tot de groep die er standaard voor kiest in een tent in de directe omgeving van de refuge te overnachten. Na het ontbijt wordt ik voor het betalen naar de keuken uitgenodigd. Vreemd om in de keuken te betalen. Maar als ik daar eenmaal ben wordt dat weer genuanceerd. Het is er een chaos, waar de huishond ook gast aan tafel is en de laptop voor de meteo tussen de keukenspullen staat, dus waarom zou je er ook niet kunnen afrekenen. Aan behulpzaamheid ontbreekt het niet. Ter plekke worden op internet nog even de laatste weerberichten voor ons opgezocht, die aankondigen dat de regenzone gevolgd zal worden door opklaringen en daarna zal het 's middags gaan onweren.

De afrekening hakt wel in ons budget want naast de betaling voor de overnachting hier moeten we ook nog betalen voor het verbruik in de cabane van eergisteren. Maar morgen kunnen we op onze rustdag dat weer bijpinnen. Terwijl de gardien het geld voor de cabane opbergt in weer een ander potje bedank ik hem uitgebreid voor die speciale service daar op de verlaten vlakte. Na het afscheid zie ik als ik terugkom in de eetruimte dat de weerberichten kloppen. Buiten is een heftige regenbui losgebroken en Frank heeft onze rugzakken die al buiten stonden snel onder de overkapping gezet. We blijven dus nog even hangen. 
Van een Belgische, die met haar man in tien dagen van de Middellandse Zee tot hier is gekomen, horen we over de mooie gîte in Mérens-les-Vals. Als tegenprestatie vertellen wij aan deze aardige vrouw over de kleine cabane met het bier en de frisdranken die zij over twee dagen zullen passeren. Ook horen we van haar dat het stuk naar de Middellandse Zee er prachtig uitziet. Dat belooft dus nog veel goeds.
Fleece aan, pet kwijt dan maar buff op
Rotsig
De regenzone is blijkbaar smal want om 08.15 kunnen we bij een temperatuur van 13 graden vertrekken. Voor het eerst deze vakantie lopen we in onze fleece jacks. Die hebben we zeker nodig als alle wind op de Col de Calmettes wordt samengeperst en grip op de rugzakken krijgt.
De gisteren al ingezette verandering van het landschap met meer rotspassages breidt zich uit. Na enige oefening loopt het over al die rotsblokken niet eens zo moeilijk hoewel je niet mis moet stappen. Ik gebruik steeds minder mijn stokken en probeer snel achter elkaar een aantal van die keien te nemen. Toch schiet het niet echt hard op.
De omtrekking van een klein meertje, hemelsbreed niet meer dan 200 meter, kost al gauw een kwartier. Ter hoogte van het Étang Blue stijgen we over de rotsblokken weer verder en boven deze zone gaat het steil door naar de Crête de la Lhasse (2439m). Al rustend genieten we van daaruit van het uitzicht en van onze prestaties van gisteren als we terugkijken op de Crête des Isards die zich scherp tegen de horizon aftekent.
Top van de Crête de la Lhasse
Na de rust dalen we lang af waarbij het in de diepte liggende meer, het Étang de Comte, steeds groter wordt. Het ziet er verleidelijk uit nu we ook zwemmers kunnen ontwaren. Maar als zo vaak in de bergen bedriegt de afstand. Weer tientallen minuten verder merken we definitief dat ons pad niet even omgelegd kan worden in de richting van dit meer. We zullen er nooit langs komen.
Lichamelijk ongerief
Het aansluitende panorama is minstens zo aantrekkelijk. In de diepte meandert prachtig de Ruisseau de Mourguillou; een schitterend gezicht. De lange afdaling die nog verder zal gaan geeft wel een eenzijdige belasting voor onze knieën. Frank doet bewust rustig aan en ikzelf moet extra rechtop lopen om mijn linker knie te ontlasten. Voordat we verder trekken rusten we daarom uit in de zonnige, aangename omgeving van het kleine Estagnol de Comte (1538m), zetten koffie en eten wat; ik wat droge muesli en Frank een pakje vermicelli. 
Lekker vermicelli?
Tijdens onze rust kletsen we nog wat met een Nederlands gezin met twee jonge kinderen die op eigen kracht vanaf de drie kilometer lager gelegen parkeerplaats omhoog gewandeld zijn, knap.
Bij onze rustplaats is er natuurlijk ook weer een paardenvergaderplaats. Dit keer van de bekende Merens paarden
Eenmaal op pad gaat het tot aan de brug 'Pont des Pierres' geleidelijk naar beneden. We willen de brug oversteken omdat er draad staat gespannen over het pad maar tekens en passanten wijzen ons toch op de voortzetting over de noordelijke oever van de beek. Vanaf dat punt gaat het steiler naar beneden. Tijdens de afdaling glijdt Frank nog twee keer over los grind onderuit wat zijn pijnlijke knie geen goed doet.

We krijgen nog een schrikmoment als ik ter hoogte van de parkeerplaats op de kaart kijk en zie dat de GR10 daar ten zuiden van de beek loopt. We zullen toch niet op het ook bewijzerde wandelpad 'Tour des montagnes d'Ax' zitten? We overwegen terug te klimmen want zo'n fout heeft ons vorig jaar twee uur extra wandelen opgeleverd. Na een controle met het kompas en de hoogtemeter en wat heen en weer geredeneer kan dat niet het geval kan zijn. We besluiten door te gaan met de afdaling. Het is een juiste beslissing want na nog twee kilometer kunnen we via een andere stenen brug, de Pont Gazeil, naar de zuidzijde en komen zo weer op het gemarkeerde pad.
Binnenkomst in Merens-les-Vals
Camping municipal Mérens-les-Vals
De verdere neergang verloopt voorspoedig en om 16.00 installeren we ons op het terras van het enige café van Mérens-les-Vals (1055m). Het is nog steeds lekker warm en zonnig en van onweer is hier in het dal niets te bekennen. Ondanks de mooie verhalen over de gîte hebben we geen zin meer in een extra klim. Verder lijkt het aantrekkelijker om de komende twee rustdagen op de camping door te brengen. En ofschoon ik tevoren niet op internet de kwaliteiten van de camping heb gecontroleerd nemen we de gok en wandelen de anderhalve kilometer in zuidelijke richting.

Onderweg er naar toe roep ik nog stoer dat er goed sanitair zal zijn met hete douches, een winkel, een restaurant en een zwembad. Tot onze blijde verrassing is het nog waar ook. Met uitzondering van het zwembad is de rest er allemaal op deze keurige camping municipal. Hoewel, later blijkt dat we een beetje verblind waren door al het comfort omdat wat wij voor een restaurant aanzagen eigenlijk alleen een bar-lokaal blijkt te zijn waar men bij uitzondering kant en klaar maaltijden opwarmt. Maar who cares?

We mogen eerst de tenten opzetten en schrijven ons vervolgens in voor twee dagen. Daarna genieten we van de super hete douche in het goed afgewerkte en complete sanitairgebouw waar je geen douchemunten nodig hebt en niet hoeft te knoeien met een zaklamp. Alweer luxe, het gaat maar door!
In het campingwinkeltje kopen we bier, ravioli, boerenleverpaté en een ijsje en daarom begint de maaltijd aansluitend met het voorgerecht bestaande uit een magnum classic, het hoofdgerecht uit ieder een half blik ravioli en ieder een half blik boerenpaté als nagerecht. Al dit gekook wordt aan de bar van de camping afgesloten met koffie die zowaar in van Houten kopjes wordt geserveerd.
'S nachts lig ik enige tijd wakker. Ik mijmer nog wat over thuis en er kruipen nog wat afwisselende gevoelens omhoog als ik terugdenk aan sommige momenten tijdens de afgelopen dagen. Ik voeg het toe aan mijn aantekeningen om ze daarna te verdringen.


Zo te horen is Frank weer met een nachtelijke sudoku bezig. Hij heeft er 's nachts reeds zoveel gemaakt dat hij gisterenavond al de batterijen van kleppetledlampje moest vervangen. In de stilte van de nacht klimt door het dal een trein omhoog naar het laatste grensstation Latour de Carol. Het gestamp van de treinstellen op de rails klinkt als het geklop van paardenhoeven, maar deze paarden achtervolgen je tenminste niet. Daarna val ik weer in slaap. Het is al dik licht als ik om 07.30 op mijn horloge kijk. Mijn benen gloeien nog steeds en ik draai me nog een keer om in een ontspannen positie. Toch lekker om een keer niet te mogen lopen. Ons bestelde brood kan ook wel later bij het winkeltje worden afgehaald.

De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina GR10 Pyreneeen oost: Ariège - Carlit

zaterdag 15 oktober 2011

GR 10 - 2011; Luxueus afzien tussen Cabane de Clarans – Refuge du Rulhe

Dit is een vervolg bericht in de serie over onze wandeltrektocht in 2011 over de GR10. Zie voor het aaneengesloten verslag de aparte pagina (in de rechter kantlijn).

Luxueus afzien
Woensdag 24 augustus
omgeving Cabane de Clarans – Refuge du Rulhe
(11,5 uur onderweg incl ruime lunch en rusten,
±1600m klimmen, ±550m dalen, ± 18 km)

Plateau de Beille
Klimmen, uitgebreid dineren, klimmen in de wolken, door dreigend onweer zonder rust voortklauteren over kilometers spitse bergkam en weer dineren is de korte samenvatting van deze lange dag met veel afwisseling in het prachtige landschap.

Na de lange nacht staan we al om 06.30 naast de tent (±1100m) en zijn rond 08.30 op pad. We hadden gisteren middag de juiste beslissing genomen want we gaan er gelijk tegenaan met een steile klim door een verstild bos. In eerste instantie over een keienpad maar allengs heftiger zigzaggend over bosgrond die zoals de hoogtelijnen voorspelden tegen het einde van de helling steeds steiler wordt en waarbij ik hier en daar op gladde stukken zelfs mijn handen moet gebruiken.
Cabane d'Artaran
Eenmaal boven bij de Cabane d'Artaran (1695m) opent het landschap zich. Met op de achtergrond de opjagende kreten van de herders die hun koeien uit een bos drijven lopen we licht stijgend over de uitlopers van de skipistes naar het informatiecentrum van het ski- en langlaufstation 'de Beille' (1817m) waaraan een restaurant is gekoppeld. Dat hier ook een weg met een parkeerterrein is merk je direct aan de vele wandelaars en de oudere en bredere dagjesmensen. 
Een verschil met de vorige dagen is de temperatuur. We vertrokken beneden met 15 graden en in de omgeving van het skistation komt de temperatuur eerst tot 23 graden maar met het optrekken van de wolken daalt deze later weer tot ongeveer 18 graden. Beneden in de dalen moet het nu een grauwe dag zijn. Maar wij zitten hier op de bovengrens van de wolkenzone en daardoor is er ondanks het verminderd zicht voldoende licht.
Om 11.00 zijn we nog een uur te vroeg voor de lunch maar we besluiten te wachten omdat we voor het eerst sinds een week wel weer eens in een normaal restaurant willen eten. We brengen de wachttijd door met de luxe van toiletbezoek, water aanvullen, meegesjouwd afval losen, foto's maken en drinken.
Als het eindelijk zover is kiezen we voor een tafel binnen waar het aangenamer is. Hoewel het een restaurant is van een skistation met eenvoudig meubilair ziet de maaltijd er verrassend goed uit en smaakt nog beter. We starten met een salade de montagnarde, vervolgen met een sappige entrecote en eindigen met heerlijk ijs.
Normaal drinken we geen alcohol onderweg want je weet nooit of het in je benen zakt, maar het zit hier zo lekker dat we dit zonder gewetensbezwaren kunnen negeren.
In de wolken
13.30 gaan we eindelijk weer verder. In de wolken gaat het langzaam omhoog over een breed pad richting de Cabane de Beille d'en-Haut. Voordat we daar zijn ontmoeten we in de mist nog verschillende dagjeswandelaars en zowaar een kindersurvivalspektakel met de nodige ouders die de verrichtingen via de cameralens gadeslaan. Met 25 tot 100 meter zicht zien we weinig van de omgeving .
Zie ze weer verraderlijk kijken vanuit het zijterrein
Na de cabane (1939m) gaat het verder omhoog langs en over verschillende hogere punten in het terrein onderwijl hier en daar vanuit de het zijterrein weer bespied door duister kijkende koeien in camouflagekleuren. Frank heeft ze gefotografeerd anders zou je het niet geloven.

We houden ons aan het schema van een korte rust na elk uur lopen. Midden op de helling van de Prat Mall (1999m) is het tweede uur voorbij en we gaan ter plekke op het pad liggen. Net op dat moment moeten er weer zo nodig schapen voorbij die minuten lang gebiologeerd naar die menselijke hindernis kijken om dan opeens al poepend de angstige ingeving te krijgen dat je er ook omheen kunt.
Via de Col des Finestres, die ineens uit het niets op een paal wordt aangegeven, zoeken we over kronkelende keienpadjes onze weg naar de Col de la Didorte (2093m). Halverwege daar naartoe passeren we nog een cabane met een herder die geen aandacht spendeert aan twee van die vreemden. Even later wurmen we ons over enkele rotsige stukken waar we soms onze handen gebruiken. Bij een nauwe doorgang tussen twee rotsblokken denk ik deze even leuk snel met een voorwaartse zwaai te nemen. Ik kom er als een kabouter Spillebeen geforceerd achter dat je met een zak op je rug een ander zwaartepunt hebt en voorkom met mijn ellebogen nog net een ruglanding.
Verder omhoog gaat het nu in oostelijke richting op weg naar de Crête des Isards. Op gevoel  en ondersteund door het kompas vinden we in de wolken de afbuiging in zuidelijke richting en stijgen geleidelijk verder.
Eindelijk een eerste blik boven en door de wolken richting Crête des Isards

Crête des Isards
Net op het juiste moment komen we tenslotte boven de wolken om van het woeste uitzicht te genieten over de 3 km spitse berggraat die volgt. Met regelmatig aan beide zijde steil aflopende hellingen stijgt en slingert het pad over rotsig terrein langs of net onder de kam. Afwisselend moet daarbij gedaald en vervolgens weer gestegen worden om verder te komen tussen rotspunten en nauwe doorgangen. Hier en daar zijn handen nodig in een omgeving die mooi is maar voor de veiligheid wel alle aandacht vergt.
Op weg naar de Crete des Isards


Met de waarschuwing van Joosten in gedachte om maar beter niet bij onweer op deze smalle graat te verblijven worden de rusten opgeschort, de fotomomenten beperkt en het tempo verhoogd als we boven een nabije Spaanse vallei donkere wolken zien samenpakken en het gedonder in kracht toeneemt.

Terugblik op Col de Belh vanaf Col Terre de Negre
Rond 19.00 dalen we begeleid door schapen af naar de Col de Belh (2247m). Waarvan je de Refuge de Rulhe ... ... ... nee, nog niet kunt zien omdat je eerst naar beneden en opnieuw omhoog moet om 600 meter verder de Col de Terre Negre (2304m) te bereiken. Nogmaals verder dus.

Refuge de Rulhe
Frank heeft langzaamaan zoveel last gekregen van de spieren aan de achterzijde van zijn knie dat ik hem kan bijhouden; een slecht teken. Hij vindt het niet erg wanneer hij eindelijk de Refuge (2185m) kan zien.
Het laatste stuk naar Refuge de Rulhe
Om 20.00 ontmoeten we buiten de refuge een slank type in trainingsbroek, slobbertrui en zo'n maffe wollen muts op. Het is de 'gardien' (beheerder), een aardige, rustige vent, die ons naar binnen begeleidt. We zijn gelukkig welkom en kunnen direct aanschuiven en voor ons wordt bijgedekt. De overige bediening van de refuge en bemanning in de keuken bestaat ook uit rustige, vriendelijke jongemannen. Een enkele met rastahaar en een andere met haar dat gewoon alle kanten op springt.

Eenmaal in de eetzaal kunnen we elkaar slecht verstaan door een langdurig dreinend en huilend kind bij zijn moeder op schoot. Onbegrijpelijk dat ze al die tijd hier blijft zitten. Maar als ik begin mee te huilen begrijpt ze dat het misschien hinderlijk is in een gemeenschappelijke ruimte en vertrekt. Ook later in de ons toegewezen kleine slaapkamer zijn drie tikken met de wandelstok tegen de 'muur' genoeg om anderen te laten beseffen dat de wandjes slechts van board zijn. De hijgende geluiden uit het nevenhok sterven snel weg.

Na onze tweede warme maaltijd van vandaag krijgen we onze kamer toegewezen en sjouwen we onze rugzakken naar de tweede verdieping om daarmee een deel van de smalle loopruimte in het slaapvertrekje nr. 9 te blokkeren. In het kleine hok zijn over de volle breedte van drie meter twee niveaus van houten platen gemaakt met op elk drie matrassen. Naar de bovenste kun je met een iel laddertje. Omdat er verder geen rugzakken staan denken we de kamer voor ons zelf te hebben en willen de oude slaapzak die op een van de matrassen ligt al aan de kant gooien. Dat laten we achterwege als we op de deur lezen dat de rugzakken beneden in het opslaghok hadden moeten blijven. Dat zullen we de volgende keer zeker doen.

De volgende ochtend wordt het tenslotte gratis weer licht
Deze refuge is zeer milieubewust opgezet. Het afval wordt tot in de finesses gescheiden, de energie wordt opgewekt met zonnepanelen en op het water van de douche wordt ook bespaard. Verder hangen er slechts echte lampen in de gemeenschappelijke ruimte maar die worden niet gebruikt. In de slaapvertrekken en op de gangen is geen verlichting. Je moet dus je eigen zaklamp gebruiken om je weg te vinden voor toiletbezoek en voor de verplaatsing naar de was- en doucheruimte.
De beperkte verlichting heeft nog meer voordelen. Als het rond 21.30 donker wordt gaat iedereen slapen en op de kamer wordt je niet gestoord door laatkomers die het licht aandoen. Het is vervolgens wel een geknoei om zonder de anderen te storen je horloge op te zoeken dat tussen twee matrassen is gegleden.
's Nachts merk ik dat er toch een concessie is gedaan aan de energiebeperking. Nadat je schuifelend over de gang het toilet hebt gevonden gaat er een wereld open wanneer blijkt dat als je van binnenuit de deur op slot draait er een spaarlamp aanfloept. Toch wel luxe.




De dagberichten zijn in een verslag aaneengeregen in een aparte pagina